Grand Prix-wegrace van België 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1975
Officiële naam Grote Prijs van België voor Moto's/Grand Prix de Belgique des Motos
Land Vlag van België België
Datum 6 juli 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold
Derde Vlag van Australië Jack Findlay
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Derde Vlag van Italië Walter Villa
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Paolo Pileri
Snelste ronde Vlag van Italië Paolo Pileri
Eerste Vlag van Italië Paolo Pileri
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Zweden Kent Andersson
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van België Julien van Zeebroeck
Eerste Vlag van België Julien van Zeebroeck
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Eerste Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Tweede Vlag van Duitsland Gustav Pape/Vlag van Duitsland Franz Kallenberg
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice/Vlag van Duitsland Clive Pollington

De Grand Prix-wegrace van België 1975 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1975. De race werd verreden op 6 juli 1975 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège). In België werden de wereldtitels in de 50cc-, 125cc- en de zijspanklasse beslist.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Phil Read was bepaald niet tevreden over zijn MV Agusta, maar in België kwam het minder op het weggedrag van de machines aan en meer op de pure snelheid. Phil Read en Gianfranco Bonera wisten binnen vier ronden al een voorsprong van acht seconden op te bouwen op Barry Sheene (Suzuki). Die begon echter meer gas te geven en terwijl Agostini bij de pit uitviel kwam Sheene bij de twee leiders. In de voorlaatste ronde kwam Read alleen door; zowel Sheene als Bonera vielen uit. Daardoor schoof John Newbold (Suzuki) onverwacht naar de tweede plaats en Jack Findlay (Yamaha), die een tankstop had gemaakt, werd derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta 47' 21" 1 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki +1' 08" 6 12
3 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha +1' 55" 0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +2' 21" 9 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha +2' 24" 0 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Léon König +3' 12" 6 5
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +3' 25" 2 4
8 Vlag van België Francis Hollebecq Yamaha +3' 35" 8 3
9 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha +3' 49" 4 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +3' 50" 5 1
11 Vlag van Nederland Nico van der Zanden Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Dillman Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van België Philippe Chaltin Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki
DNF Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki motor
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera MV Agusta ontsteking
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Horst Lahfeld König
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Weeden Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha ontsteking

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Paolo Pileri, die net met een Morbidelli zijn wereldtitel in de 125cc-klasse had veiliggesteld, stond in de 250cc-klasse in België op de derde startplaats met een Yamaha TZ 250. Johnny Cecotto stond ook op de eerste rij naast de beide Harley-Davidsons. Na de start vormden Cecotto, Villa (poleposition) en Rougerie meteen een kopgroep, terwijl Pileri iets achterop raakte om even later uit te vallen. Tussen de drie koplopers ontstond een flink gevecht, waarbij Cecotto bij het remmen bij de La Source-hairpin tijd goed maakte, terwijl de Harley-Davidsons bergaf weer sneller waren. Door de beide Harley's bij la Source uit te remmen schoot Cecotto vlak voor de finish naar de eerste plaats en hij won met 0,4 seconden voorsprong op Rougerie, terwijl Villa derde werd. Hierdoor was de strijd om de wereldtitel weer enigszins open.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 46' 11" 7 15
2 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson +0" 4 12
3 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson +1" 8 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +47" 4 8
5 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +1' 01" 4 6
6 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha +1' 18" 9 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1' 20" 0 4
8 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1' 20" 6 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha +1' 20" 9 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +1' 21" 1 1
11 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
12 Vlag van Italië Otello Buscherini Yamaha
13 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
14 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha
15 Vlag van België Francis Hollebecq Yamaha
16 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha
17 Vlag van Frankrijk Alain Terras Yamaha
18 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Yamaha
19 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Kent Andersson moest in België winnen om zelfs nog maar een theoretische kans op de wereldtitel te houden. In de training was Pier Paolo Bianchi weliswaar langzamer dan Andersson, maar Paolo Pileri was juist sneller. Teamorders had men bij Morbidelli niet meer nodig: als Andersson maar niet won kon er niets fout gaan. Toch lag Pileri meestal aan de leiding en hij won de race ook. Hij kwam wel zonder benzine te staan, maar dat kwam omdat hij niet in de gaten had dat de race al afgelopen was. Bianchi werd tweede en Kent Andersson werd slechts derde, terwijl de nieuwe wereldkampioen Paolo Pileri op de bezemwagen moest wachten om terug te komen in het rennerskwartier.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 44' 33" 9 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli +10" 0 12
3 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +1' 12" 1 10
4 Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor +1' 53" 9 8
5 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +2' 01" 1 6
6 Vlag van Nederland Cees van Dongen Bridgestone +2' 02" 3 5
7 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +2' 51" 4 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +3' 07" 6 3
9 Vlag van Cuba José Lazo MZ +1 ronde 2
10 Vlag van Cuba Manuel Arias MZ +1 ronde 1
11 Vlag van Cuba Benito Jull MZ +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Frankrijk Benjamin Laurent Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Frankrijk Michel Baloche Motobécane +1 ronde
15 Vlag van Duitsland Werner Rubel Maico +1 ronde

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de trainingstijd van Eugenio Lazzarini in Spa-Francorchamps liefst 5,5 seconden sneller was dan die van de concurrentie, vormde zich na de start van de race een klein kopgroepje met Lazzarini, Ángel Nieto en Julien van Zeebroeck. Toen Julien van Zeebroeck in zijn thuisrace de leiding nam concentreerde Nieto zich vooral op het afhouden van Lazzarini. Een tweede plaats was immers genoeg voor de wereldtitel en zo won Julien van Zeebroeck zijn tweede Grand Prix. Nieto werd tweede én wereldkampioen en Lazzarini eindigde als derde.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van België Julien van Zeebroeck Van Veen-Kreidler 30' 59" 3 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Van Veen-Kreidler +4" 3 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci +4" 6 10
4 Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi +1' 25" 5 8
5 Vlag van Nederland Nico Polane Kreidler +1' 25" 7 6
6 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler +1' 26" 0 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler +1' 26" 7 4
8 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler +2' 24" 3 3
9 Vlag van Nederland Jan Huberts Jamathi +2' 24" 8 2
10 Vlag van Frankrijk Pierre Audry ABF +2' 30" 0 1
11 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler
12 Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler
13 Vlag van België Patrick de Wulf Kreidler
14 Vlag van België Guido de Lys Kreidler
15 Vlag van Frankrijk Jean-Paul Fargues ABF
16 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Kreidler
17 Vlag van Nederland Henk ten Wolde Kreidler
18 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
19 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Joaquin Galí Derbi
20 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Armando Lopez Derbi
21 Vlag van België Guy Muyters Kreidler
22 Vlag van België André Duchene Derbi
23 Vlag van België René Renier Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De wereldtitel bij de zijspannen werd beslist in België. Hoewel Werner Schwärzel aanvankelijk de leiding had, viel hij uit, waardoor Rolf Steinhausen/Josef Huber de race wonnen en onbereikbaar werden. Door de vele uitvallers werden Gustav Pape/Franz Kallenberg met hun König tweede en Mick Boddice/Clive Pollington (eveneens met een König) derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 45' 08" 2 15
2 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg König +1' 17" 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch Windle-König +1' 17" 4 10
4 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck BMW +3' 07" 3 8
5 Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel BMW +3' 34" 4 6
6 Vlag van Duitsland Herbert Haller Vlag van Duitsland Siegfried Neumann König +3' 42" 9 5
7 Vlag van Duitsland Ted Janssen Vlag van Duitsland Erich Schmitz König 4
8 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König 3
9 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Karl Lauterbach BMW 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Keen Keen-König 1
11 Vlag van Oostenrijk Herbert Prügl Vlag van Oostenrijk Johann Kußberger König
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König
Vorige race:
TT Assen 1975 		FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1975
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1974 		Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1976
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_België_1975&oldid=67259869"