Grand Prix-wegrace der Naties 1970

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1970
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1970
Land Vlag van Italië Italië
Datum 13 september 1970
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Renzo Pasolini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Angelo Bergamonti
Derde Vlag van Italië Silvano Bertarelli
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Angelo Bergamonti
Derde Vlag van Italië Renzo Pasolini
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Hongarije László Szabó
Derde Vlag van Nederland Cees van Dongen
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Derde Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender

De Grand Prix-wegrace der Naties 1970 was elfde en voorlaatste race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1970. De races werden verreden op 13 september 1970 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije.

Na deze race volgde alleen nog de GP van Spanje. De wereldtitels in de 125-, de 350-, de 500cc- en de zijspanklasse waren al beslist. In Monza werd Ángel Nieto wereldkampioen 50 cc en Rodney Gould werd wereldkampioen 250 cc.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Na een eenmalige wijziging in 1969 werden de GP van Spanje en de GP des Nations weer op hun "oude" circuits gereden. In Spanje ging men terug van Jarama naar Montjuïc Park, wat logisch was omdat Jarama slechts een eenmalige goedkeuring had gekregen. In Italië ging de GP weer van Imola naar Monza, wat minder logisch was want Imola was goed bevallen en er was veel kritiek op de slechte staat van het asfalt in Monza. Feit was dat graaf Domenico Agusta een privé-loge in Monza bezat en in 1969 had geweigerd zijn machines in Imola aan de start te brengen. In Monza had MV Agusta een nieuwe, tweede rijder gecontracteerd: Angelo Bergamonti.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Giacomo Agostini was na negen overwinningen in evenzovele wedstrijden al zeker van de wereldtitel, maar in de 500cc-race in Monza startte hij slecht. Zijn juist gecontracteerde teamgenoot Angelo Bergamonti zette de achtervolging op Renzo Pasolini in. Paso's Benelli 500 4C lekte olie en de stofbril van Bergamonti werd ondoorzichtig door de olielaag die ontstond. Agostini kreeg in de vijfde ronde aansluiting maar ook hij kreeg de oliemist op zijn bril. Ago ging schuin achter Pasolini rijden en signaleerde nogal kwaad in de richting van de pit dat er iets mis was, maar noch de organisatie noch het team van Benelli reageerde daarop. Bovendien liep de rokende Benelli zo hard dat Pasolini er nog een ronderecord mee reed. Na twintig ronden ging het uiteindelijk mis met de Benelli. De twee middelste cilinders liepen vast en de middenlagers van de krukas gingen door oliegebrek stuk. Agostini eindigde wel voor Bergamonti, die wat achterop was geraakt, maar toch nog voldoende voorsprong had op Silvano Bertarelli (Kawasaki). Ginger Molloy had uitzicht op de derde plaats, maar opnieuw bleek dat de standaard tank van de Kawasaki te klein was en hij moest een tankstop maken.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 55' 17" 9 15
2 Vlag van Italië Angelo Bergamonti MV Agusta +43" 7 12
3 Vlag van Italië Silvano Bertarelli Kawasaki +2 ronden 10
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Kawasaki +2 ronden 8
5 Vlag van Italië Gianpiero Zubani Kawasaki +2 ronden 6
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Kawasaki +2 ronden 5
7 Vlag van Italië Roberto Gallina Paton +3 ronden 4
8 Vlag van Italië Gianni Perrone Kawasaki +4 ronden 3
9 Vlag van Italië Paolo Campanelli Kawasaki +4 ronden 2
10 Vlag van Italië Vasco Loro Norton-Kawasaki

[1]

+5 ronden 1
11 Vlag van Italië Emanuele Maugliani Seeley-Matchless +5 ronden
DNF Vlag van Italië Alberto Pagani Linto
DNF Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli motorschade
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Seeley-Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Christian Ravel Kawasaki
DNF Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Heukerott Benelli
DNF Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda
DNF Vlag van Australië Terry Dennehy Honda
DNF Vlag van Italië Benedetto Zambotti Bianchi
DNF Vlag van Australië John Dodds Linto
DNF Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in de 350cc-klasse had Giacomo Agostini alle GP's gewonnen en was hij al wereldkampioen. Hij liet in Monza de leiding aan Renzo Pasolini, om zijn kersverse teamgenoot Angelo Bergamonti, die slecht gestart was, de kans te geven dichterbij te komen. Toen dat gebeurde gaf Ago flink gas en hij begon met Bergamonti in zijn slipstream een voorsprong op Pasolini op te bouwen. Bergamonti mocht af en toe zelfs de leiding nemen, maar uiteindelijk vertrok Agostini met een nieuw ronderecord. Hij eindigde met 8½ seconde voorsprong op Bergamonti en 39 seconden voor Pasolini.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 42' 28" 3 15
2 Vlag van Italië Angelo Bergamonti MV Agusta +8" 5 12
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli +39" 0 10
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ +1' 50" 6 8
5 Vlag van Italië Silvio Grassetti Jawa +1 ronde 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Australië Terry Dennehy Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha +2 ronden 2
10 Vlag van Oostenrijk Ernst Holzeis Yamaha 1
11 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
12 Vlag van Italië Roberto Gallina Aermacchi
13 Vlag van Tsjechië František Šťastný Yamaha +3 ronden
14 Vlag van Italië Getulio Marcaccini Aermacchi
15 Vlag van Zwitserland Jean Campiche Aermacchi
16 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Regerend wereldkampioen Kel Carruthers kon in de 250cc-klasse niet meer voor Benelli rijden, want viercilinders waren inmiddels verboden. Daarom had hij voor deze klasse een Yamaha TD 2 gekocht. Daar had hij drie races mee gewonnen, maar vaak liet de machine hem in de steek. Het zat Carruthers ook in Monza niet mee. Hij trainde als snelste maar had een slechte start. Uiteindelijk vocht hij zich naar de leiders Rodney Gould en Phil Read en wist zelfs de koppositie over te nemen. Silvio Grassetti, die in de eerste ronden met zijn MZ de leiding had gehad, was toen al uitgevallen. Uiteindelijk werd de strijd tussen Gould en Carruthers beslist omdat Gould iets meer geluk had bij het passeren van achterblijvers. Door Carruthers met 0,03 seconden te verslaan was Gould nu wereldkampioen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 37' 08" 70 15
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Yamaha +00" 03 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +1" 0 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ +30" 3 8
5 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha +1' 32" 2 6
6 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha 5
7 Vlag van Italië Luigi Anelli Yamaha 4
8 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 3
9 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 1
DNF Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ koppeling

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Monza ontstond een korte strijd tussen Ángel Nieto, Dieter Braun en Gilberto Parlotti, die eindigde toen Parlotti moest stoppen met een gat in een zuiger en Braun de pit in rolde met een vastgelopen linker zuiger. Nieto lag nu ruim op kop, met achter hem László Szabó met de eencilinder MZ en Cees van Dongen (Yamaha). Günter Bartusch kwam met de nieuwe tweecilinder MZ niet verder dan de elfde plaats.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 32' 53" 3 15
2 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1' 17" 2 12
3 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha +1' 53" 9 10
4 Vlag van Duitsland Klaus Huber Maico +1 ronde 8
5 Vlag van Italië Giuseppe Consalvi Villa +1 ronde 6
6 Vlag van Italië Walter Villa Villa 5
7 Vlag van Hongarije János Reisz MZ 4
8 Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ 3
9 Vlag van Duitsland Toni Gruber Maico 2
10 Vlag van Hongarije János Drapál MZ 1
11 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Yamaha
13 Vlag van Australië John Dodds Aermacchi
14 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Villa
15 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Aermacchi
16 Vlag van Italië Luigi Ribuffo onbekend
17 Vlag van Zweden Lasse Johansson Maico
18 Vlag van Italië Rino Pretelli onbekend
19 Vlag van Italië Angelo Orsenigo onbekend
20 Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Maico
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki vastloper
DNF Vlag van Italië Gilberto Parlotti Morbidelli zuiger

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 50cc-wereldtitel werd in Monza al in de eerste ronde beslist. Er ontstond een valpartij waarbij Aalt Toersen, Jos Schurgers en Salvador Cañellas betrokken waren. Toersen en Schurgers moesten opgeven, maar Cañellas kon verder rijden om - met een gebroken sleutelbeen - achtste te worden. Jan de Vries had als snelste getraind, reed de snelste ronde in de race en won. Ángel Nieto was in een gevecht gewikkeld met Rudolf Kunz, tot de radiateurdop van de Derbi vloog en hij een plens heet water over zijn been en in zijn laars kreeg. Door de enorme pijn die dat veroorzaakte gleed hij van de baan. Kunz werd dus tweede en de derde plaats ging naar Ludwig Faßbender (Kreidler). Omdat Aalt Toersen was uitgevallen was de wereldtitel voor Ángel Nieto nu zeker.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 23' 18" 5 15
2 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +7" 5 12
3 Vlag van Duitsland Ludwig Fassbender Kreidler +1 ronde 10
4 Vlag van Italië Bruno Cretti Malanca +1 ronde 8
5 Vlag van Frankrijk André Millard Kreidler +1 ronde 6
6 Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler 4
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Derbi 3
9 Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz Kreidler 2
10 Vlag van Italië Michele Cannizzaro Guazzoni 1
11 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli
12 Vlag van Zweden Lasse Johansson Maico
13 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
14 Vlag van Italië Luciano Spinello Tomos
15 Vlag van Italië Luciano Gazzola Guazzoni +2 ronden
DNF Vlag van Nederland Aalt Toersen Jamathi val
DNF Vlag van Nederland Jos Schurgers Van Veen-Kreidler val
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi val
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1970 		FIM wereldkampioenschap wegrace
22e seizoen (1970) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1970
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1969 		Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1971
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_der_Naties_1970&oldid=63528449"