Grand Prix-wegrace van Duitsland 1978
 Grand Prix-wegrace van Duitsland 1978
| ||
|---|---|---|
| ||
| Land | Duitsland
| |
| Datum | 20 augustus 1978 | |
| Organisator | FIM | |
| 500 cc | ||
| Poleposition |  Johnny Cecotto
| |
| Snelste ronde |  Virginio Ferrari
| |
| Eerste | Virginio Ferrari
| |
| Tweede | Johnny Cecotto
| |
| Derde |  Kenny Roberts
| |
| 350 cc | ||
| Poleposition |  Gregg Hansford
| |
| Snelste ronde |  Takazumi Katayama
| |
| Eerste | Takazumi Katayama
| |
| Tweede | .svg){kind=small} Kork Ballington
| |
| Derde |  Michel Rougerie
| |
| 250 cc | ||
| Poleposition | Gregg Hansford
| |
| Snelste ronde | Kork Ballington
| |
| Eerste | Kork Ballington
| |
| Tweede | Gregg Hansford
| |
| Derde | .svg){kind=small} Tom Herron
| |
| 125 cc | ||
| Poleposition | Thierry Espié
| |
| Snelste ronde | .svg){kind=small} Ángel Nieto
| |
| Eerste | Ángel Nieto
| |
| Tweede | Thierry Espié
| |
| Derde | .svg){kind=small} Hans Müller
| |
| 50 cc | ||
| Poleposition | Ricardo Tormo
| |
| Snelste ronde | Ricardo Tormo
| |
| Eerste | Ricardo Tormo
| |
| Tweede | Ángel Nieto
| |
| Derde | Eugenio Lazzarini
| |
| Zijspan | ||
| Poleposition | Rolf Biland/.svg){kind=small} Kenneth Williams
| |
| Snelste ronde | Alain Michel/ Stuart Collins
| |
| Eerste | Werner Schwärzel/ Andreas Huber
| |
| Tweede | Alain Michel/ Stuart Collins
| |
| Derde | Dick Greasley/ Gordon Russell
| |
De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1978 was elfde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1978. De race werd verreden op 20 augustus 1978 op de Nordschleife van de Nürburgring nabij Nürburg.
Het was de laatste Grand Prix in de carrière van Jack Findlay. Kenny Roberts werd in deze Grand Prix wereldkampioen 500 cc.
500 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Kenny Roberts (Yamaha) had aan een vierde plaats voldoende om wereldkampioen te worden en liet niets aan het toeval over: hij verkende dagenlang de moeilijke Nordschleife. Suzuki op haar beurt probeerde alles om individuele- en constructeurstitel te grijpen en gaf ook Virginio Ferrari een Heron-Suzuki. Kenny trainde al sneller dan de Suzuki's en alleen (uit)vallen kon hem van de wereldtitel afhouden. Ferrari startte als snelste, gevolgd door Johnny Cecotto en Roberts, maar Barry Sheene werd al meteen op achterstand gereden. Wil Hartog viel al vroeg in de race, waardoor hij zijn derde plaats in het wereldkampioenschap verspeelde. Ferrari en Cecotto bleven aan de leiding, maar Kenny Roberts liet zich wat terugzakken om zijn machine heel te houden. Van Sheene had hij niets te vrezen, want die had de grootste moeite in zijn gevecht met Takazumi Katayama. Ferrari won de race nipt voor Cecotto, Roberts werd derde (en wereldkampioen) en Barry Sheene werd vierde.
Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]
350 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In de 350 cc race wist Takazumi Katayama eindelijk weer eens een 350 cc race te winnen, nadat leider Gregg Hansford was uitgevallen en Katayama Kork Ballington op de streep net wist te kloppen. Michel Rougerie werd derde.
Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Merk | Tijd | Punten |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Takazumi Katayama
|
Yamaha | 52' 27" 4 | 15 |
| 2 | Kork Ballington
|
Kawasaki | + 0" 2 | 12 |
| 3 | Michel Rougerie
|
Yamaha | + 40" 8 | 10 |
| 4 | Jon Ekerold
|
Yamaha | + 42" 1 | 8 |
| 5 | Tom Herron
|
Yamaha | + 43" 4 | 6 |
| 6 | Toni Mang
|
Kawasaki | + 1' 09" 9 | 5 |
| 7 | Olivier Chevallier
|
Yamaha | + 1' 37" 0 | 4 |
| 8 | Gianfranco Bonera
|
Yamaha | + 1' 38" 1 | 3 |
| 9 | Patrick Pons
|
Yamaha | + 2' 04" 3 | 2 |
| 10 | Hervé Moineau
|
Yamaha | + 2' 10" 2 | 1 |
| 11 | Gustav Reiner
|
Yamaha | + 2' 29" 7 | |
| 12 |  Reino Eskelinen
|
Yamaha | + 2' 42" 2 | |
| 13 | Josef Hage
|
Yamaha | + 3' 07" 8 | |
| 14 | Maurizio Massimiani
|
Yamaha | + 3' 38" 8 | |
| 15 | Vanes Francini
|
Yamaha | + 3' 56" 1 | |
| 16 | Harald Merkl
|
Yamaha | + 3' 56" 7 | |
| 17 | Erich Branstetter
|
Yamaha | + 4' 28" 2 | |
| 18 |  Peter Sjöström
|
Yamaha | + 4' 46" 8 | |
| 19 | Ken Nemoto
|
Yamaha | + 4' 47" 2 | |
| 20 | Franz-Josef Schermer
|
Yamaha | + 4' 56" 0 | |
| 21 | Alex George
|
Yamaha | + 5' 07" 9 | |
| 22 | Jakob Beck
|
Yamaha | + 5' 09" 0 | |
| 23 | Gerhard Vogt
|
Yamaha | + 5' 24" 4 | |
| 24 | Peter Schöfer
|
Yamaha | + 6' 28" 1 | |
| 25 |  Manuel Paiöes André Nuno
|
Yamaha | + 1 ronde |
250 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Jon Ekerold had geen goed woord over voor zijn Morbidelli en startte in Duitsland maar weer met zijn Yamaha TZ 250, die ook kansloos was, maar beter dan de fabrieks-Morbidelli. Hij was zowaar als snelste weg bij de start, maar moest al snel toekijken hoe Kork Ballington van hem wegliep. Gregg Hansford ging achter Ballington aan, maar zijn machine was te rijk afgesteld en hij moest tevreden zijn met de tweede plaats. Tom Herron werd derde.
Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]
.svg){kind=small}
125 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Eugenio Lazzarini, die Silverstone automatisch wereldkampioen was geworden toen Pier Paolo Bianchi bij een val een been brak, kwam er in Duitsland niet echt aan te pas. Hij finishte slechts als achtste. De race was tamelijk saai, met Ángel Nieto aan de leiding op enige afstand gevolgd door Thierry Espié. De derde plaats was voor Hans Müller (Morbidelli).
Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]
50 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In de 50 cc klasse reed Ángel Nieto (die in dit jaar alleen in de 125 cc klasse was gestart) als steun voor Ricardo Tormo toch weer eens op een 50 cc Bultaco. Daarmee wist hij Eugenio Lazzarini op de derde plaats te houden, terwijl Tormo won. Tormo had nu 69 punten, Lazzarini 52.
Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
Tot vreugde van het Duitse publiek viel Rolf Biland in de derde ronde uit. Vooral de Duitse rijders Werner Schwärzel en Rolf Steinhausen hadden zich nogal negatief uitgelaten over de zijspancombinatie van Biland en hij was dus niet populair. Schwärzel/Huber wisten de race zelfs te winnen, voor Alain Michel/Stuart Collins en Dick Greasley/GordonRussell. Daardoor was het wereldkampioenschap nog niet beslist. Met nog één race te gaan had Biland slechts zes punten voorsprong op Michel.
Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 
· ·