Grand Prix-wegrace van de DDR 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitse Democratische Republiek Grand Prix-wegrace van de DDR 1964
Land Vlag van Duitse Democratische Republiek Duitse Democratische Republiek
Datum 25- en 26 juli 1964
Organisator FIM/ADMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Tsjechië Gustav Havel
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman

De Grand Prix-wegrace van de DDR 1964 was de achtste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1964. De races werden verreden op 25 en 26 juli op de Sachsenring in Hohenstein-Ernstthal. Alle soloklassen met uitzondering van de 50cc-klasse kwamen aan de start; de wereldtitel in de 500cc-klasse was al beslist. De 350cc-klasse reed op zaterdag, de overige klassen op zondag.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Alle moeite van de Oostblok-merken ten spijt waren de resultaten van hun "thuis"-Grand Prix nogal mager. Nikolaj Sevast'ânov wist zijn viercilinder Vostok naar de vierde plaats in de 500cc-klasse te rijden, maar Mike Hailwood viel met de MZ RE 350 uit en kwam met de MZ RE 250 zo hard ten val, dat hij een maand niet meer kon racen.[1] Gustav Havel bracht zijn 350cc-Jawa naar het podium.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Hailwood kon geen punten meer scoren. Hij had het maximale aantal van 40 punten bereikt en elk extra punt werd weggestreept. Desondanks won hij de DDR-Grand Prix met een grote voorsprong op Mike Duff en Paddy Driver.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:03"23'0 8
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless +2"52'8 6
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless +5"46'0 4
4 Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless +1 ronde 2
6 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
8 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
9 Vlag van Zweden Sven-Olov Gunnarsson Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
11 Vlag van Zweden Bror-Erland Carlsson Matchless
12 Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
13 Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless
14 Vlag van Canada 1957-1965 Ken King Norton
15 Vlag van Australië Dennis Fry Norton
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
17 Vlag van Ierland John Somers Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Edy Lenz Norton
Vlag van Oostenrijk Ladi Richter Norton
Vlag van Australië Ron Robinson Norton
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Robinson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton
Vlag van Hongarije Guörgy Kurucz Norton
Vlag van Nederland Aart van Kooij Norton
Vlag van Zweden Agne Carlsson Matchless
Vlag van Zweden Hans Svensson Matchless
Vlag van Verenigde Staten Anthony Woodman Matchless
Vlag van Verenigde Staten William Sharp BSA
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton [3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton Blessure[4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Morrie Low Norton
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [5]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 40 (48) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless / Norton 17
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 14
4 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 13
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Norton / Matchless 9
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 6
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 4
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Jim Redman won de vierde (van vier) 350cc-Grand Prix. Zijn grootste concurrent was Mike Duff, maar die werd slechts derde achter Jawa-rijder Gustav Havel. Redman's protegé Bruce Beale scoorde met zijn productieracer weer punten: hij werd vierde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 8
2 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 6
3 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle AJS 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens AJS 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok

Onbekend[6][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Ahearn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Japan Kuniomi Nagamatsu Honda
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 32
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 14
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 9
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta / MZ 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS 5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 4
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
10 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle AJS

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Hailwood reed de snelste ronde met zijn MZ, maar hij viel. De strijd om de leiding bleef tot op de finish spannend. Uiteindelijk bleef Phil Read Jim Redman met 0,2 seconde voor. Bruce Beale deed het opnieuw goed, dit keer met de Honda CR 72-productieracer. Hij werd derde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 58"00'8 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +0'2 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda + 1 ronde 4
4 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi + 1 ronde 3
5 Vlag van Italië Alberto Pagani Paton + 2 ronden 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Wolfgang Gast MZ + 2 ronden 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla [5]
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [5]
Vlag van Verenigde Staten Douglas Brown Ducati [5]
Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati [5]

Onbekend[6][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Honda
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Spanje Jorge Sirera Montesa
Vlag van Frankrijk Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha
Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de thuisrace van MZ reed Mike Hailwood de snelste ronde met deze MZ RE 250, maar hij kwam hard ten val.
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 40
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 34
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 18
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 15
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 14
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha 7
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla 6
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Hugh Anderson werd in de 125cc-klasse geplaagd door tegenslag, maar nu won hij met zijn Suzuki RT 64 A in de DDR. Luigi Taveri werd met de Honda 2RC 146 tweede voor teamgenoot Jim Redman, die met zijn derde plaats aan de leiding van het WK bleef. Anderson passeerde zijn teamgenoot Bert Schneider in de WK-stand.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 51"05'9 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda + 16'3 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda + 20'8 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ + 2'54'4 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ + 1 ronde 2
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda + 1 ronde 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Roland Föll (†) Honda Overleden[7]
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki Blessure[8]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt

Onbekend[6][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Richard Thomas Honda
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 36
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 32
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 20
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 19
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 8
6 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
9 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 5
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 4
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1963
Grand Prix-wegrace van de DDR Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1965