Grand Prix-wegrace van Portugal 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Portugal Grand Prix-wegrace van Portugal 1988
Officiële naam Gran Premio Campsa Campeonato del Mundo de Motociclismo de Velocidad Expo 92
Land Vlag van Portugal Portugal
Datum 1 mei 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Derde Vlag van Australië Kevin Magee
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Spanje Juan Garriga
Tweede Vlag van Japan Masahiro Shimizu
Derde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt

De Grand Prix-wegrace van Portugal 1988 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1988. De races werden verreden op 1 mei 1988 op het Circuito Permanente de Jerez nabij Jerez de la Frontera in Spanje. Voor de zijspanklasse was dit de openingsrace van het seizoen. De 125cc-klasse kwam niet aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Grand Prix verliep tamelijk rampzalig voor Honda, dat nog steeds wegliggingsproblemen kende en zowel in de 250- als de 500cc-klasse werd verslagen door Yamaha. Voor het Ducados-team van Ángel Nieto was de Grand Prix een groot succes met de overwinning van Juan Garriga in de 250cc-race en de eerste drie plaatsen van Jorge Martínez, Manuel Herreros en Àlex Crivillé in de 80cc-klasse. Rolf Biland vervulde een oude wens: hij trainde met zijn zijspancombinatie sneller dan de 500cc-solomotoren. De zijspanrace werd door de beginnende regen onderbroken en in twee manches verreden.

Grand Prix van de Expo 92?[bewerken | brontekst bewerken]

Bij aanvang van de Grand Prix bleek dat de organisatie programmaboekjes en posters had laten maken met de tekst "Gran Premio Campsa Campeonato del Mundo de Motociclismo de Velocidad Expo 92". Volgens velen is dat ook de officiële aanduiding van de Grand Prix, maar niet volgens de Fédération Internationale de Motocyclisme[1]. Wat was er gebeurd?

De Portugese GP van 1987 was verreden op het Circuito Permanente del Jarama omdat het Autódromo do Estoril nog niet geschikt (gehomologeerd) was. Het was de bedoeling de GP van 1988 wel in Estoril te laten plaatsvinden, maar het circuit moest op 1 januari 1988 gereed zijn zodat het in februari gekeurd kon worden. In februari waren de werkzaamheden echter nog in het beginstadium en de wegracecommissie van de FIM (CCR) nam geen genoegen met een later moment van keuren. Men besloot de GP af te gelasten. De Spaanse motorsportbond bood daarop aan de GP in Jerez te laten plaatsvinden. Daar moest de FIM-directie op maandag 29 februari over beslissen, maar door het langdurig vergaderen over televisierechten en de Dakar-rally werd dit verschoven naar de ochtend van 1 maart. Toen werd definitief besloten dat de GP van Portugal op 1 mei 1988 zou plaatsvinden op het circuit van Jerez[2]. Dat de GP uiteindelijk door de organisatie omgedoopt werd tot "GP van de Expo 92" om reclame te maken voor de Expo '92 die vier jaar later in Sevilla zou plaatsvinden doet daar niets aan af. GP's werden bijna altijd naar een sponsor vernoemd, zoals de Gran Premio Marlboro de España, maar men kon niet met een pennenstreek Portugal zijn WK-races afnemen, nadat de FIM die goedgekeurd had. De internationale pers reisde af naar de Grand Prix van Portugal en vernam pas op de ochtend van de racedag dat men op de GP van de Expo 92 was aangekomen[3].

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Al in de trainingen was het duidelijk dat de Honda's het moeilijk zouden krijgen op het technische circuit van Jerez. Er werden zelfs 1987-remschijven en remklauwen ingevlogen, die door iedereen behalve Pierfrancesco Chili werden gebruikt. Ook de Showa-vering leverde problemen op (niet alleen in de 500cc-klasse, privérijders in de 125cc-klasse experimenteerden al met WP- en Marzocchi-veersystemen). Wayne Gardner reed de vijfde trainingstijd en hoewel hij slechts 0,4 seconde langzamer was dan Eddie Lawson, achtte hij zichzelf kansloos in de race.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"50'12
2. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"50'23
3. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"50'29
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"50'52
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"50'58
6. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"50'95
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"51'25
8. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"51'56
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"51'86
10. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"52'11

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Wayne Rainey nam meteen de leiding in de race, gevolgd door Kevin Schwantz, Christian Sarron, Eddie Lawson en Kevin Magee. Wayne Gardner reed daar samen met Didier de Radiguès en Niall Mackenzie al een heel eind achter. Rainey bouwde zijn voorsprong uit terwijl Lawson in gevecht was met Sarron en Schwantz met carburatieproblemen uitviel. Magee daarentegen kon de aanval op zijn stalgenoot inzetten, maar moest door zijn slijtende Dunlop-banden inhouden. Dat probleem had Rainey ook, en daar profiteerde Lawson met zijn Michelins van. In de eenentwintigste ronde passeerde hij Magee, die ook nog aangevallen werd door Sarron. Twee ronden voor de finish nam Lawson de leiding van Rainey over. Magee wist Sarron net voor te blijven. Gardner had de hele race grote risico's moeten nemen om De Radiguès voor te blijven.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 53"47'99 1 20
2 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 53"49'63 2 17
3 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 53"55'66 3 15
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 53"55'78 4 13
5 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 54"16'62 5 11
6 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 54"18'51 8 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 55"00'02 7 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 55"25'41 11 8
9 Vlag van Italië Marco Papa Honda +1 ronde 13 7
10 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda +1 ronde 15 6
11 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda +1 ronde 16 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki +1 ronde 22 4
13 Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Chevallier-Honda +1 ronde 19 3
14 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +2 ronden 21 2
15 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +2 ronden 24 1
16 Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Honda +2 ronden 25
17 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +2 ronden 26
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Pratt Suzuki +2 ronden 28

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda Remmen[4] 9
Vlag van Italië Moreno Vacondio Suzuki 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Carey Suzuki 29
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva 18
Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki 23
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Carburatie 6
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Honda[5] 17
Vlag van Italië Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda 14

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda Blessure[6] 10
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[7]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva[8]
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha Blessure[9]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Tests[10]
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Katayama-ELF-Honda
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Suzuki
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki Blessure[11]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 72
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 60
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 50
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 48
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 44
Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 33
8 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 31
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 19
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 18

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de 500cc-klasse hadden de 250cc-Honda-coureurs grote wegliggingsproblemen. Toch was het verschil tussen Sito Pons en Carlos Lavado slechts 0,2 seconde. Dat Lavado op poleposition stond was een opsteker voor hem. Sinds zijn wereldtitel in het seizoen 1986 waren zijn prestaties erg tegengevallen. De dertiende startplaats van Toni Mang viel erg tegen. Net als alle HRC-rijders had hij problemen met zijn Showa-dempers, maar HRC verbood het gebruik van andere vering.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"51'58
2. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"51'74
3. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"51'77
4. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"51'93
5. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"52'35
6. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"52'77
7. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"52'86
8. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"52'90
9. Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 1"53'20
10. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 1"53'38

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De poleposition van Carlos Lavado werd nutteloos omdat hij al in de opwarmronde ten val kwam. Al in de eerste ronde schakelde Sito Pons zichzelf uit door tegen Alberto Puig aan te rijden. Puig kon zijn machine weer oprapen en werd uiteindelijk achtste. Intussen namen Juan Garriga en Masahiro Shimizu afstand van de rest van het veld. In de eerste ronden probeerde Shimizu enkele malen aan te vallen, maar hij moest Garriga laten gaan. Hij had echter genoeg voorsprong om zijn achtervolgers voor te blijven. Jacques Cornu werd met ruim drie seconden achterstand derde. Daardoor bleef de schade voor Honda beperkt: drie Honda's in de top vijf, maar de vedetten Reinhold Roth en Toni Mang verloren weer veel punten en eindigden zelfs achter de Yamaha TZ 250-productieracer van Jean-Philippe Ruggia.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 47"22'77 4 20
2 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 47"28'38 9 17
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 47"31'51 7 15
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 47"31'96 5 13
5 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 47"33'17 6 11
6 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 47"46'95 12 10
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 47"48'49 13 9
8 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-HRC-Honda 48"01'06 11 8
9 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 48"02'11 14 7
10 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 48"06'76 10 6
11 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 48"09'90 22 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 48"11'19 20 4
13 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda 48"12'12 16 3
14 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 48"16'80 15 2
15 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 48"27'72 21 1
16 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax 48"29'03 31
17 Vlag van Italië Maurizio Vitali Yamaha 48"29'74 17
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Yamaha 48"33'04 30
19 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 48"35'28 33
20 Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax 48"39'43 24
21 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 48"39'83 26
22 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Honda 48"53'37 28
23 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 48"53'58 29
24 Vlag van België René Delaby Docshop-Yamaha 48"53'71 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Val in opwarmronde 1
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 34
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 32
Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax 27
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 35
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha 23
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 18
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Val[12] 19
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Val 8
Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda Val 2
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 3

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
Vlag van Argentinië René Zanata Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha
Vlag van Spanje Jaime Torrens JJ Cobas-Rotax
Vlag van Spanje Juan Bravo Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock EMC-Rotax
Vlag van Spanje Luis Carlos Maurel JJ Cobas-Rotax

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior-Rotax

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Blessure[13]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 54
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 53
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
4 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 38
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 37
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 28
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 27
9 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha 24
10 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 20

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn nederlaag in de GP van Spanje deed Jorge Martínez er alles aan om de tweede GP in zijn thuisland te winnen. In de training was hij al een bijna twee seconden sneller dan Stefan Dörflinger, terwijl hij op de eerste startrij bijgestaan werd door zijn stalgenoten Àlex Crivillé en Manuel Herreros.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"01'96
2. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 2"03'01
3. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 2"03'51
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"04'10
5. Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 2"05'64
6. Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 2"06'15
7. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 2"06'24
8. Vlag van Spanje Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax 2"06'36
9. Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 2"06'49
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Autisa 2"07'22

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start verbrandde Stefan Dörflinger zijn koppeling en hij moest aan een inhaalrace beginnen, terwijl het hele Derbi-team er vandoor ging. Dörflinger kwam nog ver, maar het duurde lang eer hij Herri Torrontegui voorbij was. Manuel Herreros probeerde nog om Jorge Martínez te verschalken, maar dat mislukte. Dörflinger werd achter Àlex Crivillé vierde. Omdat Torrontegui met pech uitviel werd Peter Öttl vijfde.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 37"36'39 1 20
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 37"36'64 4 17
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 37"36'92 2 15
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 37"57'62 3 13
5 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 38"10'99 6 11
6 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 38"18'49 11 10
7 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 38"22'70 13 9
8 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 38"23'07 5 8
9 Vlag van Hongarije Juhász Károly Krauser 38"43'70 12 7
10 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 38"47'40 19 6
11 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 38"48'14 9 5
12 Vlag van België Jacques Bernard Fantic 38"50'63 15 4
13 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 38"50'98 17 3
14 Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser 39"08'89 18 2
15 Vlag van Spanje Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax 39"09'12 8 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Autisa 39"36'13 10
17 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal +1 ronde 22
18 Vlag van Spanje Emilio Palencia Arbizu +1 ronde 24
19 Vlag van Spanje Javier Debon HuVo-Casal +1 ronde 28
20 Vlag van Frankrijk Philippe Desmet Autisa +1 ronde 32
21 Vlag van Spanje Joaquin Gali Krauser +1 ronde 31
22 Vlag van Nederland Adrie Nijenhuis Timmer-Samson-Casal +1 ronde 29
23 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Kiefer +1 ronde 26
24 Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser +1 ronde 33

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Antonio Sanchez JJ Cobas-Rotax 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 20
Vlag van België Serge Julin Casal 16
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 7
Vlag van Spanje Alberto Fernandez Minarelli 34
Vlag van Spanje Jorge Cabanes Autisa 30
Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal 23
Vlag van Spanje Jose Saez Autisa 14
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 25
Vlag van Spanje Javier Navarro Casal 35
Vlag van Spanje Juan Esteve Autisa 27

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 37
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 33
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 30
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi
5 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 22
6 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 16
Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser
8 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 11
9 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 10
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland had tijdens de GP van San Marino van 1982 al geprobeerd een snellere rondetijd te rijden dan de 500cc-klasse, maar moest dat toen bekopen met een ernstig ongeval en een gebroken sleutelbeen. In Jerez lagen de rondetijden weer dicht bij elkaar en met kwalificatiebanden en weinig brandstof slaagde hij er dit maal in samen met Kurt Waltisperg een ronde van 1"49'37 te rijden, terwijl Eddie Lawson met zijn Yamaha YZR 500 1"50'12 nodig had. Intussen waren Biland's concurrenten wel gewaarschuwd. Steve Webster was anderhalve seconde langzamer.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"49'37
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 1"51'75
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"52'84
4. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"53'01
5. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"53'39
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Markus Zurbrügg LCR-Yamaha 1"54'17
7. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 1"54'93
8. Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 1"55'47
9. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 1"55'55
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1"55'86

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Toen de zijspanrace startte druppelde het al een beetje, maar het veld ging op slicks van start. Egbert Streuer viel meteen ver terug omdat zijn machine op drie cilinders liep en Rolf Biland nam zoals verwacht de leiding. Toen de regen doorzette spinde Biland, waardoor hij naar de tiende plaats, vlak voor Streuer, terugviel. Nu ging Steve Webster aan de leiding, maar in de vierde ronde regende het zo hard dat Webster zijn arm opstak ten teken dat hij de race zou staken. Alain Michel was het met hem eens en langzaam reed de hele stoet langs start/finish, waar de organisatie inmiddels besloten had de rode vlag te zwaaien. De tijden na drie ronden werden genoteerd om meegerekend te worden in de eindstand. In de korte pauze moest Streuer zijn blok nakijken en Theo van Kempen moest (met hulp van het team van Kenny Roberts) een door André Bosman kapotgereden uitlaat vervangen.

Bij de herstart begon Steve Webster met een positief saldo van 9,87 seconden op Biland en 11,3 seconden op Streuer. Nu liep de machine van Streuer goed en hij kon Biland volgen, maar door het vuile vizier van zijn helm zag hij niet genoeg om aan te vallen. De beide combinaties lagen al snel 20 seconden voor op Webster en daarom had een aanval van Streuer ook niet veel zin. Hij zou immers nog 1,5 seconde voorsprong op Biland moeten nemen om eindwinnaar te worden. In de totaaltijd wonnen Rolf Biland/Kurt Waltisperg voor Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Steve Webster/Tony Hewitt.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 47"05'45 1 20
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 47"07'38 4 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 47"38'50 2 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 50"27'06 14 13
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 50"33'14 3 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 50"52'18 10 10
7 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 51"14'20 15 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 51"18'52 13 8
9 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 51"35'18 7
10 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha +1 ronde 6 6
11 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +1 ronde 5 5
12 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser +1 ronde 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Irlam LCR-Yamaha +1 ronde 3
14 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Martial Charpentier Seymaz-JPX +1 ronde 2
15 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser +1 ronde 1

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Grid Oorzaak
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 7
Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 8
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 9
Vlag van Australië André Bosman Vlag van Australië David Kellett| LCR-Yamaha 11
Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 12

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 1987
Grand Prix-wegrace van Portugal Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 2000