Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace der Naties 1966

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1966
Autodromo Nazionale di Monza
Officiële naam 44º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 11 september 1966
Organisator FIM / FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams
Derde Vlag van Australië Jack Findlay
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Renzo Pasolini
Derde Vlag van Italië Alberto Pagani
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Italië Alberto Pagani
125 cc
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
50 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Eerste Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri

De Grand Prix-wegrace der Naties 1966 was de elfde en voorlaatste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1966. De races werden verreden op 11 september 1966 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. Alle soloklassen kwamen aan de start. De 500cc-klasse sloot haar seizoen hier af en de wereldtitel werd hier beslist. De wereldtitels in de 350cc-klasse, de 250cc-klasse en de 125cc-klasse waren al eerder beslist.

In tegenstelling tot vorig jaar, toen het regende, werd de Italiaanse Grand Prix dit keer onder zonnige omstandigheden verreden. 50.000 toeschouwers wachtten op de ontknoping van de 500cc-klasse, die zeker in deze Grand Prix beslist zou worden en waar Giacomo Agostini de grootste kanshebber op de titel was. Ook de 50cc-klasse was nog onbeslist, maar die moest nog in Japan rijden en daar waren nog drie kanshebbers: Luigi Taveri, Ralph Bryans en Hans Georg Anscheidt.

Stand van zaken voor de race: Giacomo Agostini had al 46 punten gescoord, maar omdat slechts vijf van de negen resultaten telden moest hij drie resultaten wegstrepen: de nulscore uit de DDR en twee tweede plaatsen (2 x 6 punten). Dat bracht zijn puntentotaal voor aanvang van de race op 34. Mike Hailwood had al vier nulresultaten, dus hij hoefde het hele seizoen niets meer in mindering te brengen. Zijn 30 punten waren dan ook een nettoresultaat. Zou Agostini winnen (8 punten), dan moest hij nogmaals 6 punten aftrekken. Agostini kon dus maximaal 36 punten scoren. Dat zou voldoende zijn zelfs als Hailwood tweede werd (6 punten). Dan hadden beiden 36 punten en drie overwinningen, maar als er gekeken werd naar de tweede plaatsen dan had Agostini er vijf en Hailwood slechts twee. Hailwood kon dus alleen wereldkampioen worden door zelf te winnen.

1 2 3 4 5 6 7 8 9
DUI NED BEL DDR TSJ FIN ULS MAN NAT Totaal
Giacomo Agostini 6 6 8 0 6 8 6 6 ? 46-12=34
Mike Hailwood 0 0 0 0 8 6 8 8 ? 30-0=30

In Monza werd eindelijk de wereldtitel in de 500cc-klasse beslist. Dat gebeurde eigenlijk toen Mike Hailwood in de zevende ronde zijn Honda RC 181 aan de kant moest zetten met een gebroken krukas. De oorzaak daarvan lag eigenlijk bij de trainingen, toen Hailwood geweldig snelle rondetijden had genoteerd, maar zowel zijn eerste- als zijn reservemachine stuk had gedraaid. De monteurs hadden nog wel de tijd om in de nacht van zaterdag op zondag van deze twee machines één rijklaar exemplaar te maken, maar konden niet meer tot een optimale afstelling komen, waardoor het blok kapotging. Hailwood verspeelde hier de kans om de eerste coureur te worden die drie wereldtitels in één seizoen pakte. Daardoor kon Giacomo Agostini rustig naar de finish rijden en winnen vóór Peter Williams en Jack Findlay (beiden op Matchless en beiden op 2 ronden). Fred Stevens verdedigde zijn tweede plaats met een Paton tweecilinder lange tijd met verve, zelfs na een pitstop vanwege een losse accukabel, maar viel uiteindelijk terug door een defecte koppeling. Hij bracht de Paton duwend over de finish. Ondank de grote overmacht van Italiaanse merken in het wereldkampioenschap wegrace 500 cc was Agostini pas de derde Italiaan die 500cc-kampioen werd. Umberto Masetti (1952, Gilera) en Libero Liberati (1957, Gilera) gingen hem voor.

Mike Hailwood en Giacomo Agostini beslisten de strijd om de 500cc-wereldktitel in Monza.
Fred Stevens was met de Paton bijna tweede geworden, maar moest hem over de streep duwen.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:03"04'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless +2 ronden 6
3 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +2 ronden 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Paton +2 ronden 3
5 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +3 ronden 2
6 Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Matchless +3 ronden 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless +3 ronden
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +3 ronden
9 Vlag van Frankrijk Philippe Canoui Matchless +4 ronden
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
11 Vlag van Italië Giuseppe Dardanello Norton
12 Vlag van Italië Vasco Loro Norton
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mawby Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Matchless
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
Vlag van Australië Malcolm Stanton Norton
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Krukas
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Matchless
Vlag van Italië Benedetto Zambotti Norton
Vlag van Italië Gianfranco Domeniconi Norton
Vlag van Italië Giovanni Perrone Bianchi
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Remo Venturi Gilera Teambeleid[1]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[2]

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 36 (54)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 30
3 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 20 (21)
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ 17
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 16
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 13
6 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 13
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless 11
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton 6

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

In Monza won Giacomo Agostini net als de 500cc-klasse ook de 350cc-klasse. Mike Hailwood kwam hier niet aan de start en de beide overige podiumplaatsen werden bezet door de Aermacchi-rijders Renzo Pasolini en Alberto Pagani. Silvio Grassetti kon korte tijd tegenstand bieden aan Agostini met de verouderde Bianchi tweecilinder, tot zijn krukas los ging zitten en de machine flink begon te rammelen.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 50"50'0 8
2 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi +1 ronde 6
3 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi +1 ronde 4
4 Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi +1 ronde 3
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ +2 ronden 2
6 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa-ČZ +2 ronden 1
7 Vlag van Australië Kelvin Carruthers Norton +2 ronden
8 Vlag van Tsjechië František Boček Jawa-ČZ +2 ronden
9 Vlag van Australië Malcolm Stanton Norton +3 ronden
10 Vlag van Italië Angelo Tenconi Aermacchi
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee AJS
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler AJS

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Teambeleid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Teambeleid[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha/Benelli Teambeleid[4]
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli Blessure[5]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[2]
Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Kenzo Muromachi Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna
Vlag van Verenigde Staten Byron Black Honda

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 48 wereldkampioen
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 42 (48)
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi 17
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa / Jawa-ČZ 12
5 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 12
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 10
7 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 8
8 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 7
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
10 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams AJS
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

In Monza pakte Mike Hailwood zijn tiende overwinning van het seizoen in de 250cc-klasse. Heinz Rosner (MZ) werd tweede en Alberto Pagani (Aermacchi) werd derde, maar die laatste had een ronde achterstand. Hailwood en Stuart Graham hadden ook als snelste getraind, maar in de race kon Mike Duff het tempo nog lange tijd volgen met de oude tweecilinder Yamaha RD 56. Hij moest echter stoppen om bougies te wisselen en zakte af naar de twaalfde plaats. Phil Read en Bill Ivy kwamen met hun Yamaha RD 05-viercilinders niet aan de start. Graham viel uit door een gebroken veer in zijn schakelmechanisme.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 41"29'7 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +1"22'2 6
3 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi +1 ronde 4
4 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco +2 ronden 3
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +2 ronden 2
6 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi +2 ronden 1
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco +2 ronden
8 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +2 ronden
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery Bultaco +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Peter Dürr Aermacchi +3 ronden
11 Vlag van Italië E. Canova Aermacchi
12 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
13 Vlag van Italië G. Polenghi Onbekend
14 Menconi Onbekend
15 Palazzi Onbekend
16 Vlag van Italië Angelo Orsenigo Onbekend

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda Versnellingsbak
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Teambeleid[7]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Yamaha Teambeleid[8]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ Blessure[9]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Teambeleid[7]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[2]
Coureur Merk
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Australië Len Atlee Cotton
Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
Vlag van Frankrijk Daniel Lhéraud Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley Bultaco-Villiers
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Royal Enfield
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 56 (80) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 28
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 20
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 18
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda 15
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 11
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco
9 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 9
10 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco 8
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

In Monza waren de 125cc-Honda vijfcilinders iedereen te snel af. Wereldkampioen Luigi Taveri won, zijn teamgenoot Ralph Bryans werd tweede. Phil Read kon het tweetal een tijd lang volgen, maar viel terug en werd zelfs gepasseerd door zijn teamgenoot Bill Ivy. Dat liet Read niet op zich zitten. Hij heroverde de derde plaats, maar had slechts 0,1 seconde voorsprong op Ivy. Suzuki kwam niet aan de start.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 34"57'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +10'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +28'8 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +28'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams EMC +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda +1 ronde 1
7 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda +1 ronde
8 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda +1 ronde
9 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +2 ronden
10 Vlag van Italië G. Polenghi Bultaco +2 ronden
11 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
12 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Onbekend
13 Vlag van Italië Gianemilio Marchesani Paton
14 Mencaglia Onbekend
15 Vlag van Italië Alberto Capocci Onbekend
16 Accorsi Onbekend

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki Teambeleid
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki Teambeleid
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki Teambeleid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Teambeleid[3]
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki Teambeleid
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki Teambeleid

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 46 (58) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 36
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 32 (33)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 29 (35)
5 Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki 15
6 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 10
7 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 8
8 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha 3
10 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 2
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams EMC

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Na Monza was de 50cc-klasse de enige die nog niet beslist was. Hans Georg Anscheidt had een teleurstellend seizoen en in Monza wilde zijn Suzuki RK 66 aanvankelijk niet aanslaan. Toen de machine eenmaal liep ging het uitstekend. Hij haalde eerst Hugh Anderson in en daarna Luigi Taveri en Ralph Bryans. Anscheidt reed een nieuw race- en ronderecord en won de race alsnog. Taveri en Bryans hadden nu allebei netto 26 punten en Anscheidt had er 25. Daardoor moest de titel in de Japanse Grand Prix beslist worden.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 24"46'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +20'2 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +28'1 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +1"00'7 3
5 Vlag van Australië Barry Smith Derbi +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland André Roth Derbi +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Horst Seidl Honda
8 Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Derbi
Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Bridgestone
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Duitsland Oswald Dittrich Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Gleed Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bridgestone
Vlag van Japan Isao Morishita Bridgestone
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 26 (29)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 26 (30)
3 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 25
4 Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki 15 (18)
5 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 3
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
7 Vlag van Duitsland Oswald Dittrich Kreidler 2
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Gleed Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Isle of Man TT 1966
FIM wereldkampioenschap wegrace
18e seizoen (1966)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1966

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1965
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1967