Grand Prix-wegrace van Spanje 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1982
Officiële naam Gran Premio de España 1982
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 23 mei 1982
Organisator RAC/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Italië Franco Uncini
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Claudio Lusuardi

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1982 was de vierde race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1982. De races werden verreden op 23 mei 1982 op het Circuito Permanente del Jarama nabij Madrid.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Tien dagen voor de Spaanse Grand Prix werd er door Suzuki al getraind in Jarama, maar er waren toen al veel valpartijen, o.a. van Randy Mamola. Tijdens de normale trainingen ging het ook niet goed met de Suzuki-coureurs met valpartijen van (opnieuw) Mamola, maar ook van Loris Reggiani, die een hiel en een pols brak. Virginio Ferrari was na een trainingsval in de Verenigde Staten al geblesseerd geraakt. Zo was Jack Middelburg de snelste Suzuki-man in de kwalificatie, met dezelfde (tweede) tijd als Kenny Roberts. Voor de 250cc-klasse reed Jean-François Baldé veruit de snelste tijd, maar hij viel over een oliespoor en kneusde een wervel. Ook Martin Wimmer en Siegfried Minich raakten zodanig geblesseerd dat ze niet konden starten. Ricardo Tormo brak een pink, maar kon toch starten. De organisatie was nu in handen van de Real Automóvil Club de España, die voor een betere promotie had gezorgd en 60.000 toeschouwers wist te trekken.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Op de veertiende startplaats in Jarama stond Ángel Nieto met de reserve-Honda NS 500 van Marco Lucchinelli. Deze (eenmalige) geste van Honda had Nieto te danken aan koning Juan Carlos, die ervoor zorgde dat de Spaanse importbeperkingen op Honda-motorfietsen werden opgeheven. Omdat Jarama een echt stuurcircuit was, verwachtte men een goede prestatie van de Honda's en inderdaad startte Freddie Spencer als snelste en hij bouwde een kleine voorsprong op, tot in de zevende ronde een bobinekabel brak en hij moest stoppen. Kenny Roberts nam de leiding over om ze niet meer af te staan. Barry Sheene moest zich tevreden stellen met de tweede plaats terwijl Franco Uncini Jack Middelburg passeerde en derde werd. Middelburg, die dezelfde trainingstijd als Roberts had gereden, wilde zijn vierde plaats vasthouden, maar de bouten uit zijn achtertandwiel braken af en hij viel uit. Daarna was het een saaie race: in de tweede helft veranderden de eerste zes posities niet meer. Graziano Rossi had nu ook een Yamaha OW 60, maar hij viel in de eerste ronde, uitgeschakeld omdat zijn naamgenoot Seppo Rossi hem in zijn val had meegenomen.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 57:08.040 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha +8.250 5 12
3 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki +13.750 4 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha +45.540 6 8
5 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda +53.620 8 6
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda +1:17.880 10 5
7 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha +1 ronde 12 4
8 Vlag van Spanje Víctor Palomo Suzuki +1 ronde 18 3
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +1 ronde 11 2
10 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha +1 ronde 15 1
11 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki +1 ronde 20
12 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde 25
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha +1 ronde 22
14 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki +1 ronde 27
15 Vlag van Noorwegen Bengt Slydal Suzuki +1 ronde 24
16 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki +2 ronden 23
17 Vlag van Frankrijk Jean Lafond Fior +2 ronden 26
18 Vlag van Spanje Carlos Morante Suzuki +2 ronden 31
19 Vlag van Brazilië Marco Greco Suzuki +2 ronden 30
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki Val 9
DNF Vlag van Italië Marco Papa Suzuki 28
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 29
DNF Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda Ontsteking 1
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki 19
DNF Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 17
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero Ketting 13
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg Ergon-Suzuki Aandrijving[1] 3
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha Val[2] 21
DNF Vlag van Spanje Ángel Nieto RSC-Honda Val[3] 14
DNF Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki Carburatie 7
DNS Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki Blessure[4] 16
DNQ Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki Blessure[5]
DNQ Vlag van Spanje Carlos Morante Suzuki
DNQ Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki Blessure[6]

Top tien WK-tussenstand 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 40
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 36
3 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 33
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 16
5 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 15
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 12
Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda
Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 10
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Spanje waren Carlos Lavado en Toni Mang nog steeds boos op Jean-François Baldé, die in Frankrijk de rijdersstaking doorbroken had om zijn eigen sponsors en fans niet teleur te stellen. De snelste start was voor Roland Freymond met zijn nieuwe MBA, gevolgd door Didier de Radiguès en Baldé. Die laatste nam de leiding al snel over terwijl De Radiguès grote moeite moest doen om hem te volgen. Terwijl de Kawasaki van Baldé uitstekend liep had Toni Mang de juiste afstelling van zijn machine nog steeds niet gevonden: hij had zichzelf slechts als tiende gekwalificeerd. Mang moest dan ook hard werken om aansluiting te vinden bij een groep met Jean-Louis Guignabodet, Donnie Robinson, Lavado, Marcellino Garcia, Paolo Ferretti en Jean-Louis Tournadre. Tournadre was na een fout in de tweede ronde teruggevallen in het achterveld, maar vocht zich weer naar voren. In de achttiende ronde viel eerst Baldé terwijl hij aan de leiding lag, en even later ook De Radiguès, die daarbij zijn linkervoet brak. Zo kreeg Lavado de overwinning in de schoot geworpen. Tournadre werd tweede en Mang derde.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 49:58.190 6 15
2 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha +10.450 4 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +15.960 10 10
4 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha +18.760 9 8
5 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Spondon-Yamaha +19.450 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki +20.230 5
7 Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha +20.450 8 4
8 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax +42.280 3
9 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +42.500 2
10 Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha +54.460 20 1
11 Vlag van Venezuela Edoardo Alemán Yamaha +54.660
12 Vlag van Italië Franco Marcheggiani Yamaha +1:03.890
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Waddon-Rotax +1:04.350
14 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha +1:05.650
15 Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha +1:14.920
16 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi Yamaha +1:27.300
17 Vlag van Spanje Enrique de Juan Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha +1 ronde
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol
DNS Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha Blessure[7] 2
DNS Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha Blessure[8]
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki Val 1
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Val[9] 3
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA Schakelpedaal 5
DNF Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA 7
DNF Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha Vastloper
DNF Vlag van Spanje Marcelino Garcia Onbekend Val
DNF Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Ehrlich-Waddon-Rotax Val[10]

Top tien WK-tussenstand 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 27
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 15
3 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 13
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 12
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 10
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki
7 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 8
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 6
Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Spondon-Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Müller startte in Spanje als snelste, nadat August Auinger al in de opwarmronde gestopt was met een gebroken ketting. Na drie ronden nam Ángel Nieto de leiding over, maar zoals wel vaker was die van plan een toneelstukje op te voeren om de indruk te wekken dat er enige spanning in de strijd was. Iván Palazzese mocht de leiding nemen, en daarna Pier Paolo Bianchi. Die laatste reed met een kapotte machine de pit binnen en acht ronden voor het einde viel ook Palazzese uit. Nieto stuurde daarop teamgenoot Eugenio Lazzarini naar voren, maar die moest uiteindelijk genoegen nemen met de tweede plaats.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 47:09.860 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +0.210 12
3 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA +5.980 10
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +6.990 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +19.810 6
6 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +22.230 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +28.080 4
8 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero +33.950 3
9 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +42.100 2
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA +42.800 1
11 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +1:29.830
12 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Bakker-MBA +1:30.320
13 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA +1:40.100
14 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1:51.780
15 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +1 ronde
16 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA +1 ronde
17 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA +1 ronde
18 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde
19 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA +2 ronden
DNS Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol Ketting[11]
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer MBA
DNF Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Sanvenero Val[12]

Top tien WK-tussenstand 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 45
2 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 21
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 20
4 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 18
5 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 17
6 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 16
Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA
8 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 15
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In deze openingsrace van de 50cc-klasse liet Stefan Dörflinger zijn teamgenoot Eugenio Lazzarini twee ronden op kop rijden, maar toen nam hij de leiding over. In de derde ronde viel Ricardo Tormo, die met een gebroken pink gestart was, uit terwijl hij op de derde plaats lag. Het werd de spannendste race van de dag omdat er om de andere posities nog gestreden werd. Theo Timmer moest zijn derde plaats afstaan aan Claudio Lusuardi omdat zijn Bultaco water lekte en steeds warmer werd.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler 34:57.770 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +10.440 12
3 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa +37.410 10
4 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco +46.950 8
5 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli +53.740 6
6 Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco +54.440 5
7 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler +1:00.070 4
8 Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler +1:00.900 3
9 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler +1:05.480 2
10 Vlag van Duitsland Hagen Klein Massa Real +1:16.990 1
11 Vlag van Duitsland Richard Bay Maico +1 ronde
12 Vlag van Spanje Ramón Galí Bultaco +1 ronde
13 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Kreidler +1 ronde
14 Vlag van Italië Giuliano Gerani BBFT +1 ronde
15 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler +1 ronde
16 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Schuster +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler +1 ronde
18 Vlag van Nederland Jos van Dongen Bultaco +1 ronde
19 Vlag van Portugal Henrique Sande Kreidler +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Thomas Engl Engl +1 ronde
21 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kreidler +2 ronden
DNF Vlag van Spanje Ricardo Tormo Bultaco Drijfstang
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler Big-end
DNF Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler

Top tien WK-tussenstand 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 12
3 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa 10
4 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 8
5 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Minarelli 6
6 Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco 5
7 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 4
8 Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler 3
9 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 2
10 Vlag van Duitsland Hagen Klein Massa-Real 1
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1981
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1983