Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1988
Circuit Paul Ricard
Officiële naam Grand Prix de France
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 24 juli 1988
Organisator FIM/FFM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Ezio Gianola
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van Italië Corrado Catalano
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Derde Vlag van Zwitserland Markus Egloff/Vlag van Zwitserland Urs Egloff

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1988 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1988. De races werden verreden op 24 juli 1988 op het Circuit Paul Ricard nabij Le Castellet, Frankrijk. De 125cc-, de 250cc-, de 500cc- en de zijspanklasse kwamen aan de start.

Net zoals in de Franse GP van 1987 reden de broers Christian- en Dominique Sarron in hun thuisrace de snelste trainingstijd, maar - ook net als in 1987 - konden ze die niet omzetten in een overwinning. Alle coureurs, inclusief de Fransen, klaagden over het hobbelige circuit, waarbij de oude delen zodanig afgesleten waren dat ze ook nog glad waren geworden. Gelukkig werden de races onder zonnige omstandigheden verreden en het publiek kreeg races te zien die tot aan de finish spannend waren. Wayne Gardner had een slechte dag: nadat hij drie races gewonnen had en weer hoop had gekregen op de wereldtitel, viel zijn motor halverwege de laatste ronde stil en waren zijn kansen weer geminimaliseerd. Corrado Catalano scoorde de eerste podiumplaats voor de 125cc-Aprilia. Taru Rinne werd de eerste vrouw die punten scoorde in een soloklasse. In de zijspanklasse had Inge Stoll dat al in het seizoen 1952 gedaan, als bakkeniste van Jacques Drion.

Al vanaf de eerste trainingen was Christian Sarron sneller dan zijn concurrenten. Eddie Lawson was nog steeds niet helemaal fit na zijn schouderluxatie opgelopen in de GP van Joegoslavië, maar reed toch de derde trainingstijd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"58'81
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"59'68
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 2"00'06
4. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"00'26
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 2"00'28
6. Vlag van Italië Piefrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 2"00'33
7. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"00'44
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 2"00'62
9. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 2"00'73
10. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 2"01'13

Bijna de hele tweede startrij maakte een valse start en dat bracht Niall Mackenzie en Kevin Schwantz aan de leiding. Wayne Gardner en Christian Sarron stelden al snel orde op zaken. In de viermans-kopgroep vochten zij om de leiding gevolgd door Schwantz, Wayne Rainey en Eddie Lawson. Rainey moest enkele meters toegeven, maar de andere vier leverden een echt gevecht waarbij de posities meerdere malen per ronde wisselden. Toen de achterblijvers ingehaald werden kreeg Gardner een kleine voorsprong, ook omdat Lawson even in aanraking kwam met Manfred Fischer, die Gardner voorbij liet maar toen instuurde. Sarron kreeg de kans om Lawson aan te vallen en dat kostte tijd, waardoor ook Schwantz weer aansloot. Toen Gardner in de voorlaatste ronde nog een perfecte slipstream van een achterblijver kreeg leek de race gereden, vooral toen diezelfde achterblijver in het bochtige deel voor Lawson bleef hangen. Bij Bendor passeerde het trio Lawson, Sarron en Schwantz plotseling de traag rijdende Gardner. Bij zijn Honda NSR 500 was een gat in het carter geslagen door een afgebroken bout van de krukas. Schwantz was na de finish de enige die echt feest vierde met wheelie's en zijn armen in de lucht. Dat was ook wel logisch: winnaar Lawson kon door zijn schouderblessure slechts zwaaien, tweede man Sarron had zijn thuisrace niet gewonnen en vierde man Garnder sloeg uit frustratie enkele deuken in zijn tank.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 42"15'52 20
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha +0'22 17
3 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki +0'46 15
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda +5'72 13
5 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha +17'63 11
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva +27'81 10
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha +30'62 9
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +30'87 8
9 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha +35'11 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda +35'31 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki +59'87 5
12 Vlag van Australië Malcolm Campbell ELF-Honda +1"19'04 4
13 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin "ELF-Samurai" (Katayama-ELF-Honda)[1] +1"42'64 3
14 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda +1"46'14 2
15 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda +2"02'54 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod "American Built" (Honda)[1] +2"03'03
17 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +2"11'26
18 Vlag van Italië Marco Papa Honda +1 ronde
19 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda +1 ronde
21 Vlag van Ierland Eddie Laycock Honda +1 ronde
22 Vlag van Frankrijk Claude Arciero Honda +1 ronde
23 Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Honda +1 ronde
24 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha Val[2]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda Val[2]
Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Chevallier-Honda
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Marlboro-Yamaha
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda Vastloper
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Frankrijk Jean Luc Demierre Suzuki
Vlag van Italië Vittorio Scatola Suzuki

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki
Vlag van Frankrijk Patrick Leruste Suzuki
Vlag van Finland Ari Rämö Honda
Vlag van Frankrijk Claude Albert Suzuki
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Honda
Vlag van Frankrijk Bernard Andrault Honda
Vlag van Frankrijk Christian Polard Honda
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Eric Sabatier Honda
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva Blessure[3]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[5]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 185
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 158
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 143
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 108
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 107
6 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 100
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 95
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 76
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 73
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 63

Al in de training bleek dat de Honda's erg snel waren. Alleen Juan Garriga kon een Yamaha op de eerste startrij zetten. Jean-Philippe Ruggia was met zijn productie-Yamaha TZ 250 zelfs sneller dan de fabrieks-Yamaha YZR 250 van Luca Cadalora.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 2"04'03
2. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"04'06
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 2"04'19
4. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 2"04'90
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 2"05'17
6. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"05'20
7. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"05'42
8. Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 2"06'32
9. Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 2"06'43
10. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 2"06'61

Het Franse publiek kreeg een bijzonder spannende en enerverende 250cc-race voorgeschoteld. Op kop ging het al snel tussen Sito Pons en Jacques Cornu, maar achter hen vochten Dominique Sarron, Masahiro Shimizu, Juan Garriga, Reinhold Roth en Luca Cadalora om de tweede plaats. De Yamaha's kwamen ten opzichte van de fabrieks-Honda's tien tot vijftien kilometer per uur topsnelheid tekort, maar dat werd gecompenseerd door de betere stuurkwaliteiten in het bochtige deel van het circuit en de slipstream op de Mistral Straight. Diezelfde Mistral zorgde er ook voor dat de koplopers steeds van positie wisselden. Wie als eerste de Mistral opreed wist bijna zeker dat hij op het einde uitgeremd zou worden. Shimizu kwam ten val en Cadalora moest afhaken, waardoor de achtervolgende groep tot drie man werd gereduceerd. In de laatste ronde reed Pons als eerste de Mistral Straight op en dat kostte hem de overwinning. Cornu gebruikte de slipstream en remde hem uit. In de laatste bochten wist Garriga de vierde plaats van Roth af te nemen.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 37"23'94 20
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +0'18 17
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +1'61 15
4 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +2'22 13
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda +2'42 11
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +17'68 10
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +23'85 9
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +45'93 8
9 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +59'53 7
10 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax +1"11'06 6
11 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha +1"11'27 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax +1"11'48 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Yamaha +1"16'69 3
14 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +1"22'51 2
15 Vlag van Frankrijk Jean-François Foray Yamaha +1"22'88 1
16 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha
17 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda
18 Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha
19 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
20 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Défi-Rotax
21 Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
23 Vlag van België René Delaby Yamaha
24 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda
25 Vlag van Frankrijk Christian Budinot Fior-Rotax
26 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda
27 Vlag van Frankrijk Gilles Riva Honda

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax Val
Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha Val
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda Val
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Franck Girod-Roux Honda
Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha
Vlag van Spanje Alberto Puig Honda
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Blessure[6]
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Blessure[7]
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha Geen machine[8]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha Blessure[9]
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Docshop-Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 166
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 158
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 142
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 111
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 101
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 98
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 87
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 72
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 51
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 40

Tegen de verwachting in deden de Derbi's het niet goed in Frankrijk. Jorge Martínez wist zich weliswaar als tweede te kwalificeren, maar Àlex Crivillé en Manuel Herreros kwalificeerden zich helemaal niet. Ian McConnachie reed zijn Cagiva naar de vierde startplaats en een aantal productie-Honda RS 125-rijders deed het erg goed: zonder speciale opvoerkit stonden Stefan Prein, Heinz Lüthi, Allan Scott en Lucio Pietroniro in de top tien.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 2"14'78
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"14'96
3. Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 2"15'86
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva 2"16'47
5. Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 2"16'56
6. Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 2"16'59
7. Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 2"16'61
8. Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 2"16'80
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 2"16'84
10. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"16'90

Vanaf de start gingen Jorge Martínez en Ezio Gianola er samen vandoor. Gianola mocht het meeste kopwerk doen, maar Martínez volgde hem met gemak en enkele ronden voor het einde nam hij de leiding over om haar niet meer af te staan. Julián Miralles reed op de derde plaats, tot verdriet van Hans Spaan, die zijn draai op Paul Ricard niet kon vinden en op de twaalfde plaats lag. Dat betekende dat Spaan zijn derde plaats in het kampioenschap moest afstaan, ware het niet dat Miralles in de laatste bocht onderuit ging. Hij kon zijn machine nog oprapen en werd elfde, één plaats vóór Spaan, maar die behield zo zijn plaats in het WK. Nu kon Corrado Catalano het eerste 125cc-podium voor Aprilia-Rotax scoren. De Finse Taru Rinne schreef geschiedenis door als eerste vrouw punten te scoren in een race voor solomotoren. Ze was zelfs sneller dan de leider in het Europees kampioenschap Emilio Cuppini.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 36"19'91 20
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda +1'76 17
3 Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax +12'61 15
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax +13'61 13
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda +18'36 11
6 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda +18'55 10
7 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli +18'87 9
8 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda +19'24 8
9 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda +19'42 7
10 Vlag van Finland Esa Kytölä Honda +20'27 6
11 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda +23'26 5
12 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda +39'48 4
13 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda +43'56 3
14 Vlag van Finland Taru Rinne Honda +44'23 2
15 Vlag van Italië Emilio Cuppini Honda +44'39 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva
17 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda
19 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel-Honda
20 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda
21 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda
22 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krysztof Galatowicz Honda
24 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda
25 Vlag van Zwitserland Daniel Lanz Rotax

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda
Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda Kettingaandrijving
Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax
Vlag van Finland Johnny Wickström Honda
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda Val
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda Val
Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda Val
Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford Honda

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda
Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli GP overgeslagen[10]

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 140
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 120
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 76
4 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 61
5 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 59
6 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 52
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 49
9 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 44
10 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 40

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Rolf Biland en Kurt Waltisperg hadden tot nu toe alle GP's van 1988 gewonnen en ook alle polepositions gehaald. Ook in de trainingen in Frankrijk waren ze veel sneller dan de concurrentie. Steve Webster|/Tony Hewitt waren al anderhalve seconde langzamer en thuisrijder Alain Michel reed de vijfde tijd maar was drie seconden langzamer. De broers Markus- en Urs Egloff gingen steeds beter rijden en reden de derde trainingstijd. Biland had wel veel geluk: in de laatste training brak de krukas van zijn Krauser en hij moest een nieuw blok opbouwen, maar dat bleef tijdens de race heel.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"04'07
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 2"05'40
3. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 2"05'50
4. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"05'64
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"07'21
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"07'75
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2"08'29
8. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 2"08'84
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 2"09'92
10. Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Krauser 2"10'24

Rolf Biland en Kurt Waltisperg hadden geen goede start, maar in de zevende ronde namen ze de leiding over van Markus- en Urs Egloff en reden ze onbedreigd naar de finish. Steve Webster en Tony Hewitt werden tweede voor de gebroeders Egloff. Egbert Streuer/Bernard Schnieders konden zich in het begin bemoeien met de strijd om de eerste plaats, maar toen hun motor slechter begon te lopen zakten ze naar de derde plaats. Toen de zijspanband klapte zakten ze zelfs naar de negende plaats. Alain Michel/Jean-Marc Fresc werden in hun thuisrace slechts vierde, mede omdat ze de tweede versnelling misten, maar in de stand om het wereldkampioenschap stonden ze nu gelijk met Streuer/Schnieders.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 33'47"80 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser +5"20 17
3 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM +15"27 15
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +57"60 13
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +1'05"97 11
6 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha +1'09"50 10
7 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha +1'15"46 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha +1'26"16 8
9 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 7
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 6
11 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Martial Charpentier Seymaz-JPX 5
12 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 4
13 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 2
15 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Yamaha
17 Vlag van Italië Amadeo Zini Vlag van Italië Carlo Sonaglia LCR-Yamaha
18 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Claude Debroux LCR-Yamaha
19 Vlag van Duitsland Erwin Weber Vlag van Duitsland Eckart Rösinger Sigwa
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Atkinson Vlag van Verenigd Koninkrijk Gavin Simmons LCR-Yamaha
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk James Cochrane Baker-Yamaha
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk David Smith Windle-Yamaha

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Krauser
Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 120
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 96
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 54
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 48
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gavin Simmons
LCR-Yamaha 46
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 45
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 40
10 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 32
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha

Dodelijke slachtoffers

[bewerken | brontekst bewerken]

In het Franse GP-weekend verongelukten drie coureurs. De Duitse zijspancoureur Alfred Heck debuteerde in het wereldkampioenschap, maar hij verongelukte tijdens de training toen hij de vangrail in reed. Zijn bakkenist Andreas Räcke liep geen verwondingen op. Alfred Heck was zijn carrière begonnen als solocoureur. In het seizoen 1974 werd hij vijfde in de 350cc-GP van Duitsland. Tijdens een Franse nationale 500cc-race verongelukten Eric Sabatier en Patrick Durix, beiden op de Mistral Straight.

Behalve Jorge Martínez deden de Derbi-rijders het niet goed in Frankrijk. Manuel Herreros en Àlex Crivillé wisten zich niet te kwalificeren. Mogelijk was Herreros nog niet fit nadat in het ziekenhuis van Assen een teen was geamputeerd. Crivillé was misschien niet erg gemotiveerd: hij had een uitbrander van teammanager Ángel Nieto gekregen omdat hij zich in Joegoslavië niet aan de stalorders had gehouden.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1987
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1989