Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1972

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1972
Officiële naam Championnat du Monde Motos 1972
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 7 mei 1972
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Guido Mandracci
Derde Vlag van Zweden Bo Granath
350 cc
Snelste ronde Vlag van Finland Jarno Saarinen
Eerste Vlag van Finland Jarno Saarinen
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Italië Renzo Pasolini
250 cc
Snelste ronde Vlag van Japan Hideo Kanaya
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Italië Renzo Pasolini
Derde Vlag van Japan Hideo Kanaya
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Eerste Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Derde Vlag van Zweden Börje Jansson
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent/Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael Casey
Eerste Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Derde Vlag van Duitsland Richard Wegener/Vlag van Duitsland Adi Heinrichs

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1972 was de tweede race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1972. De race werd verreden op 7 mei 1972 op het Circuit de Charade nabij Clermont-Ferrand, Frankrijk.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk moest de start van de 500cc-klasse ongeveer een uur worden uitgesteld omdat de organisatie eerst het opdringerige publiek van de baan moest verwijderen. Giacomo Agostini startte slecht, maar had aan het einde van de eerste ronde toch de leiding. In de tweede ronde kwam Phil Read hem voorbij, nota bene met een 250cc-Yamaha TD 3, want zijn Suzuki T 500 wilde al tijdens de trainingen niet goed lopen. Read moest wel opgeven, want de 250cc-machine was reglementair te klein om in de 500cc-klasse te mogen starten. Hij deed dat in de vijfde ronde, zogenaamd met versnellingsbakproblemen. De Fransman Christian Bourgeois lag intussen tweede met een tot 354cc opgeboorde Yamaha TR 3, en Kurt-Harald Florin was met zijn König derde. Florin viel echter, waardoor zijn plaats werd overgenomen door Bruno Kneubühler (Yamaha). Daarachter reden drie Suzuki T 500's: André Pogolotti, Rob Bron (met een Seeley-frame) en Keith Turner. Turner viel uit door een gebroken ketting, en Bron zette de aanval in op Pogolotti en Kneubühler. Rob Bron werd derde achter Christian Bourgeois.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h05' 47" 3 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha +1' 49" 2 12
3 Vlag van Nederland Rob Bron Seeley-Suzuki +2' 28" 2 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +2' 28" 4 8
5 Vlag van Frankrijk André Pogolotti Suzuki +2' 43" 6
6 Vlag van Zweden Bo Granath Husqvarna +2' 52" 2 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +2' 53" 2 4
8 Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki +3' 01" 1 3
9 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha +3' 07" 3 2
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe König +3' 20" 3 1
11 Vlag van Frankrijk Christian Leon Kawasaki
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Kawasaki
14 Vlag van Finland Kaarlo Koivuniemi Kawasaki
15 Vlag van Frankrijk Jean-Paul Passet Kawasaki
16 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW
17 Vlag van Frankrijk Jacques Roca Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
DNF Vlag van Australië Jack Findlay JADA-Suzuki
DNF Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt Kawasaki
DNF Vlag van Japan Ken Araoka Kawasaki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Suzuki kettingbreuk
DNF Vlag van Duitsland Kurt-Harald Florin König val
DNF Vlag van Duitsland Werner Giger Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Kawasaki
DNF Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Linto
DNF Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha opgave
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Debrock Kawasaki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk kwam het gewichtsverschil tussen de watergekoelde Yamaha YZ 634 (ca. 90 kilo) en de MV Agusta 350 3C (ca. 140 kilo) tot uiting in de enorme achterstand die Giacomo Agostini opliep op de winnaar Jarno Saarinen. Dat was ruim 4 kilometer. Teuvo Länsivuori had een standaard (luchtgekoelde) Yamaha TR 3 en finishte als tweede op 1½ minuut van Saarinen. Hideo Kanaya lag enige tijd op de derde plaats, maar gleed weg op de natte baan (de 350cc-race was enige natte race in Frankrijk). Daardoor werd Renzo Pasolini met de Aermacchi derde en toen pas finishte Agostini. Die vatte zijn verlies echter sportief op maar verklaarde wel dat de driecilinder MV Agusta intussen te traag was geworden. Hij wachtte op het gereedkomen van de viercilinder MV Agusta 350 4C.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 1h10' 13" 9 15
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +1' 30" 12
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi +2' 15" 8 10
4 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta +2' 16" 1 8
5 Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha 5
7 Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Aermacchi +1 ronde 2
10 Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha 1
DNF Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha val

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Phil Read (Yamaha TD 3) was in Duitsland niet gestart, maar in Frankrijk deed hij dat wel. Na de start zagen zijn tegenstanders hem bij de finish pas terug. De strijd om de tweede plaats was wel spannend. Aan het einde van de eerste ronde werd Jarno Saarinen gepasseerd door Dieter Braun, maar een ronde later lag Renzo Pasolini met zijn Aermacchi op de tweede plaats. Die gaf hij ook niet meer af. Hideo Kanaya had een zeer slechte start, maar vocht zich naar voren en werd zelfs derde.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 1h01' 24" 9 15
2 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi +18" 1 12
3 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha 10
4 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha 8
5 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 6
6 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Walter Sommer Yamaha 4
8 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Dieter Braun SMZ 2
10 Vlag van Zweden Börje Jansson Derbi 1

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race was de spannendste van de Franse Grand Prix. Börje Jansson nam meteen de leiding, maar zijn Maico liep al na een halve ronde vast. Daardoor ontstond een enerverende race, waarbij Ángel Nieto (Derbi), Dave Simmonds (Kawasaki KA-1) en Gilberto Parlotti (Morbidelli) elkaar aan de leiding aflosten. Chas Mortimer probeerde zijn watergekoelde Yamaha YZ 623 C dichterbij te brengen, en toen dat lukte viel Nieto uit met een defecte motor. Parlotti had zijn Morbidelli tot halverwege de race kennelijk gespaard, want toen vertrok hij om met gemak te winnen. Chas Mortimer werd tweede, maar Börje Jansson, die zijn motor had laten afkoelen en daarna steeds meer snelheid kreeg, wist Simmonds nog te verschalken en werd derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Morbidelli 57' 08" 6 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +17" 5 12
3 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico +20" 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +22" 3 8
5 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha 6
6 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki 5
7 Vlag van Frankrijk Ramon Jimenez Yamaha 4
8 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Maico 3
9 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Aermacchi 2
10 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha 1
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi motor

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk wonnen Heinz Luthringshauser/Hans-Jürgen Cusnik vóór Siegfried Schauzu/Wolfgang Kalauch en Richard Wegener/Adi Heinrichs. Voor Luthringshauser was het zijn eerste overwinning in een WK-race.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik BMW 55' 06" 7 15
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 12
3 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex MacFadzean BMW 8
5 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Werner Kapp König 6
6 Vlag van Duitsland Wolfgang Klenk Vlag van Duitsland Norbert Scherer BMW 5
7 Vlag van Frankrijk Michel Pourcelet Vlag van Frankrijk Claude Domin BMW 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Currie Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott GSM-Weslake 3
9 Vlag van Zwitserland Willy Meier Vlag van Zwitserland Hansueli Gehrig BMW 2
10 Vlag van Zwitserland Marcel Maire Vlag van Zwitserland Marc Kaufmann BMW 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael Casey Münch-URS
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1972 		FIM wereldkampioenschap wegrace
24e seizoen (1972) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1972
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1970 		Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1973
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Frankrijk_1972&oldid=67259967"