Ulster Grand Prix 1954

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Noord-Ierland Ulster Grand Prix 1954
Land Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Datum 24- en 26 juni 1954
Organisator FIM/ACU
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
250 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Werner Haas, Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus en Vlag van Duitsland Hans Baltisberger
Eerste Vlag van Duitsland Werner Haas
Tweede Vlag van Duitsland Hans Baltisberger
Derde Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Tweede Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller
Derde Vlag van Duitsland Hans Baltisberger
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Derde Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron

De Ulster Grand Prix 1954 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1954. De races werden verreden op het Dundrod Circuit, een stratencircuit nabij de plaats Dundrod in het district Lisburn, County Antrim, op korte afstand van Belfast, de hoofdstad van Noord-Ierland. In Ulster kwamen alle klassen aan de start: op donderdag 24 juni de 500 cc en 125 cc en op zaterdag 26 juni de 250 cc, de 250 cc en de zijspanklasse.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Ulster Grand Prix werd in de week na de TT van Man georganiseerd. Daarmee werden veel kosten bespaard. In het jaar ervoor moesten de coureurs en teams na de TT naar het vasteland van Europa reizen om tussen de GP van Frankrijk en de GP van Zwitserland helemaal naar Noord-Ierland heen en weer te reizen. Nu kon men meteen de korte bootreis van Peel naar Portaferry maken. Er waren geen gecombineerde klassen meer, elke klasse reed haar eigen race waardoor de coureurs niet meer hoefden te kiezen in welke klasse ze startten.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Er was wel degelijk een 500cc-race in Ulster, die werd gewonnen door Ray Amm voor Rod Coleman en Gordon Laing. Door het slechte weer werd de race echter ingekort van 27 tot slechts 15 ronden en daardoor leverde ze geen geldig resultaat op.

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 8
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 6
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 4
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
7 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 3
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton 2
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Rudy Allison Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Het fabrieksteam van Moto Guzzi (waarvan tijdens de TT van Man iedereen was uitgevallen), was niet naar Ulster gereisd. Dat gaf Norton en AJS vrij spel en Ray Amm won ook de 350cc-race voor zijn teamgenoot Jack Brett en Bob McIntyre met de AJS 7R. Gordon Laing, die een mooie derde plaats in de 500cc-race verloren had zien gaan omdat het resultaat niet telde, werd nu vierde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 2:13"15'6 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +34'4 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS +47'4 4
4 Vlag van Australië Gordon Laing Norton 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS 2
6 Vlag van Australië Maurice Quincey Norton 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi Teambeleid[1]
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi Teambeleid[1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Firmin Dauwe Norton
Vlag van Duitsland Georg Braun Schnell-Horex
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Keeler Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Barry Stormont BSA
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 8
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS 6
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS 5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Keeler Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de Lightweight TT werd de 250cc-race volledig gecontroleerd door de NSU-rijders. Werner Haas won voor Hans Baltisberger en Hermann Paul Müller. Reg Armstrong en Rupert Hollaus komen in de uitslagen niet voor, maar hoorden waarschijnlijk onder de uitvallers. Dat waren er waarschijnlijk veel, want John Horne scoorde punten met zijn Rudge, evenals Bob Geeson met zijn zelfgebouwde REG. Opmerkelijk was dat Werner Haas, Rupert Hollaus en Hans Baltisberger dezelfde snelste rondetijd reden.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 1:14"31'4 8
2 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU +0'2 6
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU +1"45'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Geeson REG 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi Teambeleid[1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Georg Braun NSU
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier Adler
Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Walter Vogel Adler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Angelo Marelli Moto Guzzi
Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi
Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi
Vlag van Italië Romolo Ferri Moto Guzzi

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 24
2 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 13
3 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 10
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU
5 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 3
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge
10 Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Geeson REG

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Ook het podium na de 125cc-race kende alleen NSU-rijders. In de Ultra-Lightweight TT hadden Carlo Ubbiali en Cecil Sandford met hun MV Agusta Bialbero 125's nog goed partij gegeven tegen de NSU Rennfox van Rupert Hollaus, maar in Ulster waren ze kansloos. Ze moesten ook nog HP Müller, Hans Baltisberger en Werner Haas voor laten.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 1:09"20" 8
2 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU +29" 6
3 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU +1"03" 4
4 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 2
6 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 1

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Arturo Paragues Lube
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Gabriel Corsín MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Antonio Elizalde Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bertran Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
Vlag van Italië Franco Bertoni MV Agusta
Vlag van Italië Guido Sala MV Agusta
Vlag van Italië Massimo Genevini MV Agusta
Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial

Top negen tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Slechts negen coureurs hadden al punten gescoord)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 16
2 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 7
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
6 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 3
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta 2
8 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw ging de overwinning in de zijspanklasse naar Eric Oliver en Les Nutt. Teamgenoten Cyril Smith en Stanley Dibben haalden de eindstreep nu wel en werden tweede, voor de BMW-combinatie Willy Noll/Fritz Cron, die ondanks hun BMW RS 54-koningsasmotor weer een grote achterstand opliepen. De organisatie had haar bedenkingen tegen vrouwelijke deelnemers, maar Inge Stoll beantwoordde dat door in het zijspan van Jacques Drion een punt te scoren.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 58"10'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian +28'2 6
3 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW +1"24'4 4
4 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 3
5 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 2
6 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 1

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Oostenrijk Ernst Kussin Vlag van Oostenrijk Franz Steidel Norton
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Werner Öxner Norton
Vlag van Duitsland Otto Schmid Vlag van Duitsland Otto Kölle Norton
Vlag van Duitsland Willi Faust Vlag van Duitsland Karl Remmert BMW
Vlag van Frankrijk René Bétemps Vlag van Frankrijk André Drivet Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Pirie Norton

Top zeven tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Slechts zeven combinaties hadden al punten gescoord)

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 16
2 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 9
3 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 8
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 6
5 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 5
6 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 3
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Pirie Norton 1
Vorige race:
Isle of Man TT 1954 		FIM wereldkampioenschap wegrace
6e seizoen (1954) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1954
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1953 		Ulster Grand Prix Volgende race:
Ulster Grand Prix 1955
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulster_Grand_Prix_1954&oldid=67261744"