Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Tsjechië Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1987
Officiële naam Grand Prix CSSR Brno
Land Vlag van Tsjechië Tsjecho-Slowakije
Datum 23 augustus 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Japan Tadahiko Taira
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Snelste ronde Vlag van Spanje Carlos Cardús
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Derde Vlag van Spanje Carlos Cardús
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Bruno Casanova
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini (wereldkampioen)
Tweede Vlag van Italië Bruno Casanova
Derde Vlag van Spanje Andrés Sánchez
80 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen)
Derde Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt (wereldkampioen)

De Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1987 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1987. De races werden verreden op 23 augustus 1987 op het nieuwe Automotodrom Brno nabij Brno. Het was de eerste Grand Prix van Tsjecho-Slowakije met WK-status sinds het seizoen 1982. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De meeste coureurs waren aangenaam verrast door het nieuwe Automotodrom Brno. Het was een hele verbetering vergeleken met de oude, gevaarlijke Masaryk Ring die de 500cc-coureurs al na het seizoen 1977 de rug hadden toegekeerd. In plaats van een gevaarlijk 11 kilometer lang stratencircuit lag er nu een prachtig 5,4 kilometer lang circuit met een breedte van 15 meter en een hoogteverschil van 74 meter. Er was zelfs een klein permanent ziekenhuisje op het circuit, waar Carlos Lavado al op vrijdag kort werd opgenomen. Wel kregen de bakkenisten in de zijspannen het zwaar, want er was slechts een kort recht stuk en er moest dus hard gewerkt worden. Ook de bandenspecialisten van Dunlop en Michelin hadden het druk met het bepalen van de juiste bandencompound.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Tadahiko Taira profiteerde optimaal van het feit dat dit circuit voor iedereen nieuw was. Als testrijder van Yamaha reed hij regelmatig incomplete seizoenen en moest hij steeds circuits leren kennen, maar dit keer was het voor iedereen even moeilijk. Hij zette dit om in de tweede starttijd, sneller dan zijn teamgenoot Eddie Lawson, die carburatieproblemen had, maar achter Wayne Gardner. Ron Haslam kwam niet verder dan de vijftiende tijd, maar hij reed nu nog uitsluitend met de ELF 4 met enkelzijdige wielophanging. Tijdens de trainingen van de GP van Zweden had hij nog veel remproblemen gehad door de enorme enkele remschijf aan de linkerkant van het voorwiel. Het team had hier een nieuw gepatenteerd systeem voor bedacht, met twee kleine remschijven aan de linkerkant van het voorwiel. De extra remschijf zorgde echter ook weer voor afstelproblemen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"02'58
2. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 2"07'86
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 2"08'36
4. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 2"08'51
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"08'76
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 2"09'09
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 2"09'24
8. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva 2"09'51
9. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"09'67
10. Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"09'76

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start werd Wayne Gardner aanvankelijk gevolgd door alle Marlboro-Yamaha's: Eddie Lawson, Rob McElnea en Tadahiko Taira. Daar achter zaten Randy Mamola, Raymond Roche en Christian Sarron. Freddie Spencer kon niet van zijn vierde startpositie profiteren omdat hij tijdens de opwarmronde een contactlens verloren had. Gardner wist zich al snel los te rijden, terwijl McElnea posities begon te verliezen. In de vijfde ronde ging Taira in een remzone voorbij Lawson, maar het was geen echt uitremmen. Het leek erop dat Lawson opzettelijk vroeg remde zodat Taira de achtervolging op Gardner moest leiden. Enkele ronden later bleek dat Lawson ook moeite had om Taira te volgen, want hij maakte een highsider mee. Intussen was Mamola een keer rechtdoor geschoten omdat hij zijn Yamaha per ongeluk in de vrijstand geschakeld had. Uiteindelijk ging Lawson Taira toch voorbij en hij nam zelfs een flinke voorsprong, terwijl Gardner wat terrein begon te verliezen door versleten banden. Dat bracht Lawson tot op enkele seconden achterstand, terwijl Taira ver achterop raakte, maar toch nog ruim voor Mamola bleef en zijn eerste podiumplaats scoorde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 51"52'17 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 51"54'04 3 12
3 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 52"09'22 2 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 52"11'23 9 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 52"22'49 7 6
6 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 52"33'06 11 5
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 52"33'33 5 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 52"36'44 6 3
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 52"36'69 13 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 52"45'10 14 1
11 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 52"57'80 4
12 Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 52"59'62 12
13 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha 53"14'75 10
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF 53"52'10 15
15 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 53"53'78 22
16 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda 53"54'73 23
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda +1 ronde 26
18 Vlag van Duitsland Gerold Fischer Honda +1 ronde 29
19 Vlag van Oostenrijk Rudolf Zeller Honda +1 ronde 31
20 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +1 ronde 35
21 Vlag van Denemarken Claus Wulff Suzuki +2 ronden 33
22 Vlag van Italië Vincenzo Cascino Suzuki +2 ronden 30
23 Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Suzuki +2 ronden 32
24 Vlag van Venezuela Moreno Vacondio Suzuki +2 ronden 34
25 Vlag van Oostenrijk Dietmar Marehardt Honda +3 ronden 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda 17
Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda Opgave 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Honda Opgave 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki Carburatie 16
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda Opgave 18
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda Opgave 19
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Fior-SNCF-Honda Opgave 28
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda Opgave 25
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Carburatie 8
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Honda 27
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 20

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Imrich Majoros Suzuki
Vlag van Nederland Harry Heutmekers Suzuki
Vlag van Tsjechië Marian Troliga Suzuki
Vlag van Tsjechië Petr Hlavatka Honda
Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 135
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 109
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 103
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda / ELF 69
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 45
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 41
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 39
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha
9 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 37
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 20

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-klasse verloor Carlos Lavado al op vrijdag, nadat hij bij een val enkele breuken opliep. De kampioenschapsleiders Toni Mang (vijfde tijd) en Reinhold Roth (zesde tijd) konden hun stempel niet op de kwalificatie drukken. Snelste was Dominique Sarron, voor Martin Wimmer en Loris Reggiani. Daardoor stonden er drie merken op de eerste startrij.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 2"11'62
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 2"12'29
3. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 2"12'82
4. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"12'83
5. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 2"13'02
6. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 2"13'17
7. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"13'17
8. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"13'25
9. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda 2"13'30
10. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"13'72

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf de tweede startrij had Reinhold Roth de snelste start, terwijl Martin Wimmer al binnen enkele honderden meters moest afhaken door een gebroken schakelpedaal. Na wat schermutselingen nam Toni Mang de leiding voor een klein groepje met Carlos Cardús, Sito Pons en Dominique Sarron. Door het gevecht om de tweede plaats kon Mang weglopen, terwijl Luca Cadalora juist aansluiting vond bij de achtervolgende groep. Roth was in gevecht om de vijfde plaats, maar werd geraakt door Urs Lüzi waardoor hij viel en uiteindelijk tiende werd.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 47"09'56 5 15
2 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 47"12'99 1 12
3 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 47"13'26 11 10
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 47"13'54 4 8
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 47"13'89 8 6
6 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Parisienne-HRC-Honda 47"19'24 12 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 47"27'32 7 4
8 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 47"32'55 14 3
9 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 47"47'63 16 2
10 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 47"50'20 6 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax 47"53'51 15
12 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 48"02'42 17
13 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 48"02'81 13
14 Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 48"06'42 19
15 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 48"06'71 23
16 Vlag van Spanje Javier Cardelús Honda 48"07'57 28
17 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha 48"10'49 32
18 Vlag van België René Delaby Yamaha 48"11'94 20
19 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 48"25'62 18
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Honda 48"26'09 26
21 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda 48"39'28 31
22 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 48"39'58 24
23 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 48"43'46 33
24 Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Rotax 49"11'28 35
25 Vlag van Oostenrijk Englebert Neumair Rotax 49"16'54 29
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha +2 ronden 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Rotax 37
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha Schakelpedaal 2
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Olielekkage 3
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda Val 9
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Honda 22
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 21
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 25
Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Rotax 27
Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Honda 30
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior 34

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Nedy Crotta Armstrong
Vlag van Italië Alberto Rota Honda
Vlag van Italië Gilberto Gambelli Yamaha
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda
Vlag van Japan Takayoshi Yamamoto Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Honda
Vlag van Zwitserland Rüdi Gächter Yamaha
Vlag van Tsjechië Jan Bartunek Yamaha
Vlag van Duitsland Heinz Simantke Rotax
Vlag van Italië Dario Marchetti Yamaha
Vlag van Tsjechië Imrich Majoros Yamaha
Vlag van Tsjechië Marian Srna Yamaha
Vlag van Griekenland G. Chrounopoulos Yamaha

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Blessure[1]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda Blessures[2]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 112
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 89
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 65
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 59
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 54
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 45
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 38
10 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 36

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de trainingen waren de Garelli-coureurs weer oppermachtig, waarbij Fausto Gresini duidelijk sneller was dan Bruno Casanova, die op zijn beurt weer bijna een seconde sneller was dan Pier Paolo Bianchi.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"16'59
2. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 2"18'12
3. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"19'01
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 2"19'11
5. Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 2"19'98
6. Vlag van Italië Corrado Catalano MBA 2"20'15
7. Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 2"20'57
8. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 2"20'80
9. Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 2"21'66
10. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 2"21'71

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Een flinke valpartij in de eerste ronde schakelde Domenico Brigaglia, Johnny Wickström, Olivier Liégeois, Mike Leitner en Willy Pérez uit. Dat dunde de top tien uit en de race werd er niet spannender door. Fausto Gresini was op weg naar zijn tweede wereldtitel en leidde de race van start tot finish, voor teamgenoot Bruno Casanova die twaalf seconden achter hem finishte. Andrés Sánchez scoorde zijn eerste podiumplaats en Ezio Gianola deed het met de vierde plaats opnieuw goed met de eencilinder Honda RS 125. Met nog twee races te gaan en 47 punten voorsprong op Casanova mocht Fausto Gresini zich inderdaad wereldkampioen noemen.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 41"57'22 1 15
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 42"09'28 2 12
3 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 42"43'04 5 10
4 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 42"52'59 10 8
5 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 42"52'93 8 6
6 Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA 42"53'20 11 5
7 Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA 43"05'36 16 4
8 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 43"06'77 9 3
9 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 43"17'78 26 2
10 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 43"25'96 22 1
11 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol 43"39'22 18
12 Vlag van Duitsland Norbert Peschke Seel 43"41'31 24
13 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 43"41'64 21
14 Vlag van Italië Marco Cipriani MBA 43"57'20 25
15 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA 43"57'45 33
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA 44"01'34 23
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 44"06'06 31
18 Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA 44"06'27 36
19 Vlag van Oostenrijk Alfred Gangelberger MBA +1 ronde 28
20 Vlag van Finland Taru Rinne MBA +1 ronde 32
21 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA 35

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 3
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 29
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA Val 4
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 17
Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 27
Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA 12
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 34
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA Val 13
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA Val 7
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA Val 14
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA Val 15
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax 20
Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 19
Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA[3] 30

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA
Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax
Vlag van Oostenrijk Alexander Eschig MBA
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg MBA
Vlag van Duitsland Wolfgang Glawaty MBA
Vlag van Tsjechië Jiri Safránek MBA
Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov MBA
Vlag van Tsjechië Ladislav Polák MBA

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Corrado Catalano MBA 6

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA Blindedarmoperatie
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA Blessure

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini (wereldkampioen) FMI-Garelli 135
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 88
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 46
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 43
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 42
6 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 36
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA
8 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 31
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 21
10 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 18

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Voor Ian McConnachie zat alles mee in de training in Brno. Zijn Krauser was perfect afgesteld en het circuit lag hem, waardoor hij Jorge Martínez van de eerste startplaats af wist te houden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 2"23'86
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"24'28
3. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 2"24'28
4. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 2"26'31
5. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 2"26'41
6. Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal 2"26'44
7. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 2"26'45
8. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"28'09
9. Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 2"28'61
10. Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 2"28'70

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Ian McConnachie was erop gebrand om zijn poleposition om te zetten in een overwinning, maar na de opwarmronde werd er nog aan de carburateurafstelling van zijn Krauser gewerkt. Na twee ronden reed hij inderdaad aan de leiding, maar door een stuurfout viel hij terug achter Jorge Martínez en Stefan Dörflinger. McConnachie vocht zich terug naar de koppositie, maar viel toen zijn voorwiel weggleed. Zonder stroomlijnkuip ging hij verder maar hij finishte als elfde. Intussen had Dörflinger op tamelijk brute wijze de leiding in de race genomen en hij won voor Martínez, die niet te veel risico nam omdat de wereldtitel toch al binnen was. Op het erepodium excuseerde Dörflinger zich bij Martínez, maar hij was vooral bij met zijn eerste overwinning in dit jaar.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 34"14.23 3 15
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 34"23.59 2 12
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 34"38.83 7 10
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 34"39.07 8 8
5 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 34"40.91 5 6
6 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 35"10.37 4 5
7 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 35"10.68 9 4
8 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 35"11.20 18 3
9 Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal 35"12.47 13 2
10 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 35"14.63 19 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 35"23.02 1
12 Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal 35"40.72 11
13 Vlag van België Serge Julin Casal 35"45.20 23
14 Vlag van België Chris Baert Seel 35"48.13 25
15 Vlag van Duitsland Michael Gschwander Seel 35"50.20 22
16 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 36"03.68 34
17 Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser 36"04.02 29
18 Vlag van Italië Mario Stocco Faccioli 36"04.07 35
19 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal 36"11.64 24
20 Vlag van Duitsland Thomas Engl Deizisau 36"42.91 30
21 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal 36"48.29 37
22 Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB +1 ronde 33

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Kees Besseling Special Versnellingsbak 17
Vlag van Brazilië Alex Barros Arbizu-Casal Opgave 6
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko 2
Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax 28
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kroko 27
Vlag van Spanje Felix Rodríguez JJ Cobas-Rotax 32
Vlag van Duitsland Ralf Waldmann ERK 21
Vlag van Hongarije Juhasz Karoly Krauser 16
Vlag van Finland Raimo Lipponen Krauser 36
Vlag van Duitsland Peter Öttl Krauser 20
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 14
Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler 31
Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 15
Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 12

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Otto Krmiček Casal
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal
Vlag van Tsjechië Eduard Klimek RB
Vlag van Italië Nicola Casadei Krauser
Vlag van Tsjechië Zbynek Havrda Casal
Vlag van Tsjechië Kvetoslav Samák Casal

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 10

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen) Nieto-Ducados-Derbi 114
2 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 64
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 59
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 57
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 43
6 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 31
7 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 27
8 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 25
9 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 19
10 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 16

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland en Kurt Waltisperg reden de snelste trainingstijd, maar deden dat als enige met speciale kwalificatiebanden. Egbert Streuer en Bernard Schnieders reden de tweede tijd voor de wereldkampioenen Steve Webster en Tony Hewitt.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"10'05
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"11'15
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 2"11'18
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"11'89
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 2"12'64
6. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 2"12'82
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"13'37
8. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Simon Birchall LCR-Yamaha 2"13'73
9. Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 2"14'27
10. Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 2"14'31

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanrace speelden de banden een belangrijke rol. Steve Webster had een te zachte compound gekozen en moest Rolf Biland al snel laten gaan. Ook de banden van Egbert Streuer boden aanvankelijk te weinig grip, maar ze functioneerden tegen het einde van de race beter. Zo kon hij ondanks een slecht lopende motor tweede worden achter Biland. Alain Michel had Streuer nog van de tweede plaats in het kampioenschap kunnen verdringen, maar bij de start zat bakkenist Jean-Marc Fresc te laat in het zijspan en Michel werd slechts vierde achter Steve Webster/Tony Hewitt. Door die vierde plaats zakten Michel/Fresc zelfs nog een plek in het wereldkampioenschap, want ze hadden evenveel punten als Rolf Biland/Kurt Waltisperg, maar geen enkele wedstrijd gewonnen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 39"49'39 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 40"06'85 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 40"11'43 10
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 40"22'79 8
5 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 40"47'49 6
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 40"47'79 5
7 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 40"51'75 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 40"58'01 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 40"58'68 2
10 Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 51"05'77 1
11 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser
12 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha
13 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha
14 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Yamaha
15 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha Versnellingsbak 6
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 10

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster (wereldkampioen) Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt (wereldkampioen) LCR-Krauser 97
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 75
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 68
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 68
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg
Vlag van Duitsland Andreas Räcke
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall
LCR-Yamaha 39
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 26
7 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 24
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
LCR-Yamaha 23
9 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Andreas Räcke en
Vlag van Zwitserland Markus Fährni
LCR-Yamaha 21
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 14

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Urs Lüzi[bewerken | brontekst bewerken]

De Zwitser Urs Lüzi was nog nooit in de buurt van een toptienklassering gekomen, maar Parisienne gaf hem in overleg met HRC in Tsjecho-Slowakije de beschikking over de Honda NSR 250 van de geblesseerde Jacques Cornu. Hij kwalificeerde zich meteen als twaalfde en finishte als zesde.

Reinhold Roth[bewerken | brontekst bewerken]

Reinhold Roth viel schijnbaar onschuldig in de laatste ronde van de 500cc-race, maar breek later een gebroken sleutelbeen te hebben. Hij werd in Duitsland geopereerd en reed enkele dagen later de vijfde trainingstijd in de Grand Prix van San Marino.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1982
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1988