Grand Prix-wegrace van Duitsland 1959

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1959
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 14 juni 1959
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Italië Remo Venturi
Derde Vlag van Australië Bob Brown
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Italië Ernesto Brambilla
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Emilio Mendogni
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Emilio Mendogni
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Tarquinio Provini
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Eerste Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
Tweede Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Derde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Horst Höhler

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1959 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1959. De races werden verreden op 14 juni 1959 op de Hockenheimring nabij Hockenheim. Alle klassen kwamen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

100.000 toeschouwers zagen de overwinning in vijf klassen naar slechts twee merken gaan: MV Agusta won alle soloklassen en BMW won de zijspanklasse.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

MV Agusta zette in plaats van John Hartle de Italiaan Remo Venturi op de MV Agusta 500 4C, naast John Surtees uiteraard. Surtees won de race met 14,5 seconde voorsprong op Venturi, maar de derde man, Bob Brown, was met zijn Norton Manx al op een ronde gereden. Dat was heel veel op een circuit van bijna acht kilometer lengte. Omdat Alistair King niet deelnam klom Brown naar de derde plaats in de WK-stand.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 1:02"56'9 8
2 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta +14'5 6
3 Vlag van Australië Bob Brown Norton +1 ronde 4
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton +1 ronde 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton +2 ronden 2
6 Vlag van Duitsland Alois Huber BMW +2 ronden 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
8 Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton
10 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
11 Vlag van Zweden Evert Carlsson BMW
12 Vlag van Australië Ron Miles Norton
13 Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton
14 Vlag van Frankrijk Yvon Callede Norton

Niet gefinist[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
Vlag van Duitsland Lothar John BMW
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Bayle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW
Vlag van Italië Ernesto Brambilla MV Agusta
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 24
2 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 12
3 Vlag van Australië Bob Brown Norton 8
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 6
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton 4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Matchless
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in de 350cc-race kwam John Hartle niet aan de start. Zijn MV Agusta 350 4C werd bestuurd door Ernesto Brambilla, die echter Norton-rijder Gary Hocking voor zich moest dulden. John Surtees won zijn derde 350cc-race op rij.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 52"11'2 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton +43'0 6
3 Vlag van Italië Ernesto Brambilla MV Agusta +51'8 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton +56'7 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton +1"22'4 2
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton +1"26'6 1
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +2"57'9
8 Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Heinz Kauert AJS +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Karl Hoppe AJS +1 ronde
11 Vlag van Frankrijk Jacques Insermini Norton +1 ronde

Niet gefinist[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton
Vlag van Nederland Martinus Van Son Onbekend
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alastair King Norton Val

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Bob Brown Norton
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Italië Gilberto Milani Norton
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 24
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 6
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton 5
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 4
Vlag van Italië Ernesto Brambilla MV Agusta
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton 2
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de TT van Man was de overmacht van MV Agusta nog overweldigend geweest, maar in Duitsland was dat niet zo. WK-leider Tarquinio Provini viel uit en Carlo Ubbiali wist weliswaar te winnen, maar in dezelfde seconden finishten ook Emilio Mendogni met de Moto Morini en Horst Fügner met zijn MZ. Geoff Duke trad aan met een Benelli 250 Bialbero en werd zesde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 52"30'2 8
2 Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini +0'3 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ +0'8 4
4 Vlag van Italië Libero Liberati Morini +44'2 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial +1"46'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Benelli +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU +1 ronde
8 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Michael Schneider NSU +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Xaver Heiß NSU +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ Motor

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer NSU
Vlag van Duitsland Günter Beer Adler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter REG
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Carter NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb GMS / MZ
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MZ

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 14
3 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 8
3 Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini 6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta 4
Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ
6 Vlag van Italië Libero Liberati Morini 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb GMS
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial 2
Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Benelli 1
Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer NSU

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race was vooral spannend tussen MV Agusta-rijders Carlo Ubbiali en Tarquinio Provini, die binnen een seconde de finish passeerde. De Ducati's van Mike Hailwood, Francesco Villa en Bruno Spaggiari hadden echter geen grote achterstand.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 44"10'9 8
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta +0'1 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati +3'6 4
4 Vlag van Italië Francesco Villa Ducati +8'1 3
5 Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati +9'0 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ +1"40'1 1

Niet gefinist[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MZ Motor

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Ken Kavanagh Ducati
Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Karl Kronmüller Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter MZ
Vlag van Italië Alberto Pagani Ducati
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MZ
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top negen tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Slechts negen coureurs hadden al punten gescoord)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 14
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 10
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati 8
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MZ 6
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 3
Vlag van Italië Francesco Villa Ducati
7 Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati 2
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 1
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanrace gingen alle punten naar BMW. Zonder fabrieksorders, want BMW gaf geen fabriekssteun meer, konden de rijders het onder elkaar uitvechten. Florian Camathias won met minder dan twee seconden verschil van Walter Schneider. Daarachter kwam debutant Max Deubel, die nog geen internationale licentie had en alleen in Duitsland mocht starten.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 35"29'0 8
2 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW +1'8 6
3 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Horst Höhler BMW +1"09'2 4
4 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge BMW +1"45'6 3
5 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 2
6 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Arthur Gardyanczik BMW 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Jo Siffert en Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett BMW
Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Peter Joss BMW
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth BMW
Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk Roger Burtin BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Canning Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Owen Greenwood Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Fairbrother Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 20
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 14
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW
4 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth BMW 6
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Jo Siffert en Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett BMW
6 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Horst Höhler BMW 4
7 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Edwin Blauth en Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge BMW 3
8 Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW 2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Owen Greenwood Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Fairbrother Triumph 1
Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Peter Joss BMW
Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Arthur Gardyanczik BMW
Vorige race:
Isle of Man TT 1959
FIM wereldkampioenschap wegrace
11e seizoen (1959)
Volgende race:
TT Assen 1959

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1958
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1960