Grand Prix-wegrace van San Marino 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1985
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 1 september 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Italië Maurizio Vitali
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1985 was de twaalfde en tevens laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1985. De races werden verreden op 1 september 1985 op het Circuito Internazionale Santamonica bij Misano Adriatico aan de Adriatische Zee in Italië. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Bijna alle wereldtitels waren al beslist, maar niet die in de 125cc-klasse. Voor de Italianen was dat ook de belangrijkste klasse, de enige waarin Italiaanse coureurs met Italiaanse motorfietsen de dienst uitmaakten. De strijd was ook erg spannend, want Pier Paolo Bianchi had slechts vijf punten voorsprong op Fausto Gresini. Wel miste men Freddie Spencer, die al wereldkampioen was in twee klassen, maar tijdens de GP van Zweden nog gezegd had dat hij zeker in Italië zou rijden. Zelfs zijn team had op hem gerekend, want dat stond klaar met een Honda NSR 500 en een Honda RS 250 R-W, machines die uitsluitend door Spencer gebruikt werden. Nu kon men in de 250- en de 500cc-klassen wel meer open races verwachten, want Spencer was in die klassen oppermachtig gebleken.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het eerst kwam het Cagiva-team op volle sterkte aan de start, maar geen van beide machines haalde de finish

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Zonder Freddie Spencer was er wat meer spanning in de training. Eddie Lawson was de snelste, maar de eerste vijf rijders reden onder het oude ronderecord. Franco Uncini stond met de HB-Gallina-Suzuki op de tiende startplaats en dat was zijn beste resultaat van het jaar.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"19'63
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"20'49
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"20'57
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"20'71
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"21'03
6. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"21'36
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"21'85
8. Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 1"22'20
9. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 1"22'63
10. Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1"22'75

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij afwezigheid van Freddie Spencer was in Misano Eddie Lawson oppermachtig. Hij had de snelste start, reed een nieuw ronderecord en won de race met bijna achttien seconden voorsprong. Achter hem vochten Wayne Gardner en Randy Mamola om de tweede plaats, die naar Gardner ging toen Mamola eieren voor zijn geld koos en zich richtte op de verdediging tegen de opkomende Raymond Roche. Roche was zijn landgenoot Christian Sarron voorbijgegaan. Sarron, vermoeid door de hitte, probeerde Roche terug te pakken, maar viel daarbij en werd met een shock naar de mobiele kliniek gebracht. Voor het eerst in het seizoen kwamen twee Cagiva's aan de start. Marco Lucchinelli zorgde voor wat blijdschap bij het publiek toen hij in een achtervolgende groep de leiding nam en op de zesde plaats reed, maar hij moest stoppen toen een van zijn uitlaten afbrak. Teamgenoot Virginio Ferrari, voor het eerst in dit seizoen aan de start, was toen al gestopt met ontstekingsproblemen.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 35 47"34'44 1 15
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 35 +17'52 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 35 +21'61 5 10
4 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 35 +28'09 7 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 35 +1"03'35 4 6
6 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 35 +1"18'27 10 5
7 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 35 +1"19'14 8 4
8 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 35 +1"20'22 9 3
9 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 34 +1 ronde 20 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 34 +1 ronde 13 1
11 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 34 +1 ronde 19
12 Vlag van Italië Massimo Messere Honda 34 +1 ronde 22
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 34 +1 ronde 18
14 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 34 +1 ronde 11
15 Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 34 +1 ronde 21
16 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 34 +1 ronde 15
17 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 34 +1 ronde 25
18 Vlag van Finland Eer Hyvärinen Honda 34 +1 ronde 24
19 Vlag van Italië Marco Papa Paton 33 +2 ronden 26
20 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki 33 +2 ronden 31
21 Vlag van Spanje Andreas Pérez Suzuki 33 +2 ronden 29
22 Vlag van Spanje Carlos Morante Suzuki 32 +3 ronden 32
23 Vlag van Griekenland Stelio Marmaras Suzuki 31 +4 ronden 33

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 34 Val 3
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda 32 17
Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda 16 30
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 13 Uitlaat 14
Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki 7 Remmen 27
Vlag van Italië Armando Errico Honda 7 28
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 6 28
Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 5 Krukas 6
Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva 5 Ontsteking 12
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 4 Remmen 23

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Blessure[1]
Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda
Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda Gestopt[2]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Teambeleid[3]
Vlag van Nederland Henk van der Mark

Top tien eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 141
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 133
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 80
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 73
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 73
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 72
7 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 50
8 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 47
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 20
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda / Bakker-Honda 18
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Carlos Lavado had zijn nieuwe V2-Yamaha YZR 250 weer moeten inleveren, maar met de Yamaha TZ 250 was hij desalniettemin de snelste in de training. Fausto Ricci deed het thuis erg goed met een tweede startplaats, terwijl Toni Mang slechts achtste was, mede dankzij een vastloper tijdens de training. Loris Reggiani was hersteld van zijn blessure en kreeg van Aprilia steun van een nieuwe teamgenoot: Massimo Broccoli.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"22'55
2. Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 1"23'05
3. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"23'42
4. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"23'49
5. Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 1"23'58
6. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"23'61
7. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 1"23'61
8. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"23'68
9. Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 1"23'73
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 1"23'83

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Fausto Ricci startte in Misano het snelste, maar in de tweede ronde nam Carlos Lavado de leiding van hem over. Ricci kreeg het moeilijk met Jean-Michel Mattioli met zijn privé-Yamaha. Ook Toni Mang en Manfred Herweh kregen aansluiting terwijl ook Loris Reggiani snel naar de kopgroep toereed. Mang nam de tweede plaats over van Ricci, die schakelproblemen had en Reggiani wist zelfs nog door te stomen naar de derde plaats op het podium.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 41"57'99 1 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda +6'48 8 12
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +13'36 3 10
4 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +17'24 4 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +19'86 6 6
6 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda +28'31 2 5
7 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax +37'45 13 4
8 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha +38'74 15 3
9 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +39'23 7 2
10 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha +39'61 18 1
11 Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax +44'14 5
12 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha +53'79 26
13 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +54'12 24
14 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax +54'47 30
15 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Malanca-Rotax +54'79 21
16 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda +55'76 19
17 Vlag van Italië Massimo Broccoli Aprilia-Rotax +1"07'32 33
18 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Malanca-Rotax +1"08'56 36
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax +1"09'29 34
20 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol +1"18'95 17
21 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1"19'21 35
22 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1"23'62 28
23 Vlag van België René Delaby Rotax +1 ronde 37
24 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha +1 ronde 22
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax +1 ronde 27
26 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha +2 ronden 14

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 9
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 12
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 16
Vlag van Zwitserland Pierre Bolle Bakker-Parisienne Ontsteking 20
Vlag van Frankrijk Éric Saul Comoth 25
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 23
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda Opgave[4] 31
Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha Opgave[5] 29
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax Krukas 11
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 10

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 32

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Honda
Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha
Vlag van Italië Davide Tardozzi Malanca-Rotax
Vlag van Italië Massimo Messere Honda
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Honda
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Yamaha
Vlag van Spanje Antonio Garcia JJ Cobas
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda
Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA
Vlag van België Jose de Faveri JDF

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Blessure[1]
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax Blessure[6]
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Besendorfer Yamaha
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Ontslagen[7]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[8]
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[9]
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha Blessure[10]
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha

Top tien eindstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 127
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 124
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 94
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 69
5 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 50
6 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 44
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda / HRC-Honda 32
8 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 31
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 29
10 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
25

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Pier Paolo Bianchi reed de derde trainingstijd in Misano, terwijl zijn concurrent Fausto Gresini de snelste was. Er kwam echter een nieuwe kaper op de kust: Maurizio Vitali, die met de 250cc-Garelli een teleurstellend seizoen had gereden, had nog een MBA-productieracer in de schuur staan en besloot daarmee deel te nemen aan deze Grand Prix. Hij zette de tweede trainingstijd. Hij verklaarde echter dat hij zich niet zou gaan bemoeien met de strijd om de wereldtitel. Daarin ging Bianchi aan de leiding. Als Gresini de race won, moest Bianchi echter wel ten minste tweede worden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"25'78
2. Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 1"26'59
3. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"27'03
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 1"27'09
5. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 1"27'38
6. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 1"27'38
7. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili MBA 1"27'87
8. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"28'41
9. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"28'53
10. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"28'60

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Het was voor het publiek misschien leuker geweest om de spannendste race tot het laatst te bewaren, maar het was nu eenmaal niet zo gepland: de 125cc-race opende het programma in Misano. Pier Paolo Bianchi, leider in het wereldkampioenschap, wilde het echter niet te spannend maken, want hij nam meteen de leiding voor Fausto Gresini, Ezio Gianola, Maurizio Vitali en Pierfrancesco Chili. Chili viel echter in de tweede ronde, terwijl Gresini de leiding nam, wegliep van de rest en de race eenvoudig won. Vitali had beloofd zich niet met de titelstrijd te bemoeien, maar hij was voor de 250cc-klasse in dienst van Garelli en maakte het Bianchi zo moeilijk mogelijk. Bianchi maakte een foutje, maar reed het gat weer dicht en nam de tweede plaats in. Op dat moment was dat genoeg om wereldkampioen te worden, maar vijf ronden voor het einde ging zijn MBA op één cilinder lopen en parkeerde hij in de pit. Gianola werd tweede, nadat hij in de laatste bocht Vitali nog geraakt had. Het verschil tussen deze twee was dan ook slechts 0,02 seconde. De overwinning én de wereldtitel gingen naar Fausto Gresini.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 40"48'04 1 15
2 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli +21'40 5 12
3 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +21'42 2 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA +40'71 8 8
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA +41'02 9 6
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +1"01'03 4 5
7 Vlag van België Olivier Liégeois MBA +1"03'91 6 4
8 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1"06'45 14 3
9 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA +1"07'11 11 2
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1"07'12 13 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1"24'93 10
12 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1"25'35 16
13 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA +1"26'05 12
14 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +1"26'67 15
15 Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA +1 ronde 18
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA +1 ronde 17
17 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +1 ronde 19
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 26
19 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1 ronde 24
20 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1 ronde 20
21 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA +1 ronde 22
22 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +1 ronde 28
23 Vlag van Zwitserland Christoph Bürki MBA +1 ronde 32
24 Vlag van Spanje Fernando Gonzalez MBA +1 ronde 35
25 Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA +2 ronden 27
26 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +2 ronden 34

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 3
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili MBA Val 7
Vlag van Italië Hugo Vignetti MBA 21
Vlag van Duitsland Hubert Abold MBA 29
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 33
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA 36
Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 30
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 23
Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 25
Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA 31

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Blessure[11]
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Blessure[12]
Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA

Top tien eindstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 109
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 99
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 78
4 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 77
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 58
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 45
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 36
8 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 26
9 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 25
10 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 23

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de 80cc-klasse keerde Hans Spaan terug, nadat hij bijna het hele seizoen gemist had door een gebroken heup, opgelopen in de training van de GP des Nations. Spaan reed meteen de vijfde trainingstijd en was daarmee de snelste HuVo-coureur. Paul Rimmelzwaan beschadigde zijn Harmsen zo ernstig dat hij niet zou kunnen starten. Hij werd geholpen door Henk van Kessel. Die had de beschikking over de door John Bestebreurtje getunde Krauser van de geblesseerde Bertus Grinwis. Daarom gaf hij zijn eigen HuVo-Casal aan Rimmelzwaan. Die stelde niet teleur, hij stond op de veertiende startplaats en was daarmee sneller dan Van Kessel zelf.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 1"31'39
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"31'70
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 1"32'06
4. Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal 1"32'09
5. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 1"33'04
6. Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 1"34'23
7. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 1"34'23
8. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 1"34'32
9. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 1"34'55
10. Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 1"34'95

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan kwam voor het eerst aan de start sinds hij in mei een heup had gebroken, maar hij startte slecht ondanks zijn vijfde startplaats. Aan de leiding ging het tussen Jorge Martínez en Ian McConnachie, terwijl Stefan Dörflinger genoegen nam met de derde plaats. Daarachter werd gestreden door Gerd Kafka en Manuel Herreros, die de derde plaats van Kafka in het wereldkampioenschap nog kon overnemen. Zij werden echter allebei door Spaan ingehaald. Even leek het erop dat Herreros inderdaad voor Kafka zou finishen, maar hij maakte een schakelfout en moest genoegen nemen met de zesde plaats. Op die manier verspeelde Derbi twee belangrijke doelen: de derde plaats voor Herreros in het wereldkampioenschap en de constructeurstitel, die naar Krauser ging. Daarom had McConnachie voor deze race een fabrieks-Krauser gekregen.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 33"59'94 1 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser[13] +2'94 3 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser +31'60 2 10
4 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal +52'04 5 8
5 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel +52'71 12 6
6 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi +52'75 13 5
7 Vlag van Italië Vittorio Sblendorio Mancini +53'07 11 4
8 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel +1"08'69 9 3
9 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal +1"15'43 7 2
10 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa +1"27'04 10 1
11 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1 ronde 16
12 Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico +1 ronde 19
13 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler +1 ronde 20
14 Vlag van Duitsland Johan Auer Eberhardt +1 ronde 24
15 Vlag van Nederland Kees Besseling CJB +1 ronde 23
16 Vlag van België Serge Julin Bakker-Casal +1 ronde 21
17 Vlag van Italië Massimo Fargeri RB +2 ronden 25
18 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +2 ronden 29
19 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek OM-Spezial +3 ronden 32
20 Vlag van Finland Mika Sakari Komu Eberhardt +3 ronden 33

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Henk van Kessel Krauser[14] Versnellingsbak 15
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan HuVo-Casal[14] 14
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 8
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 6
Vlag van Italië Giuliano Tabanelli BBFT 28
Vlag van Zwitserland René Dünki Zündapp 18
Vlag van Spanje Manuel Daniel Autisa 22
Vlag van Verenigd Koninkrijk Edward Rees Ziegler 24
Vlag van Italië Pasquale Buonfante RB 27
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Casal 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 30
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jaimie Lodge Krauser 36

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Italië Salvatore Milano Casal 17
Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi 31

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Bertus Grinwis Krauser Blessure[15]

Top tien eindstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 86
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 67
3 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 48
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 45
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 35
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
33
7 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 21
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal /
Krauser
18
9 Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 15
10 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan (†) Harmsen /
HuVo-Casal
15

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Cagiva[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat Cagiva nu eindelijk weleens goed voor de dag wilde komen had men Kenny Roberts twee dagen op het circuit van Misano laten testen. Roberts reed er behoorlijke tijden mee, maar toen fabrieksrijder Marco Lucchinelli aan de beurt was, reed die een seconde langzamer en dat was veel op een baantje van minder dan 3½ km lengte. Er waren nu ook twee machines klaar, zodat ook Virginio Ferrari voor het eerst in het seizoen aan de start kon komen.

Gallina[bewerken | brontekst bewerken]

Roberto Gallina had kort voor het einde van het seizoen vernomen dat Suzuki haar nieuwe 500cc-racer op zijn vroegst halverwege het seizoen 1986 klaar zou hebben. Dat was een groot probleem, want met de huidige machines konden Franco Uncini en Sito Pons absoluut niet meekomen. Bovendien was Gallina bang dat hij sponsor HB zou verliezen. Het plan was nu om als adviseur bij Cagiva in dienst te treden, zo mogelijk met meenemen van HB als sponsor en Uncini als rijder.

Vermogen gevonden[bewerken | brontekst bewerken]

Maurizio Vitali was eigenlijk fabriekscoureur voor Garelli in de 250cc-klasse. Vitali haalde zijn privé-MBA uit de schuur om in de 125cc-race te starten, maar beloofde tijdens de trainingen dat hij zich niet met de titelstrijd zou bemoeien. Die ging tussen de Garelli van Fausto Gresini en de fabrieks-MBA van Pier Paolo Bianchi. De productieracer van Vitali bleek echter bijzonder snel. Hij was dan ook onder handen genomen door enkele technici van Garelli, die daarover grapten: "We hebben in twee dagen het vermogen gevonden waar MBA al twee jaar naar zoekt." Jan Thiel had zich persoonlijk met de MBA bemoeid en er zelfs twee Garelli-cilinders op gemonteerd. Vitali bemoeide zich wel degelijk met de strijd om de tweede plaats, die Bianchi moest halen om wereldkampioen te worden.

Halve val[bewerken | brontekst bewerken]

Randy Mamola maakte een hachelijk moment mee tijdens de trainingen, toen in een bocht zijn achterwiel wegbrak. Door de highsider werd Mamola bovenop zijn stroomlijnkuip geworpen, maar hij viel terug, half naast zijn motorfiets. Met twee benen rechts van de machine reed hij echter door en hij hield de machine - in de berm weliswaar - overeind.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

De "bijna val" van Randy Mamola

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1984
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1986