Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Venezuela 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Venezuela Grand Prix-wegrace van Venezuela 1978
Grand Prix-wegrace van Venezuela 1978
Officiële naam Gran Premio de Venezuela de Motociclismo
Land Vlag van Venezuela Venezuela
Datum 19 maart 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen
Derde Vlag van Verenigde Staten Steve Baker
350 cc
Poleposition Vlag van Italië Franco Uncini
Snelste ronde Vlag van Italië Franco Uncini
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Derde Vlag van Italië Paolo Pileri
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Franco Uncini
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Venezuela Victor León-Pacheco

De Grand Prix-wegrace van Venezuela 1978 was eerste race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1978. De race werd verreden op 19 maart 1978 op het Autódromo Internacional de San Carlos bij San Carlos.

Venezuela bleef zich uit de markt prijzen door de vreselijk lage onkostenvergoeding voor de coureurs. De kosten voor een Europese coureur werden geraamd op 4.000 dollar, maar het startgeld voor de echte toprijders bedroeg slechts 1.000 dollar. Alleen aan in- en uitvoerrechten voor de motorfietsen moest al 800 gulden worden afgerekend. De meeste privérijders zouden door naar Venezuela te gaan een groot deel van hun jaarbudget verspelen. Yamaha-importeur Venemotos beloofde alle douaneformaliteiten voor de coureurs te regelen, maar toen die in Caracas landden bleek hier niets van terecht te zijn gekomen en moesten ze alsnog in de buidel tasten. Het duurde drie dagen tot de machines door de douane waren. Ondanks de temperaturen van 50 tot 55 °C ontbraken douches in het rennerskwartier en de toiletten waren erg smerig. Vanwege de mysterieuze "verdwijningen" van motorfietsen namen de coureurs die de keuze hadden ook niet hun beste machines mee. Toni Mang raakte zijn fabrieks-Kawasaki KR 250 inderdaad in Venezuela kwijt. Toen Takazumi Katayama na de races met organisator Teodardo Estrada sprak over de tekortkomingen in het rennerskwartier kreeg hij als antwoord dat hij de volgende keer maar niet meer moest komen als het hem niet beviel. In dat rennerskwartier was geen gesloten sleutelruimte, zodat alle motoronderdelen meteen onder het stof zaten en er waren ook niet voldoende toegangskaarten voor de teams, maar wel voor bezoekers die zelfs met bussen het rennerskwartier in werden gereden. Vic Soussan werd na het raceweekend uit het vliegtuig gehaald omdat hij een korte broek droeg. Zijn bagage vloog naar Europa, maar Vic werd in de gevangenis gezet.

In de hitte van Venezuela begon Barry Sheene (Suzuki) erg rustig, wetende dat hij zijn conditie nog hard nodig zou hebben. Dat bleek ook wel: Nadat de snelle starters Kenny Roberts (Yamaha, motor liep op drie cilinders) en Johnny Cecotto (Yamaha, voorband werd te zacht) waren uitgevallen moest Pat Hennen (Suzuki) hem eigenlijk door uitputting laten gaan. Takazumi Katayama lag toen nog aan de leiding, maar hij viel. Steve Baker (Suzuki) werd tweede en Steve Parrish (Suzuki) werd derde.

500 cc uitslag

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 30 48:21.3 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki 30 + 21.7 4 12
3 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Suzuki 30 + 57.3 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 29 + 1 ronde 8 8
5 Vlag van Venezuela Roberto Pietri Yamaha 28 + 2 ronden 10 6
6 Vlag van Frankrijk Gerhard Vogt Yamaha 27 + 3 ronden 11 5
7 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 24 + 6 ronden 9 4
Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 1
Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 2
Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 6
Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki 7
11 starters in totaal

In de 350 cc race ging Gregg Hansford (Kawasaki) vanaf de vijfde ronde aan de leiding en in de vijftiende ronde had hij al 11 seconden voorsprong. Toen viel hij uit door een kapotte oliekeerring en nam Franco Uncini (Yamaha) de leiding over, maar ook hij viel uit. Takazumi Katayama (Yamaha) kwam zo op kop te zitten en hij won de race. Patrick Fernandez werd tweede en Paolo Pileri werd derde.

350 cc uitslag

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 29 48:05.5 5 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 29 + 29.7 3 12
3 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 29 + 41.9 17 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 29 + 43.4 7 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 29 + 50.2 4 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 29 + 58.4 11 5
7 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 29 + 1:06.4 15 4
8 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha 29 + 1:14.7 9 3
9 Vlag van Venezuela Eduardo Alemán Yamaha 29 + 1:28.0 20 2
10 Vlag van Venezuela Antonio Piccioni Yamaha 29 + 1:33.1 10 1
11 Vlag van Italië Franco Solaroli Yamaha 28 + 1 ronde 16
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha 28 + 1 ronde
13 Vlag van Costa Rica C. Cortes Harley-Davidson 28 + 1 ronde
14 Vlag van Verenigde Staten Kent Rockwell Yamaha 27 + 2 ronden
Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha 1
Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 2
Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 6
Vlag van Italië Vinicio Salmi Yamaha 8
Vlag van Venezuela Jose Cecotto Yamaha 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Herron Yamaha 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki 14
Vlag van Italië Felice Agostini Yamaha 18
Vlag van Venezuela "Dallefusine" Yamaha 19
30 starters in totaal

Kenny Roberts won de openingsrace in Venezuela met grote overmacht. Het werd zijn eerste overwinning in het wereldkampioenschap, nadat hij in de 500 cc klasse was uitgevallen. De tweede plaats ging naar de jonge Venezolaan Carlos Lavado (Yamaha), die ook al de tweede trainingstijd had gereden en een foutloze wedstrijd reed. Patrick Fernandez (Yamaha) eindigde als derde.

250 cc uitslag

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 28 47:15.6 2 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 28 + 14.8 3 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 28 + 37.3 5 10
4 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 28 + 43.1 8 8
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 28 + 43.1 6 6
6 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli 28 + 54.9 9 5
7 Vlag van Frankrijk Toni Mang Kawasaki 28 + 1:04.2 11 4
8 Vlag van Verenigde Staten Ted Henter Yamaha 28 + 1:35.5 12 3
9 Vlag van Venezuela Eduardo Alemán Yamaha 27 + 1 ronde 15 2
10 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha 27 + 1 ronde 17 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Herron Yamaha 27 + 1 ronde 19
12 Vlag van Italië Edoardo Elias Yamaha 27 + 1 ronde 20
13 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Yamaha 27 + 1 ronde
14 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González Yamaha 27 + 1 ronde 18
15 Vlag van Italië Vinicio Salmi Yamaha 27 + 1 ronde
16 Vlag van Verenigde Staten Kent Rockwell Yamaha 26 + 2 ronden 13
17 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos Morante Yamaha 26 + 2 ronden
18 Vlag van Venezuela Patrick Betancourt Yamaha 26 + 2 ronden
19 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Andres Pérez Rubio Yamaha 26 + 2 ronden
20 Vlag van Italië "Prusso" Yamaha 26 + 2 ronden
21 Vlag van Mexico M. Martinez Yamaha 26 + 2 ronden
Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha 1
Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 4
Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki 10
Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha 16
26 starters in totaal

De nieuwe 125 cc Minarelli van Pier Paolo Bianchi was al in Venezuela niet te verslaan. Ángel Nieto, die met zijn Bultaco op de tweede plaats lag toen hij uitviel, verklaarde al na deze eerste race dat het seizoen voor Bultaco verloren was. Eugenio Lazzarini (MBA) werd in Venezuela tweede, de Venezolaan Víctor León-Pacheco (Morbidelli) werd derde.

125 cc uitslag

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli 26 46:05.5 1 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA 26 + 54.0 3 12
3 Vlag van Venezuela Victor León-Pacheco Morbidelli 26 + 1:20.6 7 10
4 Vlag van Venezuela Alejandro Alemán Yamaha 26 + 1:21.8 11 8
5 Vlag van Italië Riccardo Russo Morbidelli 24 + 2 ronden 14 6
6 Vlag van Italië Claudio Granata Morbidelli 24 + 2 ronden 15 5
7 Vlag van Italië Luigi Schiavione Morbidelli 21 + 5 ronden 16 4
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco 2
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Morbidelli 4
Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli 5
Vlag van Italië Claudio Lusuardi Morbidelli 6
Vlag van Venezuela Iván Troisi Morbidelli 8
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane 9
Vlag van Italië Guido Mancini Morbidelli 10
Vlag van Italië Germano Zanetti Morbidelli 12
Vlag van Venezuela R. Olavarria Morbidelli 13
Vlag van Italië Felice Agostini Morbidelli 17
Vlag van Uruguay Limberg Moreira Yamaha 18
Vlag van Verenigde Staten Keith Gonyou Yamaha 19
Vlag van Canada "Bernard" Yamaha 20
23 starters in totaal


Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Venezuela 1977
Grand Prix-wegrace van Venezuela Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Venezuela 1979