Grand Prix-wegrace der Naties 1967

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1967
Officiële naam 45º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 3 september 1967
Organisator FIM / FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Italië Angelo Bergamonti
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Italië Silvio Grassetti
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Hongarije László Szabó
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson
Eerste Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson
Tweede Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser / Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes
Derde Vlag van Duitsland Otto Kölle / Vlag van Duitsland Rolf Schmid

De Grand Prix-wegrace der Naties 1967 was de elfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1967. De races werden verreden op 3 september 1967 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. De 50cc-klasse kwam niet aan de start. De wereldtitel in de 125cc-klasse werd hier beslist. De wereldtitels in de 350cc-klasse en de zijspanklasse waren al eerder beslist.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Hailwood had een echt pechweekend in Monza. Hij was in de 250cc-race al uitgevallen en ook in de 500cc-race kreeg hij pech. Hailwood startte sneller dan Giacomo Agostini, die door zijn slechte start ook nog de gevallen rijders Chris Conn en John Dodds moest ontwijken. Mike Hailwood kreeg uiteindelijk 17 seconden voorsprong, maar vier ronden voor het einde scheurde een van zijn uitlaatpijpen en bovendien begon de versnellingsbak kuren te vertonen. Agostini wist hem te passeren en stelde daarmee zijn 500cc-wereldtitel vrijwel zeker. Hailwood hield nog slechts een theoretische kans over: Winnen in Canada terwijl Agostini zonder punten moest blijven. Ago had - zelfs bij winst van Hailwood - aan één punt voldoende. Opmerkelijk was de vijfde plaats van Giuseppe Mandolini, met een Moto Guzzi Monocilindrica 500 (eencilinder) uit 1957.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:00"17'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda +13'2 6
3 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton +3 ronden 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton +3 ronden 3
5 Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi +3 ronden 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless +3 ronden 1
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +3 ronden
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton +4 ronden
9 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless +4 ronden
10 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Matchless +4 ronden
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Norton
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless
13 Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Matchless
14 Vlag van Hongarije György Kurucz Norton
15 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Pat Hewartson Norton
16 Vlag van Canada Oliver Howe Norton
17 Vlag van Italië Gianfranco Domeniconi Norton
18 Vlag van Italië Benedicto Zambotti Norton
19 Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Edy Lenz Matchless
Vlag van Australië John Dodds Norton Val
Vlag van Australië Kel Carruthes Matchless
Vlag van Australië Malcolm Stanton Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton
Vlag van Italië Giovanni Perrone Bianchi
Vlag van Italië Guido Miele Gilera
Vlag van Italië Paolo Campanelli Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Ivor Lloyd Matchless [1]
Vlag van Canada Mike Duff Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-URS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
Vlag van Zweden Bosse Granath Métisse-Matchless
Vlag van Verenigde Staten Johnny Rockett Norton [1]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Andreas Georgeades Velocette [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 46 (52)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 44
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless 22
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 16
5 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 15
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton 11
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton / Seeley-Matchless 8
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nu de titel beslist was ging de 350cc-race in Monza voor Giacomo Agostini en Renzo Pasolini meer om de Italiaanse eer. Ze vochten een harde strijd uit, maar wel om de tweede plaats want Ralph was met de Honda RC 174 al aan de horizon verdwenen. In de 8e ronde, toen Pasolini de tweede plaats net had overgenomen van Agostini, vielen ze allebei uit. Daardoor werd de tweede man van Benelli, Silvio Grassetti, tweede en Heinz Rosner werd derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 48"39'7 8
2 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli +1"43'5 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2 ronden 4
4 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi +2 ronden 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +2 ronden 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton +2 ronden 1
7 Vlag van Australië Kel Carruthers Métisse-Aermacchi +2 ronden
8 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi +2 ronden
9 Vlag van Italië Roberto Patrignani Aermacchi +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Aermacchi +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta Motor
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Motor

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Teambeleid[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Jawa
Vlag van Tsjechië Gustav Havel CZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McGregor Norton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Masahiro Wada Yamaha
Vlag van Japan Shigeyoshi Mimuro Yamaha
Vlag van Japan Toshimi Yorino Honda

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 40 wereldkampioen
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 32
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 18
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
6 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi 11
7 Vlag van Australië Kel Carruthers Métisse-Aermacchi 9
8 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 8
9 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton 4

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Monza draaide Mike Hailwood de snelste ronde, maar in de vierde ronde viel hij uit wegens olielekkage. Phil Read en Bill Ivy kregen het daarna toch nog niet cadeau, want Ralph Bryans vocht hard om de overwinning. Uiteindelijk bleken de Yamaha RD 05's toch te sterk voor hem. Read won de race, Ivy werd tweede en Bryans derde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 39"22'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +0'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +0'8 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +1 ronde 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +2 ronden 1
7 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi +2 ronden
8 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco +3 ronden
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco +3 ronden
10 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Bultaco +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Olielekkage

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Yvon Duhamel Yamaha [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Yamaha [1]
Vlag van Verenigde Staten Frank Camillieri Yamaha [1]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Malcolm Stanton Aermacchi
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Rolf Schmid Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Jyun Hamano Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 50
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 46
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 44 (50)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 36 (46)
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 18
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 13
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 9
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 5
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco 4

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Monza leek de 125cc-race al beslist na de trainingen, want de rondetijden lagen zo ver uit elkaar dat aangenomen werd dat Bill Ivy (Yamaha RA 31) veel sneller zou zijn dan Hans Georg Anscheidt met de Suzuki RT 67. Ver achter Anscheidt stond László Szabó die met zijn MZ weer veel sneller was dan de EMC's. Ivy startte zoals gewoonlijk slecht, maar na drie ronden nam hij de leiding van Anscheidt over. Toen merkte hij dat al het water uit zijn radiateur was verdwenen en hij ging de pit in voor water. Dat was er echter niet en Ivy moest weer terug de baan op om twee ronden later opnieuw binnen te komen voor koelwater. Dat had men nog steeds niet gevonden. Bij zijn derde stop kreeg hij pas water maar toen lag Anscheidt intussen weer op de eerste plaats. Pas vlak vóór de eindstreep wist Ivy de overwinning zeker te stellen. De Yamaha had in elk geval zijn betrouwbaarheid bewezen. Szabó werd zoals verwacht zonder problemen derde. Ivy had nu het maximum aantal punten: 48 uit zes (tellende) wedstrijden en hij was daardoor wereldkampioen.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 37"13'5 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki +0'2 6
3 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1 ronde 4
4 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda +1 ronde 3
5 Vlag van Italië Giovanni Burlando Honda +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda +1 ronde 1
7 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda +1 ronde Na val
8 Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax +2 ronden
9 Vlag van Italië Angelo Orsenigo Bultaco +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann MZ +2 ronden
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC Na val

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Jean-Guy Duval Yamaha [1]
Vlag van Canada Ralph Swegan Yamaha [1]
Vlag van Canada Robert Lusk Yamaha [1]
Vlag van Canada Robert Messina Yamaha [1]
Vlag van Canada Tim Coopey Yamaha [1]
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki Teambeleid[4]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Vergnais Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Italië Walter Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hideo Kanaya Suzuki
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Yasuho Shigeno Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 54 (60) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 40
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki 35 (38)
4 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 19
5 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 13
6 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 12
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 9
8 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 7
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ 5
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de laatste zijspanrace van het seizoen (Monza) vielen Klaus Enders/Ralf Engelhardt uit. Georg Auerbacher leidde (met gelegenheids-bakkenist Billie Nelson) van start tot finish, aanvankelijk gevolgd door Siegfried Schauzu. Die moest echter door ontstekingsproblemen zijn tweede plaats afstaan aan Heinz Luthringhauser/Geoff Hughes en werd uiteindelijk slechts zesde. De derde plaats was voor Otto Kölle en Rolf Schmid.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson BMW 38"11'3 8
2 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW +0"53'0 6
3 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW +1"39'5 4
4 Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk Christian Maingret BMW +1 ronde 3
5 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW +1 ronde 1
7 Vlag van Italië O. Salobir Onbekend BMW +2 ronden
8 Vlag van Italië S. Giangiuliani Onbekend BMW +2 ronden
9 Vlag van Italië Michele Revelli Vlag van Italië Gianluigi Bruschi BMW +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Alex Ludwig Vlag van Duitsland Kallimbert BMW +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zweden Bertil Persson Vlag van Zweden Berndt Äström BMW [5]
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW [5]
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS Ziekte van Helmut Fath[6]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 40 (52)
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein en Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson BMW 32 (35)
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 28 (32)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 11
5 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW 10
6 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn en Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW 10
8 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson en Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 4
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
19e seizoen (1967)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Canada 1967

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1966
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1968