Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1954

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Piero (overleg | bijdragen) op 13 nov 2018 om 15:10. (Uitslag 125cc-klasse)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1954
Solitudering
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 25 juli 1954
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Derde Vlag van Ierland Reg Armstrong
350 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Ken Kavanagh
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett
250 cc
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Eerste Vlag van Duitsland Werner Haas
Tweede Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Derde Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier
125 cc
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Eerste Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Tweede Vlag van Duitsland Werner Haas
Derde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Eerste Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Tweede Vlag van Duitsland Walter Schneider/ Vlag van Duitsland Hans Strauß
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1954 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1954. De races werden verreden op 25 juli op de Solitudering, een stratencircuit in het westelijk deel van Stuttgart. In deze Grand Prix kwamen alle klassen aan de start, maar de titel in de 250cc-klasse was al beslist. De wereldtitel in de 125cc-klasse werd in deze Grand Prix beslist.

Algemeen

Opmerkelijk genoeg bleef DKW bij haar eigen thuis-Grand Prix weg, maar daar stond tegenover dat er voor het eerst deelname uit de Duitse Democratische Republiek was: privérijder Edgar Barth met een Norton en MZ verscheen in de 125cc-klasse met de fabrieksrijders Horst Fügner en Erhart Krumpholz. Geen van hen scoorde punten. De Duitse Grand Prix werd overschaduwd door het overlijden van de Brit Dennis Lashmar.

500cc-klasse

Geoff Duke won zijn derde Grand Prix op rij, maar was met nog drie races te gaan nog steeds niet zeker van de wereldtitel. Ray Amm finishte slechts drie seconden na Duke. Daarachter waren de gaten groter: derde man Reg Armstrong had al meer dan een minuut achterstand. De MV Agusta 500 4C kwam nog steeds niet uit de verf: Dickie Dale werd als twintigste geklasseerd en Carlo Bandirola viel uit. Dennis Lashmar kwam ten val en overleed als gevolg van een schedelbasisfractuur.

Uitslag 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 1:25"49'8 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton +3'3 6
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +1"08'9 4
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi +1"36'1 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +2"10'3 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +2"21'6 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS +2"38'9
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +4"05'8
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson Matchless +5"00'1
10 Vlag van Australië Maurice Quincey Norton +1 ronde
11 Vlag van Nederland Piet Knijnenburg BMW
12 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
13 Vlag van België Raoul Gerrebos Norton
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Julian Norton
15 Vlag van Duitsland Alois Huber Norton
16 Vlag van Duitsland Rudolf Knees BMW
17 Vlag van Duitsland Karl Kronmüller BMW
18 Vlag van Duitse Democratische Republiek Edgar Barth Norton
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale MV Agusta
21 Vlag van Duitsland Karl-Julius Holthaus Triumph

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Lashmar BSA Val (†)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Clark Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Italië Nello Pagani MV Agusta
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Rudy Allison Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 30
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 14
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 9
4 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
6 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 7
7 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 5
9 Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton 4
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta

350cc-klasse

Net nu het erop leek dat Moto Guzzi het lek boven had en in twee GP's goed had gescoord, vielen Fergus Anderson, Enrico Lorenzetti en Ken Kavanagh terwijl ze aan de leiding gingen uit met technische problemen. Dat opende de weg voor Ray Amm, die de race won, maar de leiding in de WK-stand moest overlaten aan Rod Coleman, die met zijn AJS 7R3 tweede werd. Georg Braun scoorde een punt met de Schnell-Horex. DKW was vreemd genoeg niet verschenen, evenmin als MV Agusta. Zowel de DKW RM 350 als de MV Agusta 350 4C bevonden zich nog in het ontwikkelingsstadium.

Uitslag 350cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 1:11"30'1 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 4
4 Vlag van Australië Maurice Quincey Norton 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS 2
6 Vlag van Duitsland Georg Braun Schnell-Horex 1

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi Mechanisch
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi Mechanisch
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi Mechanisch

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW Teambeleid
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW Teambeleid

Onbekend[2]

Coureur Merk
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Firmin Dauwe Norton
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Keeler Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Barry Stormont BSA

Top tien tussenstand 350cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 18
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 10
5 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 9
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS
7 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 8
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS 6
Vlag van België Auguste Goffin Norton

250cc-klasse

De NSU Rennmax van Werner Haas.

Werner Haas was al wereldkampioen 250 cc, maar hij won nu ook de vijfde Grand Prix op rij voor zijn stalgenoot Rupert Hollaus. Helmut Hallmeier werd derde met zijn Adler-tweetakt.

Uitslag 250cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 1:00"32'9 8
2 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 6
3 Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier Adler 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 3
5 Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU 2
6 Vlag van Duitsland Walter Vogel Adler 1
14 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU Val[3]

Onbekend[2]

Coureur Merk
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Georg Braun NSU
Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Geeson REG
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Angelo Marelli Moto Guzzi
Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi
Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi
Vlag van Italië Romolo Ferri Moto Guzzi

Top tien tussenstand 250cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas (wereldkampioen) NSU 32 (40)
2 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 22
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 15
4 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 7
6 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier Adler
8 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
De NSU Rennfox "Blauwal" (Blauwe Walvis) van Rupert Hollaus.

125cc-klasse

Ook in de 125cc-race werkte de rolverdeling bij NSU: Rupert Hollaus won zijn vierde Grand Prix en was daarme zeker van zijn wereldtitel. Werner Haas werd tweede voor Carlo Ubbiali met de MV Agusta Bialbero 125.

Uitslag 125cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 54"08'3 8
2 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 6
3 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 4
4 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 2
6 Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta 1
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner IFA

Onbekend[2]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU
Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Arturo Paragues Lube
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Gabriel Corsín MV Agusta
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Antonio Elizalde Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bertran Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta
Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta
Vlag van Italië Franco Bertoni MV Agusta
Vlag van Italië Guido Sala MV Agusta
Vlag van Italië Massimo Genevini MV Agusta
Vlag van Italië Roberto Colombo MV Agusta
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial

Top tien tussenstand 125cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus (wereldkampioen) NSU 32
2 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 15
3 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 14
4 Vlag van Duitsland Werner Haas NSU 11
5 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta 8
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivor Lloyd MV Agusta 2
Vlag van Duitsland Karl Lottes MV Agusta
9 Vlag van Italië Angelo Copeta MV Agusta 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Purslow MV Agusta

Zijspanklasse

De zijspanrace ving aan zonder WK-leider Eric Oliver, die tijdens de internationale Feldbergrennen een arm gebroken had. Wilhelm Noll en Fritz Cron zaten het hele seizoen al op het vinkentouw en wonnen de race. Ook een tweede BMW-team, Walter Schneider en Hans Strauß, versloeg Oliver's stalgenoten Cyril Smith/Stanley Dibben. Oliver behield de leiding in de WK-stand, maar Willy Noll naderde hem tot twee punten.

Uitslag zijspanklasse

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 55"59'2 8
2 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton 4
4 Vlag van Duitsland Otto Schmid Vlag van Duitsland Otto Kölle Norton 3
5 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Werner Öxner Norton 2
6 Vlag van Oostenrijk Ernst Kussin Vlag van Oostenrijk Franz Steidel Norton 1

Niet deelgenomen

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian Blessure[4]

Onbekend[2]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW
Vlag van Duitsland Willi Faust Vlag van Duitsland Karl Remmert BMW
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton
Vlag van Frankrijk René Bétemps Vlag van Frankrijk André Drivet Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Pirie Norton

Top tien tussenstand zijspanklasse

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 24
2 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 22
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 14
4 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 13
5 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 12
6 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 3
Vlag van Duitsland Otto Schmid Vlag van Duitsland Otto Kölle Norton
8 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Werner Öxner Norton 2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Pirie Norton 1
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van Oostenrijk Ernst Kussin Vlag van Oostenrijk Franz Steidel Norton
Vorige race:
TT Assen 1954
FIM wereldkampioenschap wegrace
6e seizoen (1954)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1954

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1953
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1955