Naar inhoud springen

TT Assen 1989

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1989
TT-Circuit Assen
Officiële naam 59e Dutch TT, Grote Prijs der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 24 juni 1989
Organisator FIM, KNMV
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Eerste Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Sito Pons
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Duitsland Reinhold Roth
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
125 cc
Poleposition Vlag van Nederland Hans Spaan
Snelste ronde Vlag van Italië Ezio Gianola
Eerste Vlag van Nederland Hans Spaan
Tweede Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Derde Vlag van Spanje Julián Miralles
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Duitsland Peter Öttl
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Geral de Haas
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Geral de Haas
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Formule 1
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty
Tweede Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett

De TT van Assen 1989 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1989. Ze werd verreden op het TT Circuit Assen nabij Assen.

De TT van Assen werd verreden in het kader van de "Speedweek Assen", die al begon op 19 juni met de trainingen voor het Europees kampioenschap wegrace. De EK-races vonden plaats op 20 juni, de Formule 1-klasse reed op 22 juni. De WK-races werden verreden op zaterdag 24 juni (80-, 125-, 250- en 500 cc en de zijspanklasse). De start van de races werd vertraagd omdat het publiek 's nachts een aantal strobalen in brand had gestoken en ook tv-kabels van de NOS had vernield.

Wayne Gardner mocht van dokter Costa rijden in Assen, maar merkte al tijdens de trainingen dat hij nog lang niet hersteld was van zijn beenbreuk. Hij reed desondanks de negende tijd, ruim twee seconden langzamer dan Kevin Schwantz. Ook Wayne Rainey, Pierfrancesco Chili en Christian Sarron zelf doken ruim onder het oude trainingsrecord van Sarron. Christian's broer Dominique Sarron schakelde zichzelf uit door een valpartij in de warm-uptraining. Hij brak een botje in zijn schouder.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 2"09"85
2. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"10'56
3. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 2"10'59
4. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"10'66
5. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"10'95
6. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 2"11'33
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 2"11'46
8. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 2"11'87
9. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"12'20
10. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse 2"12'42

De start van de race werd vertraagd door een domme actie van Randy Mamola, de clown onder de coureurs die het publiek al vermaakt had met een klompendans, maar die tijdens de opwarmronde nog een mooie wheelie wilde maken. Hij trok zijn Cagiva achterover in de Strubben en mocht die op de grid laten repareren. Toen er eindelijk gestart werd nam Wayne Rainey de leiding voor Kevin Schwantz, Eddie Lawson, Kevin Magee, Christian Sarron en Freddie Spencer. Rainey leidde drie ronden voor Schwantz en de goed volgende Pierfrancesco Chili, die in gevecht was met Eddie Lawson. Lawson nam pas in de negende ronde de derde plaats over toen Chili's Pirelli-banden de geest begonnen te geven. Nu werd Lawson belaagd door Sarron wiens Yamaha minder snel was maar veel beter stuurde, ondanks het feit dat hij vanwege een handblessure had gekozen voor (zwaardere) stalen remschijven. Schwantz had intussen al in de vierde ronde de leiding genomen en tegen het einde van de race begon hij weg te lopen van Rainey. Schwantz had een voorsprong van 2,5 seconde toen vier ronden voor het einde een drijfstang van zijn Suzuki brak. Nu kon Rainey de overwinning niet meer ontgaan. Lawson werd tweede en Sarron derde. Freddie Spencer werd dertiende nadat hij twee keer rechtdoor was geschoten door vastlopers.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Wayne Rainey
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 43"42'08 2 20
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 43"49'05 6 17
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 43"51'92 4 15
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 44"04'19 5 13
5 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 44"12'16 3 11
6 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 44"12'40 9 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 44"13'19 7 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 44"31'63 12 8
9 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 44"37'92 13 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Cabin-HRC-Honda 45"07'51 14 6
11 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse 45"47'04 10 5
12 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 15 4
13 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha +1 ronde 8 3
14 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +1 ronde 18 2
15 Vlag van Nederland Cees Doorakkers[1] Honda +1 ronde 22 1
16 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda +1 ronde 23
17 Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda +1 ronde 26
18 Vlag van Italië Michele Valdo[2] Honda +1 ronde 25
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster[2] Team Katayama-Honda +1 ronde 17
20 Vlag van Italië Marco Papa Greco-Paton +1 ronde 21
21 Vlag van Duitsland Peter Schleef Honda +1 ronde 35
22 Vlag van Duitsland Martin Trösch[2] Honda +1 ronde 33
23 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann[2] Technotron-Honda +1 ronde 29
24 Vlag van Zwitserland Felix Beck[2] Zeder AG-Honda +1 ronde 30
25 Vlag van Duitsland Alois Meyer[2] Rallye Sport-Honda +1 ronde 36

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek[2] Wernberger Konservenfabrik-Honda 34
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Drijfstang 1
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe[2] Librenti-Suzuki 31
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler[2] Suzuki 27
Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess[2] Shell-Honda 24
Vlag van Zweden Peter Lindén[2][3][4] Flygvapnet-Eurovan Germany-Honda 19
Vlag van Ierland Eddie Laycock[4] Millar-Honda 20
Vlag van Spanje Juan López Mella[2] Xunta-Honda 32
Vlag van België Stéphane Mertens[4] Total Bel Ray-Honda 16
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte[2] Ville de Plaisir-Jacadi-Chevallier-Honda 28
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda Blessure[5] 11

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Fernando González de Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Pratt[2] Honda
Vlag van Ierland Tony Carey[2] Uvex-Eurol-Spondon-Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [6]
Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha [7]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [8]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[9]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [8]
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [8]
Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[10]
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha [11]
Vlag van Italië Romolo Balbi[12] Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [13]
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland
Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [14]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [15]
Vlag van Italië Alberto Rota Yamaha

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 143
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 127
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 97
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 83
5 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 80
6 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 77
7 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 56
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 48
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki
10 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 43

Slechts 0,08 seconde scheidde Sito Pons en Reinhold Roth, voor wie Assen een van zijn favoriete circuits was. Jean-Philippe Ruggia zette zijn Yamaha YZR 250 op de derde plaats, maar Juan Garriga was slechts twaalfde, nog achter Alberto Puig met de Yamaha TZ 250-productieracer. Carlos Lavado had eindelijk weer een machine, de Rudy Project-Aprilia van de zwaar geblesseerde Fabio Barchitta. Hij kwalificeerde zich als zeventiende. Wilco Zeelenberg had van HRC een fabriekskit gekregen, maar had moeite om zijn nieuwe onderdelen af te stellen en kwalificeerde zich slechts als 23e.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 2"15'10
2. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 2"15'18
3. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"15'44
4. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 2"15'75
5. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"15'90
6. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 2"16'18
7. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 2"16'38
8. Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 2"16'58
9. Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 1"16'62
10. Vlag van België Didier de Ragiguès Aprilia 2"16'84

Na de eerste ronde leidde Reinhold Roth voor Carlos Cardús, Luca Cadalora, Jacques Cornu, Martin Wimmer, Gary Cowan, Didier de Radiguès en Sito Pons. Daarmee waren de kansen van Yamaha al bijna de grond in geboord, met Cadalora als enige vertegenwoordiger van een fabrieksteam. Jean-Philippe Ruggia (Gauloises-Sonauto-Yamaha) was al in de eerste ronde gevallen en Juan Garriga (Ducados-Repsol-Yamaha) viel uit door een gebroken zuiger. Cadalora ging echter het gevecht met Roth aan en nam enkele malen de leiding over. Af en toen bemoeide Pons zich met het gevecht, terwijl Cornu vanaf de vierde plaats toekeek. Bij Cadalora's Yamaha brak echter ook een zuiger en toen werd het een compleet Honda-gevecht, dat werd gewonnen door Roth voor Pons, Cornu en Cardús. Martin Wimmer plaatste zich met zijn privé-Aprilia voor de fabrieksmachine van De Radiguès en pas op de zevende plaats volgde de eerste Yamaha, de privé-Yamaha TZ 250 van Alberto Puig.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 41"03'89 2 20
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 41"04'28 1 17
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 41"04'67 6 15
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 41"15'47 4 13
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 41"17'48 7 11
6 Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 41"19'35 10 10
7 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 41"41'19 9 9
8 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg[16] Samson-Sharp-HRC-Honda 41"41'43 23 8
9 Vlag van Italië Marcellino Lucchi[3] Aprilia-Rotax 41"47'33 7
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Rudy Project-Aprilia-Rotax 41"52'14 17 6
11 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 41"58'82 5
12 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 41"59'99 4
13 Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh[3] Docshop-Yamaha 42"00'34 3
14 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 42"04'87 2
15 Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax 42"05'17 1
16 Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha 42"05'49
17 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax 42"08'41
18 Vlag van Italië Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax 42"10'28
19 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli[3] Yamaha 42"16'73
20 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda 42"43'33 20
21 Vlag van Duitsland Bernard Schick[3] Yamaha 42"47'25
22 Vlag van België René Delaby[3] Yamaha 42"57'60
23 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 43"25'27

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Ierland Gary Cowan Docshop-Yamaha Val
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 3
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Bosworth[3] Aprilia-Rotax Val[17]
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Zuiger 5
Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha Val 16
Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha Zuiger 12
Vlag van Duitsland Hans Becker Seel Val
Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda Val 8
Vlag van Oostenrijk Erich Neumair[16] Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Renzo Colleoni[3] Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda
Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda Val

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha
Vlag van Andorra Javier Cardelús JJ Cobas-Rotax
Vlag van Verenigde Staten Andrew Leisner Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Frankrijk Alain Bronec[3] Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Virginio Ferrari Gazzaniga-Rotax
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Yamaha
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha
Vlag van Nederland Hans Koopman[3] Honda
Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [18]
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda [19]
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [20]
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda Blessure[21]
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [8]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [8]
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda
Vlag van Japan Junya Arai Honda [8]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 164
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
103
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 100
4 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 99
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 95
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 70
7 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 51
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda
9 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 44
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax
Hans Spaan

Met 0,7 seconde verschil in de trainingen kon Hans Spaan tevreden zijn, temeer omdat hij bijna een volle seconde sneller was dan WK-leider Ezio Gianola. Jorge Martínez was nog niet helemaal hersteld van zijn sleutelbeenbreuk en liet de 80cc-klasse varen, maar in de 125cc-kwalificatie was hij vierde. Peter Öttl kwalificeerde zich als tiende met de nieuwe 125cc-Krauser, die zich nog in het ontwikkelingsstadium bevond. De machine was ontwikkeld door Herbert Rittberger.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"25'20
2. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 2"25'92
3. Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 2"26'05
4. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"26'68
5. Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 2"27'07
6. Vlag van Italië Bruno Casanova Aprilia-Rotax 2"27'11
7. Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"27'53
8. Vlag van Italië Gabriele Debbia Aprilia-Rotax 2"27'82
9. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 2"27'91
10. Vlag van Duitsland Peter Öttl LCR-Krauser 2"28'28

De kopgroep bestond aanvankelijk uit Stefan Prein, Àlex Crivillé, Jorge Martínez en Ezio Gianola, maar in de derde ronde had Hans Spaan aansluiting gevonden en hij nam de leiding voor Crivillé en Gianola. Spaan hield de leiding een aantal ronden, maar raakte bij het Mandeveen even in het gras. Vijf ronden lang volgde (en bestudeerde) hij Crivillé. Drie ronden voor het einde ging Gianola onderuit en ontstond een gevecht tussen Spaan en Crivillé. In de voorlaatste ronde passeerde Spaan Crivillé bij de Stekkenwal. Crivillé nam de leiding terug, maar Spaan wist dat hij bij de Stekkenwal kon toeslaan en deed dat ook. Crivillé was tevreden met zijn tweede plaats, want door de val van Gianola kwam hij aan de leiding van het wereldkampioenschap.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 38"57'69 1 20
2 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 38"57'88 2 17
3 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 39"17'33 7 15
4 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 39"18'01 5 13
5 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 39"40'65 13 11
6 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 39"40'66 9 10
7 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 39"49'11 4 9
8 Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda 39"55'30 11 8
9 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 40"04'09 15 7
10 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda 40"04'43 12 6
11 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz[16] Honda 40"05'12 21 5
12 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 40"05'46 16 4
13 Vlag van Italië Gabriele Debbia[16] Aprilia-Rotax 40"06'46 8 3
14 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 40"08'66 31 2
15 Vlag van Duitsland Dirk Raudies[16] Honda 40"16'00 27 1
16 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Garelli 40"21'81 18
17 Vlag van Italië Doriano Romboni Honda 40"22'02 29
18 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup[16] Honda 40"22'57 17
19 Vlag van Duitsland Hubert Abold Rotax 40"22'99 19
20 Vlag van Oostenrijk Manfred Fischer[16] Honda 40"23'31 23
21 Vlag van Nederland Adri Nijenhuis[16] Honda 40"34'44 34
22 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 40"34'69 24
23 Vlag van Zwitserland Othmar Schuler Honda 41"19'31 35
24 Vlag van Spanje Herri Torrontegui[22] Honda 41"31'78 14

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Peter Öttl LCR-Krauser Opgave[23] 10
Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 32
Vlag van Italië Bruno Casanova Aprilia-Rotax Val 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 33
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 26
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Marlboro-Honda 20
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini[16] Honda 36
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford 7Up-EMC-Rotax 30
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Aprilia-Rotax 25
Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 28
Vlag van Spanje Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda Val 3
Vlag van Italië Emilio Cuppini Garelli 22

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Nederland Bert Smit Honda
Vlag van Finland Johnny Wickström Honda
Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda
Vlag van Italië Gastone Grassetti Aprilia-Rotax
Vlag van Zweden Håkan Olsson[16] Rotax
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA[24]
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner Honda
Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal
Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Manley Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kryszstof Galatowicz Honda
Vlag van Spanje Rafael Roses Honda
Vlag van San Marino Valerio Vivarelli Rotax

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Masayuki Hirose Honda [8]
Vlag van Japan Kenishi Yoshida Honda [8]
Vlag van Japan Masato Shima Honda [8]
Vlag van Japan Yukata Fujiwara Honda [8]
Vlag van Japan Kazuaki Yamashita Honda [8]
Vlag van Japan Shin'ichi Fujiyama Honda [8]
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda
Vlag van Japan Kasuya Yamada Honda [25]
Vlag van Australië Ian Saunders Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Jeandat[26] Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard[26] Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 92
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 81
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 78
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 77
5 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 61
6 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 57
7 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 50
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 46
9 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 44
10 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 37

Al tijdens de trainingen bleek dat de Krausers erg snel waren, met Stefan Dörflinger, Herri Torrontegui en Peter Öttl op de eerste drie plaatsen. Hoewel Jorge Martínez weer redelijk hersteld was van zijn sleutelbeenbreuk, beperkte hij zich in Assen nog tot de 125cc-klasse. Zijn teamgenoten Manuel Herreros en Julián Miralles completeerden de voorste startrij.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 2"33'35
2. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 2"34'81
3. Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 2"34'81
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"35'03
5. Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 2"35'50
6. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 2"36'68
7. Vlag van Spanje José Saez Krauser 2"37'41
8. Vlag van Spanje Luis Alvaro Krauser 2"37'47
9. Vlag van Spanje Andrés Sánchez Krauser 2"37'51
10. Vlag van Nederland Hans Koopman Viplex-Ziegler 2"38'01

De 80cc-race ging net als in de Grand Prix van Oostenrijk een half uur later van start omdat een aantal rijders demonstreerde voor behoud van deze klasse. Toen het licht eenmaal groen werd raakten zowel Peter Öttl als Stefan Dörflinger ver achterop. Even bestond de kopgroep uit Manuel Herreros, Herri Torrontegui en de (verdacht) snel gestarte Luis Alvaro. Alvaro waagde één aanval op Herreros, maar moest dat bekopen met een stukje door het gras, waarop Herreros hem middels een handgebaar duidelijk maakte dat hij zich niet met het gevecht mocht bemoeien. Herreros maakte zich los van Torrontegui en Alvaro, maar intussen kwamen Dörlinger en Öttl langzaam maar zeker richting zijn achterwiel. Zelfs tijdens hun onderlinge gevecht maakten ze nog tijd goed op Herreros. Aanvankelijk liet Öttl het aanvallen aan Dörflinger over. Hij bekeek het vanaf de derde positie, maar in de laatste ronden viel hij Herreros zelf aan. Herreros leek de race te winnen, maar in de laatste ronde brak het Meeuwenmeer zijn achterwiel even weg. Öttl kon daarvan profiteren, maar Dörflinger niet.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser 28"30'78 3 20
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 28"31'12 4 17
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 28"31'35 1 15
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 28"48'67 5 13
5 Vlag van Spanje Jaime Mariano[27] Banca March-Timspeed-Casal 29"00'63 13 11
6 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 29"07'27 17 10
7 Vlag van Nederland Hans Koopman[3] Viplex-Ziegler 29"07'48 10 9
8 Vlag van Nederland Bert Smit Krauser 29"07'97 16 8
9 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 29"08'22 15 7
10 Vlag van Duitsland Bernd Völkel[27] Seel 29"16'55 14 6
11 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 29"17'94 2 5
12 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann[16][27] Seel 29"34'02 12 4
13 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger[27] Casal 29"44'08 28 3
14 Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal 29"50'07 22 2
15 Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss[27] Krauser 29"52'38 23 1
16 Vlag van Zwitserland René Dünki LCR-Krauser 29"52'90 25
17 Vlag van Spanje Luis Alvaro[27] Krauser 29"53'27 8
18 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 29"53'74 19
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar[16][27] Eberhardt 29"54'03 24
20 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko 30"07'05 26
21 Vlag van Spanje Joaquin Gali[27] Krauser 30"08'59 27
22 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 30"11'49 32
23 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Casal 30"12'02 29
24 Vlag van Duitsland Thomas Engl[27] Krauser +1 ronde 35
25 Vlag van Duitsland Matthias Ehinger Krauser +1 ronde 34
26 Vlag van Hongarije János Szabó[16][27] Krauser +2 ronden 20

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani Opgave[28] 18
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel Schakelpedaal 6
Vlag van Spanje José Saez[27] Krauser Val 7
Vlag van Duitsland Maik Stief[27] Casal 33
Vlag van Spanje Andrés Sánchez JJ Cobas-Rotax 9
Vlag van Italië Roberto Sassone[27] Unimoto Val 11
Vlag van Duitsland Undine Kummer[27] Krauser 31
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van België Jacques Bernard[27] Fantic
Vlag van Spanje Javier Arumi[27] Krauser Defect[29]
Vlag van Portugal Manuel Duarto Zündapp

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van België Chris Baert[27] Bultaco
Vlag van Frankrijk Paul Bordes[16][27] RB
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič[27] Seel
Vlag van Spanje Emilio Palencia[27] Arbizu-Casal
Vlag van Frankrijk Fabrice Roy[27] Tyl
Vlag van Frankrijk Claude Gourdon[27] DGM

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Antonio Sánchez[27] JJ Cobas-Rotax
Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi Blessure[30]
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi| BBFT

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

(Nog één race te gaan: GP van Tsjecho-Slowakije).

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 75
Vlag van Duitsland Peter Öttl Atomic-Krauser
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 69
4 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Servitrans-Repsol-Krauser 55
5 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 37
6 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 37
7 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 25
8 Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax 30
9 Vlag van Spanje Jaime Mariano Banca March-Timspeed-Casal 28
10 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 26
Vlag van Nederland Hans Koopman Viplex-Ziegler

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland reed de snelste tijd in de vierde tijdtraining, want de tweede had hij gemist door ontstekingsproblemen en de derde door het experimenteren met sproeiernaalden. Egbert Streuer had gehoopt in Assen zijn nieuwe injectiesysteem te kunnen gebruiken, maar dat was nog niet doorontwikkeld.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 2"17'42
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"17'75
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Toni Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 2"17'84
4. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"19'19
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"19'25
6. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 2"20'12
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"20'46
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha 2"20'52
9. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 2"21'35
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 2"21'41

Bij de start waren Egbert Streuer/Geral de Haas het snelste weg, gevolgd door Steve Webster/Tony Hewitt. Rolf Biland/Kurt Waltisperg startten zo slecht, dat zowel Steve Abbott/Shaun Smith als Rolf Steinhausen/Bruno Hiller (vanaf de derde startrij) nog voor hem zaten. Na één ronde was al duidelijk dat de race tussen Webster en Streuer zou gaan. Het duurde lang tot Biland de derde plaats had overgenomen, maar ook toen verloor hij alleen nog maar tijd op het leidende duo. Negen ronden lang leidde Streuer, op start/finish steeds maar enkele centimeters voor Webster, waardoor het leek of die laatste nog wat over had. In de tiende ronde passeerde Webster in de Veenslang, maar toen bleek dat Streuer op zijn beurt weer goed kon volgen. Het resulteerde in nog enkele inhaalacties, maar uiteindelijk sloeg Webster - opnieuw in de Veenslang - definitief toe. Streuer probeerde nog een laatste wanhoopsactie in de Geert Timmerbocht, maar moest daarbij door het gras en werd tweede met slechts 0,4 seconde achterstand, maar een halve minuut voor Biland/Waltisperg. Op de vraag achteraf aan Biland wat zijn probleem was geweest, antwoordde hij: "Webster en Streuer".

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 37'07"67 3 20
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha +0"44 2 17
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser +31"09 1 15
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +34"92 5 13
5 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM +1'00"63 9 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha +1'04"01 8 10
7 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser +1'20"81 12 9
8 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +1'22"31 7 8
9 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Beijeman-LCR-Krauser +1'27"64 14 7
10 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-JPX +1'32"24 6
11 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser +1'36"09 13 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha +1'36"44 10 4
13 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Zweden Peter Lindén[2][3][4] Windle-Yamaha +1'43"66 3
14 Vlag van Zwitserland René Progin[31] Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker[31] LCR-Krauser +1'48"82 15 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Hopkinson LCR-Krauser +1'49"95 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith[31] Vlag van Verenigd Koninkrijk David Smith[31] Windle-ADM

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 4
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-SMS-Yamaha Los zijspanwiel 6
Vlag van Nederland Jos van Stekelenburg[31] Vlag van Nederland Rini Betgens[31] LCR-Yamaha 20
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 11
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Tony Wyssen Vlag van Zwitserland Kilian Wyssen LCR-Krauser Blessure van Tony.

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zweden Billy Gällros[32] Vlag van Zweden Håkan Olsson[32] Yamaha
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Campbell LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Howles[32] Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Pointer[32] LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Judd Drew[31] Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Houghton[31] LCR-JPX
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk George Hardwick Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parker LCR-Yamaha

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 61
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders en
Vlag van Nederland Geral de Haas
Lucky Strike-LCR-Yamaha 51
3 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 47
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 45
5 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 35
6 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 34
7 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 29
8 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-Yamaha /
BP-SMS-Yamaha
25
9 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 21
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 20
Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow,
Vlag van Zweden Peter Lindén
Windle-Yamaha

Al in de training stond er geen maat op Carl Fogarty, die zijn Honda naar poleposition reed. Steve Hislop, die enkele weken eerder tijdens de TT van Man zowel de Formula One TT, de Supersport 600 TT als de Senior TT gewonnen had, viel nogal tegen met de zevende startplaats. Trevor Nation reed met de Norton RCW 588 wankelmotor de tiende tijd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty Honda 2"17'51
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Honda 2"17'94
3. Vlag van Finland Jari Suhonen Yamaha 2"18'09
4. Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Honda 2"18'34
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk James Whitham Durex-Suzuki 2"19'45
6. Vlag van Zweden Anders Andersson Suzuki 2"19'45
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Hislop HRC-Honda 2"19'86
8. Vlag van Duitsland Michael Galinsky Bimota-Yamaha 2"20'28
9. Vlag van Nederland Jeffry de Vries Yamaha 2"20'38
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Nation Norton 2"20'43

De Formule 1-race verliep eigenlijk vrij eentonig. Vanaf de start leidde Carl Fogarty voor Andy Hofmann en Roger Burnett. Fogarty bouwde een voorsprong op van tien seconden en omdat de koplopers in dezelfde ronde gingen tanken bracht ook de tankstop de spanning niet terug. Fogarty reed ook de snelste raceronde en had bij de finish 17 seconden voorsprong. Fogarty ging nu ruim aan de leiding in de totaalstand, omdat hij als enige ook aan de eerste race in Sugo had deelgenomen. Hij scoorde daar slechts drie punten, maar met de vierde plaats in de Formula One TT en deze overwinning had hij tien punten voorsprong op de Schot Brian Morrison.

Uitslag Formule 1

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty Honda 58"06'40 1 20
2 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Honda 58"23'24 4 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Honda 58"23'56 2 15
4 Vlag van Finland Jari Suhonen Yamaha 58"45'55 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk James Whitham Durex-Suzuki 58"47'74 5 11
6 Vlag van Nederland Jeffry de Vries[2] Yamaha 58"51'01 9 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Morrison Honda 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Dunlop Honda 8
9 Vlag van Zwitserland Tony Rohrer Honda 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Nation Norton 10 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Hislop[3] HRC-Honda 7 5
12 Vlag van Duitsland Peter Rubatto Bimota-Yamaha 4
13 Vlag van Duitsland Mario Rubatto Suzuki 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha 2
15 Vlag van Zweden Peter Lindén[2][3] Honda 1
16 Vlag van Nederland Mile Pajic Kawasaki 13
17 Vlag van Zwitserland Claudio Biesele Bimota-Yamaha
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Cull Norton
19 Vlag van Zwitserland Christian Monsch Honda
20 Vlag van Frankrijk Esko Kuparinen Honda
21 Vlag van Zwitserland Peter Krummenacher Meienberg-Honda
22 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda
23 Vlag van Nederland Johnny Willemsen Suzuki 33
24 Vlag van Nederland Rico Mertens Suzuki 37
25 Vlag van Italië Vittorio Scatola Onbekend
26 Vlag van Thailand Nattavude Charoensukhawatana Kawasaki
27 Vlag van België Ignace Parijs Honda

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zweden Anders Andersson[16] Suzuki 6
Vlag van Duitsland Michael Galinsky Bimota-Yamaha 8
Vlag van Nederland Gerard van der Wal Yamaha Lege tank 15
Vlag van Nederland Dick Bemelman Bimota-Yamaha Lege tank 20
Vlag van Nederland Tom de Klerk Ducati 39
Vlag van Nederland Henk Twikler Suzuki 41

(Ingeschreven deelnemers)

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Bodo Schmidt Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Hutchison Suzuki
Vlag van Maleisië Kit Chung Chao Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Reid Honda
Vlag van Denemarken René Rasmussen Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spray[33] Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Armes Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Caffrey Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Robert Holden Honda
Vlag van België Jerome van Haeltert Suzuki
Vlag van België Johan van Vaerenbergh Kawasaki
Vlag van België Stéphane Mertens Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda
Vlag van Zweden Peter Granath Yamaha
Vlag van Finland Erkki Siukola Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael Seward Honda
Vlag van Hongkong Simon Cheung Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop HRC-Honda Blessure[34]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Corner Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Jefferies Yamaha
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Leach Yamaha
Vlag van Japan Yasutomo Nagai Yamaha [8]
Vlag van Japan Yukiya Ōshima Suzuki [8]
Vlag van Noord-Ierland Sam McClements Honda
Vlag van Australië Rob Phillis Kawasaki
Vlag van Australië Graeme McGregor Honda
Vlag van Japan Ken’ichirō Iwahashi Honda [8]
Vlag van Verenigde Staten Doug Polen Suzuki
Vlag van Japan Noboru Miura Honda [8]
Vlag van Zweden Mikael Lundvall Kawasaki
Vlag van Noord-Ierland Phillip McCallen Shell Gemini-Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy McGladdery Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Jones Ducati
Vlag van Japan Mistuo Saito Yamaha [8]
Vlag van Japan Jun Maeda Honda [8]
Vlag van Portugal Pedro Baptista Honda
Vlag van Zweden Christer Lindholm Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Gable Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Russell Benney Honda
Vlag van Japan Shoji Miyazaki Honda [8]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Ireland Honda
Vlag van Japan Shoichi Tsukamoto Kawasaki [8]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Toni Moran Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brent Gladwin Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ward Honda
Vlag van Japan Tadaaki Hanamura Yamaha [8]
Vlag van Noord-Ierland Woolsey Coulter[3] Honda
Vlag van Zweden Göran Forsslund Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Jackson Honda
Vlag van Japan Tadashi Ohshima Honda [8]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Lindsell Yamaha
Vlag van Japan Tatsuro Arata Yamaha [8]

Top tien tussenstand Formule 1

[bewerken | brontekst bewerken]

(Na drie wedstrijden)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty Honda 36
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Morrison Honda 26
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Hislop Honda 25
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk James Whitham Durex-Suzuki 21
5 Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha 20
6 Vlag van Noord-Ierland Robert Dunlop Honda 17
Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Kawasaki
Vlag van Japan Yasutomo Nagai Yamaha
9 Vlag van Japan Yukiya Oshima Suzuki 15
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Jefferies Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Honda

Formule 1-coureur Ad Slot kwam in de dinsdagavondtraining (20 juni) ten val nadat hij twee remblokken verloren had. Hij werd naar het Academisch Ziekenhuis Groningen gebracht, waar zijn toestand aanvankelijk stabiel leek. In de nacht van donderdag op vrijdag (23 juni) overleed hij plotseling aan een halswervelbreuk.

Peter Lindén

[bewerken | brontekst bewerken]

Peter Lindén had het drukste programma van alle coureurs. Maandag 19 juni: twee trainingen voor het Europees kampioenschap 250 cc en twee trainingen voor het Europees kampioenschap 500 cc. Dinsdag 20 juni: 's ochtends training voor het Europees kampioenschap 250 cc en training voor het Europees kampioenschap 500 cc en 's middags beide races. 's Avonds training voor het WK Formule 1. Woensdag 21 juni: Twee trainingen voor het WK Formule 1, training voor het WK zijspannen en training voor het WK 500 cc. Donderdag 22 juni: Training voor het WK Formule 1, twee trainingen voor het WK zijspannen en twee trainingen voor het WK 500 cc, 's avonds: Formule 1 race. Vrijdag 23 juni: training voor het WK 500 cc en het WK zijspannen. Zaterdag 24 juni: 500 cc-race en aansluitend zijspanrace als invaller in het zijspan van Yoshisada Kumagaya. Peter Lindén legde in totaal 552,06 racekilometers af. De resultaten: EK 250: 15e, EK 500: 2e, Formule 1: 15e, GP 500: DNF, WK zijspannen: 13e.

De overwinning van Peter Öttl in de 80cc-klasse bracht een zinderende spanning teweeg, want hij stond nu gelijk met Manuel Herreros op de eerste plaats. Die spanning zou ook nog twee maanden en drie dagen aanhouden, want dan vond pas de GP van Tsjecho-Slowakije plaats. Dat zou de laatste race van het seizoen én van de geschiedenis van de 80cc-klasse worden.

Failliete sponsoren

[bewerken | brontekst bewerken]

Jacques Cornu had niet veel hoop op het langer voortbestaan van zijn helmensponsor Levior. Toen hij voor Kiwi-helmen reed ging die failliet en dit jaar was ook zijn sponsor Römer failliet gegaan (Levior bestond in 2018 114 jaar).

Agostini en Spencer

[bewerken | brontekst bewerken]

De relatie tussen teammanager Giacomo Agostini en Freddie Spencer begon steeds warriger te worden. Agostini had zich negatief uitgelaten over Spencer, maar gaf tijdens een gezamenlijke persconferentie de pers de schuld. Nu verdedigde hij Spencer door te melden dat die nog moest wennen aan de Yamaha YZR 500 en dat hij twee nieuwe rijders had die beiden geen ervaring met de Yamaha hadden. Hij keek uit naar een derde rijder om het team aan te vullen en bezon zich nog op het verlengen van het contract met Spencer. Die derde rijder had hij feitelijk al in huis: Luca Cadalora deed het goed in de 250cc-klasse.

Hoewel de WK-kalender toch al lang bekend was, was men in Spa-Francorchamps nog aan het werk in het rennerskwartier, dat pas op dinsdag na de TT van Assen gebruikt zou kunnen worden. Assen ving dit op door het rennerskwartier tot dinsdagochtend, drie dagen na de TT, open te houden.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1989

Vorige race:
TT Assen 1988
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1990