Grand Prix-wegrace van Venezuela 1979

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Venezuela Grand Prix-wegrace van Venezuela 1979
Grand Prix-wegrace van Venezuela 1979
Officiële naam Gran Premio de Venezuela de Motociclismo
Land Vlag van Venezuela Venezuela
Datum 18 maart 1979
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Italië Virginio Ferrari
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Herron
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Italië Walter Villa
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Derde Vlag van Australië Vic Soussan
125 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Frankrijk Thierry Espié
Derde Vlag van Italië Maurizio Massiminiani

De Grand Prix-wegrace van Venezuela 1979 was eerste race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1979. De race werd verreden op 18 maart 1979 op het Autódromo Internacional de San Carlos bij San Carlos. Het was ook de laatste Venezolaanse Grand Prix. Onder andere door de voortdurend slechte organisatie werd de Grand Prix van Venezuela na 1979 van de kalender geschrapt.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De race in Venezuela werd weer in de verzengende hitte gereden. De monteur van Wil Hartog mat 42 °C in de schaduw en zijn thermometer kon de temperatuur in de zon niet meten: Hij ging maar tot 50 °C. In elk geval smolten de kunststof tandwieltjes in de toerenteller van de Kawasaki's.

De organisatie was weer even belachelijk als in de eerdere jaren; de coureurs moesten zich tussen vliegveld en circuit langs een groot aantal corrupte ambtenaren (o.a. van douane en politie) worstelen om überhaupt aan de start te kunnen komen. Tom Herron moest in de reserve-overall van Jon Ekerold starten omdat zijn eigen overall na de eerste training gestolen werd. Patrick Fernandez vroeg de organisatie om de luidspreker naast zijn pitbox uit te schakelen omdat hij door de harde muziek nauwelijks kon sleutelen. Toen dat niet werd gehonoreerd trok hij zelf de stekker uit de luidspreker. Daarop gaf Andreas Ippolito, directeur van Venemotos (Yamaha importeur van Venezuela) en mede-organisator van de Grand Prix, een vijftal politieagenten opdracht hem uit zijn pitbox te sleuren. Via een portofoon gaf hij opdrachten aan de agenten, die eerst vier "onschuldigen" uit de pitbox haalden. Toen ze Fernandez eindelijk in het zonlicht hadden getrokken kreeg hij in opdracht van Ippolito een pak slaag.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Kenny Roberts kon door een testongeval in Japan niet starten in Venezuela en daarom was Johnny Cecotto de enige Yamaha-fabriekscoureur. Wil Hartog stond bekend om zijn snelle starts en dat bleek ook in Venezuela. Hij startte vanaf de eerste rij en na de eerste ronde leidde hij de race. Hartog was veruit de snelste en liep weg van de rest van het veld. Barry Sheene was niet goed gestart en begon in te lopen op Hartog, maar toen hij na tien ronden tot vier seconden genaderd was gaf Hartog gewoon wat meer gas. In de twaalfde ronde blokkeerde hij echter zijn voorwiel zodat zijn race voorbij was. Sheene nam nu de leiding en won vóór Virginio Ferrari en Tom Herron. Johnny Cecotto was na een val in de training niet helemaal fit en reed op de vijfde plaats tot hij door een lekkende versnellingsbak uitviel. Voor het grootste deel van het publiek was het uitvallen van Cecotto reden om al naar huis te gaan.

500 cc uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 30 47:52.9 1 15
2 Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki 30 +18.6 4 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Herron Suzuki 30 +30.9 2 10
4 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 30 +1:34.8 6 8
5 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki 29 +1 ronde 10 6
6 Vlag van Venezuela Roberto Pietri Suzuki 29 +1 ronde 11 5
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 29 +1 ronde 12 4
8 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki 28 +2 ronden 13 3
9 Vlag van Zwitserland Stefan Pellandini Suzuki 27 +3 ronden 15 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Ireland Suzuki 27 +3 ronden 16 1
Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 3
Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Suzuki 8
Vlag van Italië Gianni Pelletier Suzuki 9
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) C. de San Antonio Suzuki 14
16 starters in totaal, 10 finishers

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Carlos Lavado had in Venezuela geen kind aan de concurrentie in de 350 cc klasse. Hij had met zijn Venemotos-Yamaha al de snelste trainingstijd gerealiseerd en in de race nam hij meteen de leiding. Zijn nieuwe teamgenoot Walter Villa werd tweede met 15 seconden achterstand. Patrick Fernandez nam de derde plaats over van Jon Ekerold, maar werd wel nog even bedreigd toen Kork Ballington (met de Kawasaki KR 350 uit 1978) hem vanaf de tiende plaats bij wist te halen. Ballington kon Fernandez echter niet passeren en werd vierde.

350 cc uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 29 46:48.4 1 15
2 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha 29 +15.3 2 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 29 +23.5 4 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 29 +28.1 6 8
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha 29 +33.8 3 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Kawasaki 29 +40.0 9 5
7 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 29 +1:11.9 11 4
8 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha 29 +1:22.4 8 3
9 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 29 +1:25.6 12 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 29 +1:35.7 7 1
11 Vlag van Venezuela Eduardo Alemán Yamaha 28 +1 ronde 14
12 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 28 +1 ronde 10
13 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Adriatica-Bimota-Yamaha 28 +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha 28 +1 ronde
15 Vlag van Venezuela J. Gonzalez Yamaha 27 +2 ronden
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 5
Vlag van Brazilië C. Giroto Yamaha 13
Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha 15
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Bimota-Yamaha
30 starters in totaal, 18 finishers

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn overwinning in de 350 cc klasse hield Carlos Lavado in de 250 cc race in Venezuela vier ronden lang de leiding. Teamgenoot Walter Villa volgde, maar toen Kork Ballington dichterbij kwam, moest Villa wel meer gas geven. Lavado moest dus ook sneller gaan, maar hij kwam daarbij ten val. Ballington joeg niet al te hard, wetend dat hij tegen de Yamaha's niet was opgewassen, maar kreeg door de val van Lavado de tweede plaats cadeau. Achter hem vond een flink gevecht om de derde positie plaats dat werd gewonnen door Vic Soussan. Randy Mamola startte nog niet met de Adriatica, maar met een Bimota-Yamaha TZ 250.

250 cc uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha 28 46:13.5 2 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 28 +20.6 3 12
3 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha 28 +1:14.2 9 10
4 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 28 +1:17.6 7 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Adriatica-Bimota-Yamaha 28 +1:21.5 13 6
6 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 28 +1:27.1 8 5
7 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 28 +1:40.5 5 4
8 Vlag van Italië Maurizio Massimiani MBA 27 +1 ronde 12 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 27 +1 ronde 11 2
10 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando Gonzalez Yamaha 27 +1 ronde 1
11 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) A. Rubio Yamaha 27 +1 ronde
12 Vlag van Venezuela I. Troisi Yamaha 27 +1 ronde
13 Vlag van Cuba B. Jull Yamaha 27 +1 ronde
14 Vlag van Italië G. Di Carlo Yamaha 27 +1 ronde
15 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos Morante Yamaha 24 +4 ronden
16 Vlag van Venezuela Eduardo Alemán Yamaha 24 +4 ronden 10
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 1
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 4
Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Kawasaki 6
Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli 14
26 starters in totaal, ? finishers

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125 cc klasse reed Iván Palazzese de snelste trainingstijd en in de eerste ronde moest hij Ángel Nieto en Thierry Espié eerst inhalen om de leiding in de race te nemen. Toen begaf zijn accu het en moest hij opgeven. Nieto kreeg het vooralsnog niet gemakkelijk. Espié's Motobécane was lichter en sneller dan vorig jaar en hij vocht de hele race tegen Nieto. Door een onbalans in zijn voorwiel moest hij aan de finish zes seconden toegeven. Maurizio Massimiani werd met zijn fabrieks-MBA op grote achterstand derde. Eugenio Lazzarini kon niet starten omdat hij in de training een sleutelbeen had gebroken.

125 cc uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 26 45:39.3 3 15
2 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane 26 +6.1 4 12
3 Vlag van Italië Maurizio Massimiani MBA 26 +40.6 6 10
4 Vlag van Monaco Patrick Herouard MBA 26 +58.5 7 8
5 Vlag van Frankrijk Jean Lecureux Morbidelli 26 +1:12.9 6
6 Vlag van Venezuela I. Troisi Yamaha 26 +1:18.4 8 5
7 Vlag van Frankrijk Francois Granon Morbidelli 26 +1:28.5 13 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli 26 +1:44.2 10 3
9 Vlag van Frankrijk Jean Paul Magnoni Morbidelli 25 +1 ronde 15 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Motoshop 25 +1 ronde 11 1
11 Vlag van Nederland Bernie Wilbers MBA 25 +1 ronde
12 Vlag van Argentinië H. Vigneti Morbidelli 25 +1 ronde
13 Vlag van Italië Eduardo Cereda MBA 25 +1 ronde 12
14 Vlag van Nederland Jan Huberts MBA 25 +1 ronde
15 Vlag van Dominicaanse Republiek D. Abreu Honda 23 +3 ronden
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 1
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA 2
Vlag van Zweden Bam Carlson Morbidelli 5
Vlag van Italië Jean P. Marchetti MBA 9
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando Gonzalez Morbidelli 14
25 starters in totaal, 17 finishers
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
31e seizoen (1979)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Venezuela 1978
Grand Prix-wegrace van Venezuela Volgende race:
Geen