Grand Prix-wegrace van Zweden 1983

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Geerlings' robot (overleg | bijdragen) op 15 sep 2018 om 00:03. (-/- spaties voor <ref> (verzoek op WP:VPB))
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1983
Officiële naam Grand Prix of Sweden 1983
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 6 en 7 augustus 1983
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
250 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Eerste Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Tweede Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux
Derde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Tweede Vlag van Italië Fausto Gresini
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1983 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1983. De races werden verreden op 6 en 7 augustus 1983 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län). Tijdens deze Grand Prix werd de wereldtitel in de zijspanklasse beslist. De 250cc-klasse reed haar laatste race van dit seizoen.

Algemeen

Zoals altijd werd de Zweedse Grand Prix over twee dagen uitgesmeerd, hoewel er slechts vier klassen aan de start kwamen. De 250cc-klasse reed al op zaterdag maar werd matig door het publiek bezocht, want men was niet bereid twee keer in de beurs te tasten voor een dergelijk beknopt programma.

500cc-klasse

Met slechts twee punten verschil in de totaalstand tussen Freddie Spencer en Kenny Roberts was de spanning in de 500cc-klasse al voor de start te snijden. Dit keer startte Roberts beter dan in de meeste andere races: hij was als vierde weg achter Spencer, Marco Lucchinelli en Ron Haslam, maar voor de eerste bocht lag hij al op de tweede plaats. Vijf ronden lang volgde Roberts Spencer, terwijl er al een gat ontstond met de groep Lucchinelli, Haslam, Marc Fontan, Takazumi Katayama, Raymond Roche, Toni Mang en Boet van Dulmen (nu eindelijk op een echte fabrieks-Suzuki). Na de vijfde ronde nam Roberts de leiding, maar hij kon nooit meer dan 1½ seconde afstand nemen van Spencer. Vijf ronden voor het einde begon Spencer te zoeken naar een plek om Roberts in te halen, maar die maakte geen fouten en liet daar geen ruimte voor. Dat dwong Spencer in de laatste ronde tot een soort kamikaze-actie. Aan het einde van de oude startbaan probeerde hij Roberts uit te remmen, waarbij Roberts het gras in moest om een aanrijding te vermijden. Spencer zelf kwam ook naast de baan terecht, maar kon eerder het asfalt weer op en won de race.

Uitslag 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 49"17'53 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 49"17'69 2 12
3 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 49"52'23 3 10
4 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 5 8
5 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 9 6
6 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 8 5
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 4 4
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 7 2
10 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Suzuki[1] 6 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki
12 Vlag van Nederland Boet van Dulmen HB-Suzuki 14
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki
15 Vlag van Italië Loris Reggiani HB-Gallina-Suzuki
16 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki
17 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki
18 Vlag van Italië Leandro Beccheroni Suzuki
19 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki
20 Vlag van België Didier de Radiguès Honda
21 Vlag van Zweden Peter Skold Suzuki
22 Vlag van Zweden Lars Johansson Suzuki
23 Vlag van Zweden Ake Grahn Yamaha
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha
25 Vlag van Finland Esko Kuparinen Suzuki
26 Vlag van Finland Timo Pohjola Yamaha
27 Vlag van Denemarken Kjeld Sorensen Suzuki
28 Vlag van Noorwegen Alf Graarud Yamaha
29 Vlag van Denemarken Borge Nielsen Suzuki
30 Vlag van Zweden Jan-Olof Odeholm Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 10
DNF Vlag van Zweden Bent Slydal Suzuki
DNQ Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Blessure
DNQ Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki Blessure[2]
DNQ Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva
DNQ Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki
DNQ Vlag van Italië Maurizio Massimiani Honda
DNQ Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda
DNQ Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki
DNS Vlag van Nederland Jack Middelburg Honda Blessure[3] 31

Top tien tussenstand 500cc-klasse

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 132
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 127
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 84
4 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 77
5 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 68
6 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 57
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 40
8 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 30
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 29
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 20

250cc-klasse

Al het hele seizoen was de 250cc-klasse de spannendste geweest, met kopgroepen van soms wel tien man. De regen in Zweden scheidde echter het kaf van het koren. Tien ronden lang leidde Hervé Guilleux, mede omdat regenrijder Christian Sarron nogal slecht gestart was. Toen Sarron eenmaal langszij kwam probeerde Guilleux niet lang te volgen. Hij stelde zich tevreden met de tweede plaats. Om de derde plaats was er een leuk gevecht tussen Tony Head, Alan Carter, Jean-Michel Mattioli en Carlos Lavado, dat de laatste in zijn voordeel besliste. Dit was de laatste race van Jean-Louis Tournadre, die als regerend wereldkampioen geen enkel punt had gescoord en teleurgesteld besloot zijn carrière te beëindigen.

Uitslag 250cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 48"10'44 2 15
2 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 48"16'75 12
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 48"21'45 6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Yamaha 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha 3 4
8 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 1 3
9 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod 2
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 1
11 Vlag van Zweden Eilert Lundstedt Yamaha
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha 5
13 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 10
14 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 4
15 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha
16 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Yamaha
17 Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha 8
18 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 7
19 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha
20 Vlag van Zweden Micke Melander Yamaha
21 Vlag van Canada Alan Labrosse Yamaha
22 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha
23 Vlag van Denemarken Anders Skov Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Armstrong-Rotax
DNF Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Sonauto-Yamaha 9
DNF Vlag van België René Delaby Armstrong-Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Leif Nielsen Rotax
DNF Vlag van Denemarken Svend Andersson Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax Blessure
DNQ Vlag van België Jean-Marc Toffolo Morena-Rotax
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod
DNQ Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
DNQ Vlag van Australië Graeme McGregor EMC-Rotax
DNQ Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNQ Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax
DNQ Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Waddon-Rotax
DNQ Vlag van Italië Paolo Ferretti Rotax

Top tien eindstand 250cc-klasse

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado (wereldkampioen) Venemotos-Yamaha 100
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 73
3 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 68
4 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 63
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 55
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 45
7 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax 40
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha 32
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 32
10 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha / Pernod 26

125cc-klasse

De 250cc-race - normaal de spannendste van een GP - was nogal saai verlopen, maar doordat Eugenio Lazzarini en Ángel Nieto niet startten kon de 125cc-race die rol overnemen. Hier ontstond een kopgroep met Hans Müller, Ricardo Tormo, August Auinger, Maurizio Vitali en Johnny Wickström, die zelfs nog groter werd toen ook Fausto Gresini, Pier Paolo Bianchi, Willy Pérez, Pierluigi Aldrovandi en ten slotte Bruno Kneubühler aansloten. De posities wisselden voortdurend, maar uiteindelijk gaf de routine van de 38-jarige Kneubühler de doorslag: hij won voor Gresini en Auinger en was daardoor al bijna zeker van een tweede plaats in de eindrangschikking.

Uitslag 125cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 41"55'73 3 15
2 Vlag van Italië Fausto Gresini Garelli 41"56'58 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 41"56'87 6 10
4 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 7 8
5 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA 1 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Seel-MBA 4 5
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 5 4
8 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 3
9 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 8 2
10 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 1
11 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 14
12 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA
13 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA
14 Vlag van Finland Juusi Hautanami Yamaha
15 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 11
16 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenburg MBA
17 Vlag van Finland Jikka Jaakkola MBA
18 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA
19 Vlag van Zweden Jan Backström MBA
20 Vlag van Zweden Håkon Olsson Starol
21 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 10
22 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA
23 Vlag van Denemarken Henrik Rasmussen MBA
24 Vlag van Zweden Peter Karlsson MBA
25 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA 16
26 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2
DNF Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA
DNF Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 9
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Sanvenero
DNF Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA
DNF Vlag van Finland Esa Kytola MBA
DNQ Vlag van Spanje Ángel Nieto[4] Garelli
DNQ Vlag van Spanje Eugenio Lazzarini Garelli Blessure
DNQ Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA
DNQ Vlag van België Chris Baert MBA
DNQ Vlag van Nederland Willem Heykoop Sanvenero 40

Top tien tussenstand 125cc-klasse

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto (wereldkampioen) Garelli 102
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 76
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 67
4 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA 52
5 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 44
6 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 42
7 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA/Garelli 37
8 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 34
9 Vlag van Zwitserland Hans Müller Seel-MBA 31
10 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 22

Zijspannen

Rolf Biland startte het snelst in Zweden, maar Egbert Streuer miste de aansluiting omdat hij drie ronden nodig had om Werner Schwärzel te passeren. Daarmee was ook meteen de spanning uit de race, want Streuer besefte dat Biland achtervolgen geen zin had omdat die nog steeds niet op volle snelheid reed. Streuer kon op zijn gemak tweede worden, bijna een halve minuut vóór Schwärzel. Rolf Biland en Kurt Waltisperg stelden met hun overwinning hun tweede gezamenlijke wereldtitel veilig.

Uitslag zijspannen

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 39"40'50 1 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 40"02'56 3 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 40"27'16 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 4 8
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Claude Monchaud Krauser-LCR-Yamaha 2 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Seymaz-Yamaha 9 5
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 6 4
8 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland William van Dis LCR-Yamaha 7 3
9 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg Seymaz-Yamaha 8 2
10 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Duitsland Karl Paul Seymaz-Yamaha 1
11 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha
12 Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Erik De Groot LCR-Yamaha 20
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Windle-Yamaha
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Yamaha 10
15 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff Onbekend
DNF Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha Stroomlijn 13
DNF Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Onbekend Ongeval[5]

Top tien tussenstand zijspanklasse

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland (wereldkampioen) Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg (wereldkampioen) Krauser-LCR-Yamaha 83
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 64
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 57
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Claude Monchaud Krauser-LCR-Yamaha 45
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 34
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 28
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Ashley Wooller en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Williams
Ireson-Yamaha 20
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Seymaz-Yamaha 19
9 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 16
10 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg Seymaz-Yamaha 15
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
35e seizoen (1983)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1983

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1982
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1984