Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1983

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1983
Circuit de Spa-Francorchamps
Officiële naam G.P. Moto 1983
Land Vlag van België België
Datum 3 juli 1983
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van België Didier de Radiguès
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Spanje Ángel Nieto
Derde Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Claude Monchaud

De Grand Prix-wegrace van België 1983 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1983. De races werden verreden op 3 juli 1983 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

De komst van de Grand Prix Formule 1 naar Spa-Francorchamps was feitelijk een zegen voor de motorcoureurs. De macht van Bernie Ecclestone zorgde voor een verbeterd circuit, een groter geasfalteerd deel van het rennerskwartier, nieuwe douches en toiletten, een nieuw perscentrum en een nieuwe controletoren. Het zware ongeval van Franco Uncini tijdens de TT van Assen was het Suzuki-fabrieksteam nu wel erg uitgedund, want Loris Reggiani was al drie maanden aan het herstellen van zijn ongeluk tijdens de Franse Grand Prix en Toni Mang had het hele seizoen nog niet gereden door een ski-ongeval voor aanvang van het seizoen. Zo bleef alleen Randy Mamola als fabriekscoureur over.

Freddie Spencer ging er na de start in België meteen vandoor, terwijl Randy Mamola en Kenny Roberts om de tweede plaats vochten en al een gaatje sloegen ten opzichte van de Honda-rijders Takazumi Katayama, Ron Haslam en Marco Lucchinelli. Roberts passeerde Mamola en begon aan een inhaalrace naar Spencer, wiens voorsprong opliep tot meer dan vijf seconden. Spencer kreeg echter steeds meer last van overstuur door een versleten voorband en in de twaalfde ronde bedroeg zijn voorsprong nog maar 2½ seconde. In de dertiende ronde had Roberts het gat al gedicht en in de La Source-hairpin ging hij bij Spencer binnendoor. Hij sloeg uiteindelijk een gat van bijna 14 seconden met Spencer en naderde hem in de stand om het wereldkampioenschap tot op vijf punten.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Franco Uncini
Omdat de Belgische Grand Prix al een week na de TT van Assen werd gereden, stond iedereen te wachten op nieuws over de toestand van Franco Uncini, die door Wayne Gardner was aangereden en bewusteloos naar het Academisch Ziekenhuis Groningen was afgevoerd. Het nieuws kwam met de komst van teammanager Roberto Gallina, die wist te vertellen dat Uncini op donderdag 30 juni om 15.00 uur, exact vijf dagen na het ongeluk, voor het eerst bij bewustzijn was gekomen. Het was nog niet duidelijk of hij blijvend letsel had opgelopen, maar wel dat zijn leven was gered door de constructie van zijn helm. Die helm was weliswaar afgevlogen, maar dat was een ingebouwde veiligheid van de helm, waarvan de kinband afbrak bij een kracht van 500 kg om het breken van de nek te voorkomen. Gallina dacht dat Uncini wellicht in Silverstone weer zou kunnen rijden, maar uiteindelijk kwam hij het hele seizoen niet meer aan de start.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 51"20'88 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 51"34'78 1 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 51"56'81 3 10
4 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 5 8
5 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 4 6
6 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Gauloises-Yamaha 10 5
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 7 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 9 3
9 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 11 2
10 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki
13 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki
14 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki
15 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki
16 Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki
17 Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki
18 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki 25
19 Vlag van Zwitserland Peter Huber Suzuki
20 Vlag van Denemarken Borge Nielsen Suzuki
21 Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki
22 Vlag van Nederland Johan van Eijk Suzuki 31
23 Vlag van België Jean-Philippe Delers Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg Honda Stuurdemper 6
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki Val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki
DNF Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki
DNF Vlag van Zweden Bent Slydal Suzuki
DNF Vlag van Oostenrijk Franz Kaserer Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Con Law Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha
DNQ Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Blessure[1]
DNQ Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Suzuki Blessure[2]
DNQ Vlag van Italië Gianni Pelletier Honda
DNQ Vlag van Italië Leandro Beccheroni Suzuki
DNQ Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva
DNQ Vlag van Italië Loris Reggiani HB-Gallina-Suzuki
DNS Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda Blessure[3]
DNS Vlag van België Didier de Radiguès Honda Carburatie[4]
DNS Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda Blessure[5]
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki Ziekte[6]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 105
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 100
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 70
4 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 62
5 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 54
6 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 43
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 35
8 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 30
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 23
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 17

Voor de start van de 250cc-race liep Jacques Cornu in paniek over de startgrid. Zijn motorfiets was in de opwarmronde stuk gegaan. Dankzij de sportiviteit van o.a. Carlos Lavado en Christian Sarron, die de start ophielden, kon Cornu over de vangrail springen en in het rennerskwartier zijn reservemotor ophalen en alsnog op de tweede startrij plaatsnemen. Didier de Radiguès maakte vanaf poleposition een overduidelijk valse start, maar de jury nam geen maatregelen. De Radiguès was in de beginfase van de race ook overduidelijk de snelste, want na de eerste ronde had hij al een riante voorsprong op Christian Estrosi, Martin Wimmer, Hervé Guilleux en Jacques Cornu. Lavado en Christian Sarron bevonden zich toen na een slechte start nog in het middenveld. Estrosi begon terug te vallen en Lavado en Sarron stootten door naar voren, net als Thierry Espié die als teamgenoot rugdekking moest geven aan De Radiguès. Vooral Sarron ging erg snel en hij wist in de achtste ronde aan het achterwiel van De Radiguès te komen en zelfs enkele malen aan de leiding door te komen. Hij moest echter afhaken toen zijn banden begonnen te slijten. Sarron nam wat gas terug omdat hij vreesde met zijn banden de finish niet eens te halen, maar hij werd wel tweede. Lavado had inmiddels een tamelijk eenzame race op de derde plaats gereden, maar hij hoefde zich ook niet erg in te spannen want hij behield een behoorlijke voorsprong in de WK-stand.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 43"23'29 1 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 43"26'34 3 12
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 43"33'20 2 10
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 7 8
5 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 4 6
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 6 4
8 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha 2
10 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Morena-Rotax 10 1
11 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
12 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod 8
13 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha
14 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Waddon-Rotax 20
15 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
16 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha
17 Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha
18 Vlag van Duitsland Herbert Bessendorfer Yamaha
19 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha
20 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
21 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Armstrong-Rotax
22 Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha
23 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha
25 Vlag van Italië Paolo Ferretti Rotax
26 Vlag van Australië Graeme McGregor EMC-Rotax
17 Vlag van België René Delaby Armstrong-Rotax
DNF Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax Val 5
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 9
DNF Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha
DNF Vlag van België Michel Simeon Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Sonauto-Yamaha Blessure
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod
DNS Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 82
2 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 63
3 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 51
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 48
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 43
6 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax 40
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 38
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha 32
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol/Yamaha 26

Hoewel ze goed getraind hadden, startten alle Garelli-coureurs slecht. Eugenio Lazzarini kwam in het middenveld terecht en Ángel Nieto zat nog verder naar achteren. Ricardo Tormo en Pier Paolo Bianchi voerden het veld aan voor Bruno Kneubühler, August Auinger en Johnny Wickström. Met een nieuw ronderecord reed Lazzarini in de vierde ronde naar de leiding van de race, terwijl Auinger en Bianchi uitvielen. Uiteindelijk verdrong Nieto Kneubühler van de tweede plaats, maar zijn achterstand op Lazzarini was te groot om hem nog van de overwinning af te houden. Kneubühler verloor echter ook zijn vierde plaats aan Wickström toen hij door een gebroken krukas uitviel.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 36"59'75 2 15
2 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 37"08'80 6 12
3 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA 37"09'58 4 10
4 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 8 8
5 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 9 6
6 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA 5
7 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 4
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 11 3
9 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA 2
10 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 1
11 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger MBA
12 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA
13 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA
14 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA
15 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Real
16 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenburg MBA
17 Vlag van Frankrijk Paol Bordes MBA
18 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA
19 Vlag van België Olivier Liégeois Sanvenero
20 Vlag van Finland Jussi Hautanimi Yamaha
21 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA
22 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA
23 Vlag van België Jean-Paul Leonard MBA
24 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA
25 Vlag van Finland Esa Kytola MBA
26 Vlag van Nederland Kees van der Ven MBA 33
27 Vlag van België Chris Baert MBA
DNF Vlag van Nederland Willem Heykoop Sanvenero Val 16
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA Krukas 3
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Seel-MBA Drijfstang 5
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero Krukas 1
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA Krukas 7
DNF Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA
DNF Vlag van Nederland Anton Straver MBA Schakelstang 21
DNF Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 10

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 87
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 67
3 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 49
4 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA 46
5 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 41
6 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 34
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 30
8 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA/Garelli 20
9 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 19
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA 17

Egbert Streuer had een zeer slechte start in België en verklaarde later dat hij dacht dat het teken "vijf seconden voor de start" net was gegeven toen iedereen al aan het aanduwen was. Rolf Biland reed zoals gewoonlijk aan kop en sloeg meteen een flink gat met Streuer en de nogal wild sturende Pentti Niinivaara. De eveneens slecht gestarte Alain Michel nam de derde plaats over van Niinivaara. Voor Streuer was het gat met Biland te groot om nog een aanval in te zetten, maar hij liep wel weer wat meer in op Werner Schwärzel, die vierde werd.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 43"03'21 1 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 41"21'23 2 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Claude Monchaud Krauser-LCR-Yamaha 41"49'45 3 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 6 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 10 6
6 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 9 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Williams Ireson-Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Padgett-Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg Seymaz-Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Windle-Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Bryson Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Carlo Sonaglia LCR-Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Hans-Ruedi Christinat Vlag van Zwitserland Kurt Rothenbühler LCR-Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Nederland Martin Kooij Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha +1 ronde 21
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Yamaha +1 ronde
16 Pascal Faivre Onbekend Onbekend +1 ronde
17 Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Erik De Groot LCR-Yamaha +1 ronde 22
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindlay Vlag van Verenigd Koninkrijk Christopher Jones Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland Willem van Dis LCR-Yamaha +1 ronde 7
20 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Eckart Rösinger Busch-Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 4
DNF Vlag van Finland Pentti Niinivaara Vlag van Finland Vesa Bienek LCR-Yamaha Ongeval 5
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch-Yamaha 8

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 60
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 42
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 37
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Claude Monchaud Krauser-LCR-Yamaha 27
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 26
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Ashley Wooller en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Williams
Ireson-Yamaha 20
7 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 16
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Seymaz-Yamaha 14
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Windle-Yamaha 13
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg Seymaz-Yamaha

Na de Belgische Grand Prix volgde een rustpauze van drie weken. Vooral voor het HB-Suzuki-fabrieksteam was dat belangrijk, want men hoopte in die tijd Toni Mang en Loris Reggiani weer fit te krijgen, terwijl er ook nog een kleine kans bestond dat Franco Uncini op tijd fit zou zijn.

Vorige race:
TT Assen 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
35e seizoen (1983)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1983

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1982
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1984