Grand Prix-wegrace van België 1967

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1967
Land Vlag van België België
Datum 2 juli 1967
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
50 cc
Snelste ronde Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Eerste Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Tweede Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Eduard Dein
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider

De Grand Prix-wegrace van België 1967 was de zesde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1967. De races werden verreden op 2 juli 1967 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen de 50cc-klasse, de 250cc-klasse, de 500cc-klasse en de zijspanklasse aan de start. In de 50cc-klasse en de zijspanklasse werden de wereldtitels beslist.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In België was Giacomo Agostini onklopbaar, zowel in de trainingen als in de race, die hij van start tot finish leidde. Uiteindelijk werd hij afgevlagd met 62 seconden voorsprong op Mike Hailwood. Fred Stevens werd met gemak derde met zijn tweecilinder Paton. Jack Findlay werd met de McIntyre-Matchless vierde, ondanks het feit dat hij met zijn linkervoet in het gips reed. Hij was echter al op een ronde gereden.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:03"37'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda +1"02'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton +4"33'3 4
4 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +1 ronde 3
5 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
8 Vlag van Australië John Dodds Norton
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
10 Vlag van Australië Malcolm Stanton Norton
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Matchless
13 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
14 Vlag van Zweden Bosse Granath Métisse-Matchless +2 ronden
15 Vlag van België Guy Cooremans Norton +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Edy Lenz Matchless
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Métisse-Matchless
Vlag van Australië Len Atlee Norton
Vlag van Canada Mike Duff Matchless
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Matchless
Vlag van Denemarken Vagn Stevnhoved Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Ivor Lloyd Matchless [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [2]
Vlag van Verenigde Staten Johnny Rockett Norton [1]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Andreas Georgeades Velocette [1]
Giacomo Agostini was met de MV Agusta 500 3C niet te kloppen in België.

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 22
Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 16
4 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 7
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton 6
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton / Seeley-Matchless 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Yamaha had in België haar zaken beter op orde dan tijdens de TT van Assen. Phil Read was al in de trainingen de snelste kwam na de eerste ronde ook als eerste door, gevolgd door Bill Ivy, Mike Hailwood en Ralph Bryans. Read reed nog een recordronde van 202,15 km/h, maar viel in de vierde ronde uit. Ivy nam de kop over en finishte meer dan een minuut voor Hailwood en Bryans. Die laatste kreeg ook problemen, zó groot dat hij de laatste kilometer moest duwen bij een temperatuur van 30° Celsius. Zijn voorprong op Derek Woodman (MZ) was echter zo groot dat hij toch nog derde werd.

Bill Ivy reed de Yamaha RD 05 naar de overwinning in Francorchamps.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 38"43'1 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda +30'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda +1 ronde
8 Vlag van Nederland Lous van Rijswijk Jr. Bultaco +1 ronde
9 Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Horst Seidl Honda +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Yamaha [1]
Vlag van Canada Yvon Duhamel Yamaha [1]
Vlag van Verenigde Staten Frank Camillieri Yamaha [1]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco
Vlag van Australië Malcolm Stanton Aermacchi
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Rolf Schmid Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Jyun Hamano Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 29
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 22
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 8
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 6
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco 4
10 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco 3
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Spa-Francorchamps vertrok Yoshimi Katayama zeer snel en hij reed in de eerste ronde meteen een ronderecord. Hans Georg Anscheidt reed op de tweede plaats en Stuart Graham op de derde. Graham viel echter terug door een overslaande motor, maar Anscheidt wist in de slipstream van Katayama te komen en hem te passeren. Daardoor pakte Anscheidt de punten die hij nodig had om zijn wereldtitel veilig te stellen. Katayama werd tweede en Graham derde. Ver achter de drie Suzuki's kwam de rest van het veld, aangevoerd door Ángel Nieto (Derbi). Paul Lodewijkx (Jamathi) was als laatste gestart maar klom op tot de vijfde plaats, tot hij zich verremde bij La Source en binnendoor gepasseerd werd door Aalt Toersen (Kreidler).

Hans Georg Anscheidt werd in België wereldkampioen 50 cc.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 26"40'3 8
2 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki +0'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki +40'2 4
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +4"16'5 3
5 Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler +4"52'9 2
6 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 1
7 Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda
8 Vlag van België Oscar Pastro Derbi
9 Vlag van Frankrijk André Millard Derbi +1 ronde
10 Vlag van België Juliaan Vanzeebroeck Derbi +1 ronde

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Duitsland Dieter Gedlich Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler
Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo-Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Benjamín Grau Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Lawley Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Suzuki
Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Akamatsu Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 30 (39) wereldkampioen
2 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 28
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki 16
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 12
5 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 10
6 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler 6
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi 4
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Benjamín Grau Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Suzuki
Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Klaus Enders/Ralf Engelhardt waren dicht bij de wereldtitel, maar tijdens de trainingen in België moesten ze eerst nog naar Frankfurt reizen om een klep op te halen ter vervanging van een krom exemplaar. Tijdens de race ging echter alles goed, ze leidden van start tot finish. Georg Auerbacher/Eduard Dein werden tweede en Seigfried Schauzu/Horst Schneider derde. Daarmee waren Enders en Engelhardt al in hun tweede jaar wereldkampioen geworden. Helmut Fath had na Assen twee maanden rust voorgeschreven gekregen wegens een zware longontsteking, maar zijn zwager en bakkenist Wolfgang Kalauch meldde in Francorchamps al dat het herstel voorspoedig verliep. Voor de race in Imatra had Fath zich wel ingeschreven, maar hij kwam toch niet aan de start. Hij was inmiddels wel naar Brands Hatch geweest om de proeven van Colin Seeley te bekijken. Seeley had de 500cc-URS-viercilindermotor in een eigen frame gebouwd en testte daar met coureur John Blanchard.

Klaus Enders en Ralf Engelhardt werden wereldkampioen in België.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 38"24'9 8
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein BMW +16'5 6
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW +1"13'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW +1"16'6 3
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +2"49'5 2
6 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW 1
7 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW
8 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW
9 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW
10 Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zweden Bertil Persson Vlag van Zweden Berndt Äström BMW [4]
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW [4]
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS Ziekte van Helmut Fath

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson en Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 38 (44) wereldkampioen
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 28 (31)
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein BMW 23
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 11
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson en Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn en Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW
10 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 3

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
TT Assen 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
19e seizoen (1967)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1967

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1966
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1968