Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1980

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1980
Circuit Zolder
Officiële naam Grand-Prix of Belgium Motor-Racing 1980
Land Vlag van België België
Datum 6 juli 1980
Organisator Motor Club Zolder/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Snelste ronde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Derde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Italië Giampaolo Marchetti
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Hans Müller
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Frankrijk Yves Dupont
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Cees Smit/Vlag van Nederland Erik de Groot
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg

De Grand Prix-wegrace van België 1980 was de zesde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1980. De races werden verreden op 6 juli 1980, eenmalig op het Circuit Zolder in de gemeente Heusden-Zolder.

De Belgische Grand Prix werd in Zolder verreden na de volledig mislukte Grand Prix van 1979, die vanwege het gladde asfalt in Spa-Francorchamps door de toprijders geboycot was. Het volledig schrappen van de Belgische Grand Prix was een van de eisen van de Professional Riders Association, maar door het verplaatsen van de race werd dit probleem opgelost. Men stelde alles in het werk om de coureurs tevreden te stellen. Aansluitend aan de Formule 1 Grand Prix in mei konden een aantal coureurs en zelfs journalisten op het circuit rijden om aan te geven welke veiligheidsmaatregelen nodig waren. Het asfalt in Spa-Francorchamps was intussen onder handen genomen en in juni door enkele Belgische coureurs getest en goed bevonden. De trainingen verliepen chaotisch: de officiële tijdwaarneming noteerde rondetijden die soms wel twee seconden verschilden met de chronometers van de teams. Bovendien waren er veel deelnemers, waardoor het zo druk was op de baan dat snelle rijders geen behoorlijke tijd konden rijden. Zo bleven bijvoorbeeld Barry Sheene, Steve Parrish, Bruno Kneubühler, Chas Mortimer en Didier de Radiguès aan de kant staan. Er waren ook veel te veel deelnemers voor een baan van nog geen vier kilometer lengte. Daardoor zouden de eerste achterblijvers al binnen een paar ronden ingehaald moeten worden. De 500cc-rijders wisten de organisatie te overtuigen het aantal terug te brengen naar 30, maar in de overige soloklassen startten 40 rijders en in de zijspanklasse 30 combinaties. In deze Grand Prix debuteerde Freddie Spencer.

Bij de start van de 500cc-race was Randy Mamola, die ook al poleposition had, als eerste weg, gevolgd door Graeme Crosby, Wil Hartog en Graziano Rossi. In de tweede rechter bocht viel Patrick Fernandez, waarbij zijn motor terug op de baan stuiterde. Hij raakte de Suzuki van Bernard Fau, die daardoor gelukkig niet ten val kwam. Gianfranco Bonera probeerde de machine te ontwijken waardoor Jack Middelburg hard moest remmen. Daarbij werd hij aangereden door Markku Matikainen en beiden vielen. Mamola liep intussen snel weg van zijn achtervolgers Rossi, Lucchinelli en Roberts. Roberts passeerde Rossi en Lucchinelli, maar toen Rossi probeerde zijn teamgenoot Lucchinelli in te halen viel hij zelf terwijl Lucchinelli een vluchtroute moest nemen. Lucchinelli moest vanaf de zevende plaats opnieuw naar voren rijden en deed dat ook. HIj passeerde Franco Uncini, Wil Hartog, Graeme Crosby en uiteindelijk ook Kenny Roberts en werd tweede. Roberts had zoals het hele seizoen nog steeds problemen met zijn monoshock-achterdemper en reed op safe naar een derde plaats. Johnny Cecotto viel door problemen met zijn monoshock uit.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 51'07"21 1 15
2 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 51'19"61 3 12
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 51'38"35 7 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 51'42"14 9 8
5 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 51'47"96 10 6
6 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 52'03"47 4 5
7 Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki 52'33"54 11 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 52'39"51 13 3
9 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Yamaha 52'39"67 15 2
10 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki 52'52"80 8 1
11 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon[1] Suzuki +1 ronde 14
12 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha +1 ronde 27
13 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Yamaha +1 ronde 23
14 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki +1 ronde 19
15 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +1 ronde 22
16 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki +1 ronde 29
17 Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha +2 ronden 17
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha Val 24
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha Monoshock 2
DNF Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki 30
DNF Vlag van België Alain Nies Suzuki 28
DNF Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Yamaha Brandstof 12
DNF Vlag van Verenigde Staten Dale Singleton Yamaha 21
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki Val 6
DNF Vlag van Frankrijk Frank Gross Suzuki 18
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougeri Suzuki 25
DNF Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha 20
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha Val 5
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg Bakker-Yamaha Val 16
DNF Vlag van Finland Markku Matikainen Yamaha Val 26
DNQ Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 31
DNQ Vlag van België Philippe Chaltin Suzuki 32
DNQ Vlag van Frankrijk Hubert Rigal Yamaha 33
DNQ Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki 34
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Yamaha 35
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki 36
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 37
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 38
DNQ Vlag van Italië Giovanni Pelletier Morbidelli 39
DNQ Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki 40
DNQ Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha 41
DNQ Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 42
DNQ Vlag van Nederland Albert Siegers Suzuki 43
DNQ Vlag van Italië Carlo Prati Suzuki 44
DNQ Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki 45
DNQ Vlag van Duitsland Josef Hage Suzuki 46
DNQ Vlag van Japan Masaru Iwasaki Suzuki 47
DNQ Vlag van Duitsland Walter Koschine Suzuki 48
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Antonio García Yamaha 49
DNQ Vlag van Nederland Henk Twikler Suzuki 50
DNQ Vlag van België Jean-Philippe Delers Yamaha 51

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 55
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 43
3 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 34
4 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 31
5 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 30
6 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 20
7 Vlag van Japan Takazumi Katayama Suzuki 18
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 17
9 Vlag van Nederland Jack Middelburg Yamaha/
Bakker-Yamaha
15
10 Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki 11

Kork Ballington was inmiddels redelijk hersteld van zijn darmoperatie, maar nog te zwak om in België te starten. Toni Mang liet Giampaolo Marchetti en paar ronden in de buurt blijven, maar vanaf de zevende ronde gaf hij echt gas om zonder problemen te winnen. Marchetti werd tweede, even bedreigd door Carlos Lavado, maar in de laatste ronde gaf diens motor de geest. Daardoor werd Patrick Fernandez derde.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 49'54"03 1 15
2 Vlag van Italië Giampaolo Marchetti MBA 50'36"60 16 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 50'50"77 21 10
4 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 50'52"44 6 8
5 Vlag van Australië Graeme Geddes Yamaha 51'04"29 19 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Cotton-Rotax 51'08"82 7 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 51'12"73 18 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 51'13"02 2 3
9 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora 51'20"21 24 2
10 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 51'25"99 8 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 51'30"24 15
12 Vlag van Venezuela Carlos Lavado[2] Yamaha +1 ronde 5
13 Vlag van België Olivier Liegeois Yamaha +1 ronde 30
14 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha +1 ronde 22
15 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha +1 ronde 31
16 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +1 ronde 4
17 Vlag van Australië John Pace Yamaha +1 ronde 36
18 Vlag van België René Delaby Yamaha +1 ronde 23
19 Vlag van Zuid-Afrika Dirk du Plooy Yamaha +1 ronde 35
20 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha +1 ronde 14
21 Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha +1 ronde 28
22 Vlag van Frankrijk Jean-Jacques Peyre Yamaha +1 ronde 37
23 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde 33
24 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha +1 ronde 38
25 Vlag van Italië Marco Papa Yamaha +1 ronde 13
26 Vlag van Zuid-Afrika Alan North Yamaha +1 ronde 25
27 Vlag van Frankrijk Guy Batesti Yamaha +1 ronde 20
28 Vlag van Frankrijk Bernard Gatti Yamaha +1 ronde 34
29 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha +1 ronde 39
30 Vlag van Italië Arturo Venanzi Yamaha +1 ronde 29
DNF Vlag van Duitsland Roland Kopf Yamaha 40
DNF Vlag van Zweden Lennart Bäckström Yamaha 27
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 17
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn[3] Yamaha Val 11
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 32
DNF Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 10
DNF Vlag van Australië Graeme McGregor Cotton-Rotax 9
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 3
DNF Vlag van België Guy de Waele Yamaha 26
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 12
DNQ Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha 41
DNQ Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 42
DNQ Vlag van Frankrijk Jean Lafond Yamaha 43
DNQ Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 44
DNQ Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 45
DNQ Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha 46
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Cotton-Rotax
DNQ Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha 48
DNQ Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 49
DNQ Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha 50
DNQ Vlag van België Christian Cremer Yamaha 51
DNQ Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha 52
DNQ Vlag van Frankrijk Alain Bernaud Yamaha 53
DNQ Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha 54
DNQ Vlag van Italië Graham Singer Yamaha 55
DNQ Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Kawasaki 56
DNQ Vlag van Zwitserland Alan Roethlisberger Yamaha 57
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 58
DNQ Vlag van België Paul Ramon Yamaha 59
DNQ Vlag van Frankrijk Oliver Bourdil Bimota 60
DNQ Vlag van België Valère Pessotto Yamaha 61
DNQ Vlag van België Giancarlo Bet Yamaha 62
DNQ Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 63
DNQ Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Yamaha 64
DNQ Vlag van België Serge Julin Yamaha 65
DNQ Vlag van België Michel Simeon Yamaha 66

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 79
2 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 36
3 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 30
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 29
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha
6 Vlag van Italië Giampaolo Marchetti Yamaha 28
7 Vlag van Frankrijk Erick Saul Yamaha 24
8 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 22
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 20
10 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora 12

Bij de start van de 125cc-race in België namen Hans Müller en Peter Looijesteijn de leiding. Looijesteijn viel al snel terug, maar Müller behield de leiding tot de vijfde ronde, toen Ángel Nieto en Guy Bertin hem passeerden. Tot de 18e ronde behield Nieto de leiding, maar tegen het einde zette Bertin een aanval in wat hem tot op enkele tienden van seconden achter Nieto bracht. Loris Reggiani werd derde en ook Pier Paolo Bianchi wist Wolfgang Müller nog te passeren.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 46'45"92 9 15
2 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 46'46"19 2 12
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 47'14"37 5 10
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 47'18"40 6 8
5 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 47'19"83 1 6
6 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 47'39"86 4 5
7 Vlag van Italië Giampaolo Marchetti MBA 47'40"21 8 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 47'45"19 11 3
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo MBA 47'49"23 10 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 47'56"00 7 1
11 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 48'18"24 13
12 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem 48'18"93 12
13 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA 48'33"65 21
14 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli 48'37"34 19
15 Vlag van Frankrijk Michel Galbit MBA +1 ronde 16
16 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1 ronde 17
17 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +1 ronde 25
18 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter MBA +1 ronde 29
19 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Morbidelli +1 ronde 23
20 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA +1 ronde 20
21 Vlag van Nederland Martin van Soest Morbidelli +1 ronde 31
22 Vlag van België René Rénier MBA +1 ronde 32
23 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli +1 ronde 33
24 Vlag van België Olivier Liegeois Honda +1 ronde 27
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kernan MBA +1 ronde 30
26 Vlag van Duitsland Hagen Klein Hess +1 ronde 26
27 Vlag van Nederland Peter van Niel MBA +1 ronde 35
28 Vlag van Nederland Jan Huberts Huvo +2 ronden 36
29 Vlag van België Jack Buytaert Honda +3 ronden 39
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 15
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Morbidelli 34
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Marcellino Garcia Morbidelli 37
DNF Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlic MBA 38
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor 18
DNF Vlag van Monaco Patrick Hérouard MBA 28
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 14
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA 22
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA 24
DNF Vlag van België Chris Baert MBA 40
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 3

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 58
2 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 51
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli
4 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 48
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 35
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 30
7 Vlag van Australië Barry Smith MBA 17
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo MBA 13
10 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 11

Stefan Dörflinger moest al het hele seizoen voorrang verlenen aan zijn teamgenoot Ricardo Tormo, maar toen die na de eerste ronde in België met een lege accu de pit opzocht had hij vrij baan. Dörflinger won met 13 seconden voorsprong op Eugenio Lazzarini, die zijn gebruikelijke slechte start had gehad. Aanvankelijk lagen Wolfgang Müller en Yves Dupont op de tweede en de derde plaats, maar zij werden gepasseerd door Lazzarini. Dupont werd derde, maar Müller viel in de twaalfde ronde uit waardoor Hans Spaan vierde werd. Henk van Kessel reed op de derde plaats toen in de zesde ronde zijn motor het kookpunt bereikte. Theo Timmer was toen al gevallen, waarbij hij een sleutelbeen had gebroken.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 37'59"39 2 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem 38'12"45 3 12
3 Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF 38'42"72 5 10
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler 38'55"56 6 8
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 38'55"86 13 6
6 Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler 39'09"87 4 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Kreidler 39'10"20 12 4
8 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 39'14"84 11 3
9 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler 39'17"38 20 2
10 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF 40'83"16 19 1
11 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Kreidler +1 ronde 18
12 Vlag van Frankrijk Pascal Kambourian Kreidler +1 ronde 14
13 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Kreidler +1 ronde 17
14 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +1 ronde 15
15 Vlag van Frankrijk Yves le Toumelin Kreidler +1 ronde 22
16 Vlag van Duitsland Rainer Scheidhauer Rupp +1 ronde 28
17 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Falk +1 ronde 16
18 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquin Gali Bultaco +1 ronde 26
19 Vlag van Duitsland Hagen Klein Horex +1 ronde 10
20 Vlag van België Chris Baert Kreidler +1 ronde 23
21 Vlag van Duitsland Klaus Kull Kreidler +1 ronde 27
22 Vlag van Zwitserland Reiner Koster DRS +1 ronde 29
23 Vlag van België René Evrard Kreidler +1 ronde 31
24 Vlag van België René Loge Kreidler +2 ronden 37
25 Vlag van Italië Enrico Cereda DRS +2 ronden 9
26 Vlag van Frankrijk Michel de Poligny Kreidler +2 ronden 38
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Van Veen-Kreidler Lege accu 1
DNF Vlag van Frankrijk Alain Hannecart BRH 21
DNF Vlag van België Gabriel Staelens Kreidler 33
DNF Vlag van Duitsland Franz Ungar Kreidler 34
DNF Vlag van België Serge Julin Kreidler 36
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Pentax-X-16 Kokende motor 8
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer[4] Bultaco Val 7
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 30
DNF Vlag van Frankrijk Bruno di Carlo Kreidler 24
DNF Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler 25
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler 32
DNF Vlag van Noorwegen Ove Skifjeld Kreidler 35

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem-Kreidler 62
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 57
3 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Van Veen-Kreidler 36
4 Vlag van Nederland Henk van Kessel Pentax-X-16 28
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 27
6 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF 18
Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF
8 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 17
9 Vlag van Nederland Hans Spaan Van Veen-Kreidler 16
10 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 14

Cees Smit en Erik de Groot stonden op de eerste startplaats van de zijspanklasse, maar zij waren er zelf ook van overtuigd dat dit een gevolg van de rommelige tijdwaarneming was. Zoals verwacht ging de strijd om de overwinning tussen Jock Taylor, Alain Michel en Rolf Biland. Die laatste had echter een slechte start, zodat er een gevecht ontstond tussen Taylor en Michel. Taylor behield de leiding tot hij in de 17e ronde een foutje maakte en Michel voorbij kwam. Drie ronden later nam Taylor de leiding weer over om ze niet meer af te staan. Biland had intussen schakelproblemen, die werden veroorzaakt door een knellende laars. Hij ging de pit in, rukte de laars van zijn voet en reed met alleen een sok om zijn "schakelvoet" verder. Hoe groot het verschil met de rest van het veld was bleek uit het feit dat hij toch nog derde werd, met een flinke voorsprong op Derek Jones.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 45'05"39 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha +0'13"90 12
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha +0'47"15 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha +1'07"00 8
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha +1'36"18 6
6 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha +1'45"72 5
7 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Bartol-LCR +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Cutmore Yamaha +1 ronde 1

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 52
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 40
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van België Paul Gérard en
Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Seymaz-Fath /
Seymaz-Yamaha
39
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha 29
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 28
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 18
7 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-LCR-Yamaha 11
8 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Bartol-LCR 10
9 Vlag van Frankrijk Yvan Trolliet Vlag van Frankrijk Denis Vernet Seymaz-Yamaha 9
10 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 8
  • Kenny Roberts, die in de 500cc-klasse derde was geworden, verscheen niet op het erepodium. Hij was door twee baancommissarissen tegengehouden omdat hij geen geldige toegangskaart bij zich had. Dat was niet onlogisch, want de huldiging geschiedde ongeveer 1 minuut nadat Roberts van zijn motorfiets was gestapt.
Vorige race:
TT Assen 1980
FIM wereldkampioenschap wegrace
32e seizoen (1980)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1980

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1979
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1981